Cały świat krzyczy, a Ty mówisz szeptem.

Rozdział 19 

Dziewczyna która czuje

            Wraz z dźwiękiem zamykanych drzwi, poczułam jak w pokoju pojawia się niepokojąca atmosfera. Miałam wrażenie, jakbyśmy zostały odcięte od całego świata i przez krótką chwilę napadła mnie myśl, aby jak najszybciej się stąd ulotnić. Z drugiej strony, znajdowałam się w swojej własnego sypialni, a dziewczyna siedząca na łóżku i głaszcząca nieprzytomnego kota znała mnóstwo odpowiedzi. Powtarzając sobie właśnie te słowa wzięłam głęboki wdech, po czym nieśpiesznie odeszłam od zbawiennych drzwi.

            Temko podniosła na mnie nieczytelny wzrok, niemal niezauważalnym skinieniem głowy dziękując za kubek herbaty. Z niezręcznością wpijającą się w ciało usiadłam po drugiej stronie łóżka. Z niezwykłym skupieniem wpatrywałam się w czarne kropki zdobiące porcelanę.

            - Kiedy się obudziłaś? – chrząknęłam, próbując pozbyć się irytującej chrypy. Rimo poruszył się niespokojnie.

            - Kilka godzin temu – usłyszałam w odpowiedzi. Byłam niemal w stu procentach pewna, że Temko również odwracała ode mnie wzrok. – Siedziała przy mnie Konan. Wygląda już o wiele lepiej.

            Delikatnie zagryzłam wargę. Czując suchość w gardle, wzięłam spory łyk herbaty.

            - To dobrze.

            Ciemność zdążyła już zagościć za oknem, przypominając o późnej porze. Nagle poczułam się niebywale senna. Biorąc się w garść spojrzałam na dziewczynę, chcąc zmusić ją do gadania, ale ta już otwierała usta.

            - Urodziłam się w Yukigakure – zamknęła oczy, jakby starając się wrócić do tamtego wspomnienia. – Wychowywała mnie jedynie matka. Żyłyśmy w jednym z mniejszych domów, w zasadzie się ukrywając. Matka nie miała pieniędzy na jedzenie, a co dopiero na opłacenie mieszkania, więc gdy miałam siedem lat musiałyśmy się wynieść. Pamiętam jedynie to przerażające zimno i nieustanną złość matki. Często krzyczała, czasami potrafiła solidnie uderzyć. W pewnym momencie jej złość przeobraziła się w nienawiść – Temko zacisnęła zęby, po chwili wybuchając donośnym śmiechem. Mimowolnie zadrżałam. – Stchórzyła szesnastego stycznia, w jedną z najmroźniejszych nocy. Gdy obudziłam się zawinięta w cienką szmatkę znalezioną po drodze, nie było po niej śladu. Nie dała rady.

            Starając się nie wybudzić dziewczyny z głębokiego transu, powoli oparłam się o znajdującą się blisko ścianę. Chłód zaatakował moje plecy, niemal natychmiastowo przebijając się przez ubranie. Niespodziewanie Temko podniosła na mnie zaszklone spojrzenie.

            - Bo widzisz, mój klan, chociaż tak naprawdę go nie znałam, posiadał specyficzną technikę. Dzięki niej potrafię bez problemu odczytywać nastroje innych ludzi, poniekąd czytać w ich myślach i odczuwać różne emocje. To tak jakby ktoś rzucił we mnie całym swoim emocjonalnym bagażem, nie przejmując się jego wagą. A ja nie mam na to wpływu – dostrzegając moje zszokowane spojrzenie, znów spuszcza wzrok. Tym razem koncentruje się na zaciskaniu pięści. – To dlatego matka odeszła. Nie mogła znieść mojej wiecznej rozpaczy i smutku, nie mogła znieść mojego strachu i dziecinności. Nie dawała rady w pojedynkę, więc ciągnięcie za sobą bachora nie przynosiło żadnych korzyści.

            Starałam się stłumić rosnącą we mnie litość, nagle rozumiejąc, że Temko zaraz ją wyczuje. Tak naprawdę nie miałam przed nią żadnych tajemnic. Wiedziała wszystko.

            - Jakiś miesiąc później temperatura złośliwie spadała, a ja miałam ze sobą tylko tę nędzną szmatkę i przemoczone buty. Przemierzałam opustoszałe pola, szczękając zębami i walcząc z omdleniem, ale w pewnym momencie czarne plamy zaatakowały mnie naprawdę brutalnie i upadłam – wzruszyła ramionami, a jej malinowe usta rozciągnęły się w szaleńczym uśmiechu. – Było jasne, że już nie wstanę. Leżałam w śniegu, błagając o szybką śmierć. Czułam, jak moje ciało zaczyna zmieniać się w lód, ale nie mogłam stracić przytomności. Tak jakbym zrobiła coś złego i musiała odczuwać ten ból z każdą kolejną minutą.

            Temko gwałtownie uniosła do ust kubek, w pięć sekund wchłaniając całą jego zawartość. Obawiałam się jej. Nie była lekko szalona. Ona po prostu była niestabilna psychicznie. A to wszystko przez tę przeklętą technikę, której nie mogła pohamować…

            - I wtedy zobaczyłam kartki – jej spojrzenie złagodniało; znów wplotła drżące palce w futro Rimo. – Myślałam, że tak właśnie wygląda śmierć. Otuliły mnie w przyjemny sposób, chroniąc przed zimnem i w jakiś sposób ogrzewając moje ciało. Straciłam przytomność, a kiedy się ocknęłam, leżałam w łóżku. Stała nade mną kobieta o bursztynowych oczach. Kątem oka zauważyłam siedzącego w fotelu mężczyznę o dziwnym, fioletowym spojrzeniu – dotknęła dolnej wargi opuszkiem palca, wybijając bezgłośny rytm. – Jak się domyślasz, byli to Konan i Pain. Potrzebowali kogoś z moimi umiejętnościami i tak trafiłam do Akatsuki.

            Kiedy nasze spojrzenia się skrzyżowały, uciążliwa gula momentalnie powróciła do mojego gardła. W pewnej chwili miałam wrażenie, jakby było to serce. Była taka młoda…

            - Czujesz… Wyczuwasz…

            - Jesteś zakłopotana i nerwowa, nie wiesz, jak za chwilę się zachowam i czujesz ścisk w gardle – przechyliła głową, a kilka kosmyków wymsknęło się z jej niedbałego koka. – Jest ci przykro. Nie chcesz, ale nie możesz przestać mi współczuć. Jednak gdzieś głęboko wciąż chcesz poznać odpowiedzi na swoje pytania.

            W tym momencie mimowolnie rozchyliłam usta, czując się naga. To nie było przyjemne uczucie.

            - Chociaż chwilami trudno cię rozszyfrować – Temko zmrużyła oczy, jakbym nagle czemuś zawiniła. – Tworzysz wokół siebie silną barierę, Kita.

            Westchnęłam cicho, przypominając sobie misję z Kisame, Deidarą i Temko, kiedy to na balkonie Namida odkryła moje sekrety. Przełknęłam ślinę.

            - A więc to dlatego wszystko wiedziałaś – szepnęłam, próbując oswoić się z nowymi wiadomościami.

            Dziewczyna wzruszyła ramionami z czystą bezradnością.

            - Większości już nie pamiętam. Czasem ta technika wyżera moje wspomnienia i pozostaje jedynie czarna dziura.

            Nie mogłam pohamować smutku. Temko nie miała wpływu na żadną ze swoich decyzji – mimo, że Akatsuki ją uratowało, tak naprawdę zrobili z niej swoją własną marionetkę, której wpajali i odbierali wspomnienia. Nic dziwnego, że dziewczyna postradała rozum – czując każdą emocję członków Brzasku, musiała być wyczerpana.

            - Nie mam bladego pojęcia dlaczego nie wyczułam tego wcześniej – wypaliła ze skruchą, jakbym tuż za chwilę miała ją uderzyć. Zmarszczyłam brwi.

            - Czego?

            - Podstępu.

            Powoli wypuściłam powietrze, obserwując jak Temko odchyla głowę. Wpatrywała sufit rozmarzonym wzrokiem.

            - Gdy szukałyśmy sklepu Ran i podeszłam do tej kobiety… Powinnam zauważyć jej nastrój. Powinnam zauważyć, że coś knuła. Że to była pułapka.

            Pułapka?

            Dziewczyna schowała twarz w dłoniach, a ja mimowolnie poczułam chęć potrząśnięcia jej drżącymi ramionami. Musiałam znać odpowiedzi. Każda kolejna minuta była stratą cennego czasu, który mógł się nam skończyć w każdej chwili.

            - Gdy zabijałam Ran zauważyłam na jej przedramieniu znak – kontynuowała z przerażającą obojętnością. – Pentagram z wytatuowanym „X” w środku, mówi ci to coś?

            Skinęłam głową, będąc świadoma, że Temko domyśli się o mojej wizycie u czarnoskórej kobiety.

            - Z początku myślałam, że to jakiś głupie malowidło, którym ludzie oszpecają swoje ciało. Nie mogłam wiedzieć. Nie kiedy była martwa i nie potrafiłam odczytać jej myśli.

            Po moim ciele zaczął wspinać się dreszcz niepokoju.

            - Wiedzieć czego?

            Temko spojrzała na mnie poważnym wzrokiem, znów zaczynając bawić się bransoletami. Zaczynałam myśleć, że pomagały jej one złagodzić znajdujący się w jej ciele ból.

            - Że to byli szpiedzy. Szpiedzy, którzy mieli jedno, jedyne zadanie – obserwować każdy twój krok.

            Dźgnięcie nożem w skroń. Tak właśnie poczułam się w chwili, kiedy wszystkie myśli i wspomnienia zaczęły eksplodować w mojej głowie niczym bomby. Starałam się uspokoić przerażający głos, który wrzeszczał jedno słowo: koniec. Bo o to chyba w tym wszystkim chodziło. O tajemniczy koniec, który zbliżał się wielkimi krokami.

            - A więc czarnoskóra kobieta… Ran… One po prostu mnie obserwowały?

            Temko pokręciła głową ze zbytnią gwałtownością. Gumka zsunęła się z jej włosów, które opadły falami na ramiona, kończąc się na materacu łóżka.

            - Pracowały dla kogoś. Dla osoby, organizacji. Nie zdążyłam się dowiedzieć – zmrużyła groźnie oczy. – Zabili ją, zanim mogłam uzyskać ważne odpowiedzi.

            Była zła. Poczułam ukłucie satysfakcji. Przynajmniej nie byłam jedyna.

            - Czyli teraz ten ktoś, ktoś dla kogo pracowały, wie gdzie jestem? – zapytałam, a świadomość tak okropnej rzeczy zaczęła mnie przytłaczać swoim ciężarem.

            - Nie. Z tego co zdążyłam się dowiedzieć, czarnoskóra nie miała żadnych zdolności telepatycznych. Zapewne ktoś znakował je dla przypomnienia kim dla niego są. Informatorami – dziewczyna uśmiechnęła się pokrzepiająco, nagle ściskając moją dłoń. Wzdrygnęłam się, nieprzyzwyczajona do dotyku. – Mulatka nie żyje, więc nie przekaże twojego miejsca pobytu. Dobrze, że nie było z nią tej papugi… Pamiętasz? Wredne ptaszysko na targu, które skrzeczało na nas gdy odchodziłyśmy…

            Chwila. Tyle zajmuje odrętwieniu dotarcie do mojej krwi, skutecznie zamieniając ją w lód. Moje oczy zaczęły rozszerzać się w przerażeniu, które momentalnie przepłynęło na Temko. Dziewczyna wyglądała, jakby miała się rozpłakać.

            Intensywne spojrzenie papugi stojącej na parapecie.

            „Naito, habaartay ilmaha”.

            „Idź już”.

            - Odleciała, prawda? – głosik Temko zabrzmiał piskliwie i miałam wrażenie, że niszczy mi uszy.

            Przełknęła ślinę i zmusiłam się do powiedzenia następnego zdania.

            - Znajdą mnie.

***

            Gabinet wydawał mi się ogarnięty władczą ciemnością już od mojej pierwszej wizyty, kiedy dotarłam do siedziby jako zagubiona, niepewna dziewczynka. Nie mogłam uwierzyć, że tyle zmieniło się od tego czasu, jak ja się zmieniłam. Ciemność jednak pozostała, ale w tym momencie wydała mi się jeszcze bardziej gęsta i nieprzenikniona.

            Podczas, gdy rozemocjonowana Temko tłumaczyła Liderowi powagę sytuacji, ja skupiłam się na roztańczonym płomyku świeczki stojącej na biurku. Za oknem świt zbliżał się ciągnąc za sobą poranne światło i uświadomienie sobie, że Pain musiał spędzić tutaj całą noc zajęło mi dłuższą chwilę.

            Słuchał dziewczyny ze skupieniem wymalowanym w jego potężnym spojrzeniu, kładąc ostry podbródek na splecionych dłoniach. Pomimo respektu, który budziła jego postawa od razu wyczułam zmęczenie mężczyzny. Nie było to zwyczajne, ludzkie zmęczenie. Wiedziałam, że męczy się z czymś o wiele gorszym, dzielnie znosząc cierpienie w milczeniu. Dla silnych medyków było to niemal wyczuwalne, i to był właśnie jeden z minusów posiadania tak potężnej chakry. Jeden z wielu.

            - Szpiedzy – mruknął w zamyśleniu, kiedy Temko wreszcie skończyła swoją przemowę. Dziewczyna wciąż była słaba, więc tak długie gadanie musiało ją wykończyć. Ostrożnie zaprowadziłam ją do niewielkiego fotela znajdującego się obok biblioteczki.

            - Teraz wszystko rozumiem – wydawało mi się, że mówił sam do siebie. Gdy stanął na równe nogi, wydał mi się bardziej władczy niż kiedykolwiek. – Jak mogłem to przeoczyć? Co zdołało pokonać moje jutsu…?

            Zmrużyłam oczy, nie rozumiejąc żadnego ze słów Lidera. Nabierając pewności siebie, powoli zbliżyłam się do biurka.

            - O co Liderowi chodzi?

            Gdy wreszcie na mnie spojrzał, skrzywił się nieznacznie, przeczesując długimi palcami rude włosy. Ten gest wydał mi się tak bardzo ludzki…

            - Z początku wydało mi się to nieznaczące, ale teraz – pokręcił głową, a w jego oczach zabłyszczały iskierki złości. – Nanase. Wiesz, dlaczego odeszła?

            Powoli pokręciłam głową.

            - Przy rozmowach wydawało mi się, że postradała rozum. Bez przyczyny zaczynała płakać, krzyczeć coś niezrozumiałego i wyrywać sobie włosy. Pomyślałem, że to po prostu starość i jej organizm nie był w stanie przyjąć mojej techniki tak jak należy. Była za słaba – zmrużył powieki, odwracając się przodem do okna. Jego płaszcz nie miał najmniejszej skazy. – Dlatego wymazałem jej pamięć i kazałem Zetsu przetransportować ją w okolice Kraju Ognia. Myślałem, że „X”  było zwyczajnym tatuażem za uchem…

            Temko zaszlochała głośno, a ja nagle zrozumiałam, że to miejsce było dla niej trujące. Wszystko wokół przepełnione strachem, wściekłością, nienawiścią, mordem…

            - Zapewne to od niej czerpali najważniejsze informacje – dopowiedział swoim niskim głosem. Drgnęłam nerwowo, wyczuwając wiszące w powietrzu napięcie.

            Gdy Lider się odwrócił, znów wyglądał na beznamiętnego mężczyznę, który jednym ruchem może pokonać cały świat. Uniósł głowę, niemal niezauważalnie wypuszczając powietrze.

            - Idźcie. Muszę to wszystko przemyśleć.

            Poszłyśmy. W miejscu takim jak to, miało się mało wyboru. A szczególnie jeśli chodziło o decyzje Paina, nawet jedne z błahszych.

***

            Następne dwa dni spędziłam siedząc we własnym pokoju, w towarzystwie nieznośnej ciszy i wciąż nieprzytomnego Rimo. Zdążyłam przeczytać dwie grube księgi, w których pisano o niezwykłych medycznych zagadnieniach. Znalazłam je w moim osobistym gabinecie obok salonu, kiedy szukałam kolejnych składników do naparu dla kota.

            Chociaż wciąż nie posiadałam zegara, czułam że nadszedł już późny wieczór. Powieki zaczynały mi opadać, gdy oczy buntowały się przed przeczytaniem jeszcze jednego akapitu. Musiałam dokończyć ostatnie rozdziały, ale moje ciało potrzebowało silnej pobudki. Wyciągając ze szafy ciemnoczerwoną koszulkę i czarną, marszczoną spódnicę, która chowała się po kątach szafy przez ostatnie miesiące, ruszyłam w stronę łazienki męczeńskim krokiem.

            Przez zimny prysznic zaczęłam szczękać zębami, ale moje oczy momentalnie odrzuciły od siebie zmęczenie. Wycierając trzęsące się ciało i włosy, szybko ubrałam się w świeże ciuchy i opuściłam milczącą łazienkę. Zdążyłam zrobić tylko parę kroków, gdy nagle stanęłam jak wryta, chwytając się za eksplodujące serce.

            - Drzwi były otwarte – wyjaśnił stojący przy biurku Akasuna, jakby mój zawał nie zrobił na nim żadnego wrażenia. Skupiłam się na głębokich wdechach.

            Ku mojemu zdziwieniu Sasori nie miał na sobie płaszcza; w całości ubrany na czarno, sprawiał wrażenie bezlitosnego mordercy, który potrafił pozbawić życia swoim beznamiętnym spojrzeniem. Jego ciemnobrązowe oczy leniwie przesunęły się na Rimo. W milczeniu czekałam na jego dalsze słowa.

            - Myślę, że ukończyłem lek, który mógłby mu pomóc. Chciałbym wziąć go do siebie.

            Nie było mowy o wątpliwościach. Skinęłam głową, obserwując jak Skorpion podnosi Rimo bez żadnego problemu. Jego siła była niesamowita, zważywszy na to, że był zaledwie odrobinę wyższy ode mnie.

            - Mam iść z tobą? – pytanie wyrwało się w mojego gardła szybciej, niż zdołałam pomyśleć.

            Marionetkarz bez słowa podszedł do drzwi. Otworzywszy je, zerknął na mnie przelotnym spojrzeniem.

            - Nie. To będzie długi proces, a ty i tak nie będziesz w stanie pomóc – skrzywiłam się. Szczerość boli. – Poza tym widzę, że czytasz.

            - Trochę – burknęłam cicho, skupiając wzrok na beżowej okładce.

            - To dobra księga. Bardzo pomocna.

            Nie wiedziałam dlaczego mi to powiedział, ale zanim zdążyłam zapytać, Akasuna opuścił pokój. Wypuszczając z siebie zrezygnowane westchnięcie, zapaliłam lepsze światło i modląc się o skuteczność leku dla Rimo, powróciłam do lektury.

            Energiczne pukanie do drzwi wybudziło mnie ze snu w jedną sekundę. Zamrugałam kilkakrotnie jak zagubione zwierzę, powoli opuszczając wygodne łóżko. Poprawiając pogniecioną spódnicę, jakimś sposobem dowlekłam się do drzwi.

            - Temko? – mruknęłam zniekształconym przez sen głosem.

            Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko, zgrabnie odrzucając długie włosy do tyłu. Jej śnieżnobiałe ząbki błyszczały jak diamenty.

            - Nie gadamy, idziemy – zarządziła przesłodzonym tonem, zaciskając lodowatą dłoń na moim nadgarstku.

            Zanim zdążyłam zaprotestować, Temko już prowadziła mnie oświetlonymi korytarzami tanecznym krokiem. Podskakiwała, jakby wszystko wokół sprawiało jej radość, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem nie zaczęła brać narkotyków. Był to jeden z prostszych sposobów na zmianę humoru…

            - Już prawie jesteśmy – uspokoiła mnie jakbym w jakikolwiek sposób narzekała. Nie mogłam powstrzymać się od teatralnego przewrócenia oczami.

            Kuchnia zaśmiecona została setkami puszek i butelek, a w powietrzu unosił się intensywny zapach alkoholu. Z salonu dobiegały stłumione śmiechy i przekleństwa. Rzuciłam Temko zaniepokojone spojrzenie.

            - Daj spokój – mlasnęła z dezaprobatą, widząc moją niezadowoloną minę. W następnej sekundzie trzymała w dłoniach dwie butelki sake. – Trzeba rozładować napięcie.

            Wspomnienia o czyhającym na mnie nieznajomym i milionach tajemnic podjęły decyzję. Biorąc głęboki wdech, wysiliłam się na delikatny uśmiech.

            - Racja.

            Wparowałyśmy do salonu od razu wyczuwając smród papierosów i jakiegoś taniego wina. Zmarszczyłam nos, zauważając rozkwitający na ustach Kisame uśmiech. Otwierając sake, opadłam na krzesło tuż obok Rekina. Wyglądał, jakby właśnie zamierzał pić ze swoim partnerem w zbrodni.

            - Księżniczka gotowa? – zachichotał donośnie, podając mi jedną z butelek. Szkło okazało się obrzydliwie lepkie, za to napój przepyszny.

            - Oczywiście – osunęłam się na oparcie krzesła.

Dopiero wtedy zauważyłam, że siedzący naprzeciwko Deidara przypatrywał mi się nieodgadnionym wzrokiem, bez pośpiechu dopalając papierosa. Przełknęłam ślinę.

Na odrobinę zniszczonej kanapie rozsiadł się Hidan, który skupił się na przeczesywaniu palcami włosów Temko. Dziewczyna ułożyła głowę na jego kolanach, najwyraźniej ciesząc się z możliwości palenia. Wszystko to wyglądało tak dziwnie, że sięgnęłam po kolejną butelkę.

Z samego początku było dobrze – zaczęłam śmiać się z dowcipów Kisame i docinek Deidary, kilka razy przyłapując się na zbyt długim zawieszaniu wzroku na blondynie. Alkohol skutecznie rozgrzewał moje ciało. W pewnym momencie napowietrzyłam policzki, czując jak ciepło wytwarza na mojej twarzy rumieniec. Ignorując donośny śmiech Temko, która wciąż flirtowała – flirtowała? – z Hidanem, znów spojrzałam na Deidarę. Kiedy nasz wzrok się skrzyżował, powoli wypuściłam powietrze.

Po kolejnej godzinie nie wiedziałam co się dzieje. Doskonale zdawałam sobie sprawę, że tego wieczoru powinnam zostać w pokoju, ale w tamtym momencie nie mogłam zrobić niczego innego, tylko żałować głupiej decyzji. Gdy zaczęło brakować mi oddechu zauważyłam, że ktoś wyprowadził mnie z zaśmierdzonego pomieszczenia. Zostałam oparta o lodowaty parapet, z wdzięcznością przyjmując zbawienną wodę.

Kiedy wreszcie wróciłam do rzeczywistości, a nogi zaczęły sobie uświadamiać, że nie wytrzymają długo, delikatnie dotknęłam dłoni blondyna. Deidara chciał mnie podtrzymać, najwidoczniej nie doceniając moich możliwości. Gwałtownie pokręciłam głową.

- Uparta jesteś – westchnął, wciąż ściskając moją rękę. Jego palce były takie ciepłe… - Chodź, odprowadzę cię do pokoju.

Nie byłam w stanie się zgodzić, ani zaprotestować.

***

Muzyka

            Podążałam za Deidarą niepewna swoich kroków, które zapewne musiały wyglądać komicznie. W głowie kręciło mi się jak po godzinnej jeździe na karuzeli, a w pewnej chwili byłam pewna, że latam. Przed niefortunnym upadkiem uchroniła mnie silna ręka blondyna.

            - Cholera, dzisiaj naprawdę przesadziłaś – mruknął przytłumionym głosem. A może to moja głowa odbierała to w taki sposób?

            Jakimś cudem dowlekliśmy się do drzwi mojego pokoju, które w tamtej chwili wydały mi się niepokojąco duże. Zachichotałam nerwowo, nie mogąc natrafić na klamkę. Moje rozbawienie ustąpiło miejsca przyjemnemu odrętwieniu, kiedy poczułam na szyi zrezygnowane westchnięcie artysty.

            - Zdecydowanie przesadziłaś – bez najmniejszych problemów otworzył drzwi, nieco brutalnie wpychając mnie do środka. Tylko dzięki resztkom umiejętności ninja zachowałam równowagę. Nie żeby w jakimś eleganckim stylu.

            - Raz się żyje, mój drogi – szepnęłam z przekonaniem, mistrzowsko odnajdując stojącą na stoliku lampkę. Przyjemne światło rozlało się po pokoju, podkreślając lazurowe tęczówki chłopaka.

            - Interesujące – uśmiechnął się łobuzersko, a moje serce nagle stanęło. – Zazwyczaj nie jesteś taka rozgadana.

            Przełknęłam ślinę, buntowniczo unosząc podbródek. Jak on śmiał ze mnie żartować?!

            - Nawet w takim stanie skopałabym ci tyłek, chłopczyku – słysząc jego parsknięcie śmiechem, gdzieś w środku poczułam jak rozlewa się we mnie ciepło. Z zaskoczeniem uświadomiłam sobie, że mogłabym słuchać jego śmiechu całymi dniami.

            Dniami i może nawet nocami… Być może po pewnym czasie sam śmiech by nie wystarczył…

            Gwałtownie potrząsnęłam głową. O czym ja, do cholery, myślę?

            - Gdzie Rimo? – zapytał, ignorując moje wcześniejsze zapewnienia. Czując nagłe zawroty głowy, przymknęłam oczy.

            - U Sasoriego – sapnęłam, opierając się o przyjazną ścianę. Podpierała mnie bez najmniejszych sprzeciwów! – Akasuna próbuje go obudzić jakimś lekiem.        

            Deidara nie odpowiedział, przypatrując się porozrzucanym po łóżku kocom. Dotarło do mnie, że nigdy wcześniej nie był w moim pokoju.

            Gdy gapił się na medyczne księgi i zioła, ja miałam doskonałą okazję, żeby gapić się na niego. Opierając głowę o ścianę, z uwagą godną detektywa obserwowałam jego zmrużające się w zastanowieniu oczy, napięte ramiona i opadającą na część twarzy grzywkę. W tym świetle jego włosy wydawały się złote – kosmyki opadały na ukryte pod czarną koszulką ramiona i plecy. Ale gdy niespodziewanie podniósł butelkę z pomarańczowym płynem, wystartowałam do przodu niczym torpeda.

            - Nie ruszaj – warknęłam, delikatnie odbierając mu szklane naczynko. Nie mogłam pohamować rozkosznego dreszczu, kiedy nasze palce się spotkały. Ociągałam się o parę sekund za długo. – Jeszcze zniszczysz.

            - Nie jestem taką psują – odparował udając oburzenie, ale ja zawzięcie wpatrywałam się w rozłożone na biurku zioła. Nie chciałam na niego patrzeć. Nie mogłam.

            W ciszy odliczałam przemijające sekundy, nagle uświadamiając sobie, że zapanowała niezręczna cisza. Oblizując suche wargi, wzięłam kilka głębszych wdechów.

            - Chyba powinieneś już iść – zdecydowałam nie do końca przekonana, zerkając w jego stronę. Napotykając jego błękitne tęczówki, natychmiastowo zmieniłam zdanie. – Albo lepiej zostać.

            Zmarszczył brwi, z trudem maskując targające nim rozbawienie. Jak to możliwe, że alkohol w ogóle na niego nie wpłynął, skoro wypił dwa razy więcej ode mnie? Nagle zakręciło mi się w głowie.

            - Wow – mistrzowsko chwycił moje przedramiona, pomagając mi uniknąć zderzenia z podłogą. Wzdrygnęłam się, słysząc jego śmiech. – Sama wpadasz w moje ramiona, co?

            Zadziwiając samą siebie, powoli położyłam dłoń na jego piersi. Poczułam, jak całe jego ciało zaczęło się spinać, kiedy gwałtownie wspięłam się na palcach, chwytając materiał jego koszulki.

            - Kita… - zaczął cicho. W jego oddechu wyczułam zapach sake zmieszanego z przyjemną miętą. – Nie wiem czy…

            - Zamknij się – odparłam ostro, bez ostrzeżenia wpijając się w jego usta. Rozkoszne ciepło momentalnie rozlało się po moim ciele od czubka głowy po palce u nóg.

            Zanim zdążył jakkolwiek zareagować, odsunęłam się na minimalną odległość. Moje wargi zapłonęły buntowniczym sprzeciwem.

            - Skoro już wpadam w twoje ramiona, skorzystaj z tego – mruknęłam, ponownie dotykając jego ust.

            Tym razem nie zawahał się ani nie sprzeciwił – zamiast tego przyciągnął mnie do siebie, oddając pocałunek z taką gwałtownością, że nie mogłam stłumić cichego jęku zaskoczenia. Znów poczułam zawroty głowy, ale w tym momencie winowajcą z pewnością nie było sake.

            Moje ręce zawędrowały na jego napięte ramiona, delikatnie zaciskając się na materiale czarnej koszulki. Dłonie Deidary nieśpiesznie błądziły po moich plecach, ciągnąc za sobą pyszne dreszcze. Westchnęłam prosto w jego usta, kiedy przycisnął moje ciało do swojego tak, że nie było między nami wolnej przestrzeni.

            Gdzieś z tyłu mojej głowy zabrzęczało ważne pytanie: dlaczego tak bardzo się przed tym broniłaś? I chociaż odpowiedź dobijała się ze zdrowym rozsądkiem w sojuszu, postanowiłam gwałtownie ją uciszyć. A zachłanne pocałunki blondyna z pewnością mi w tym pomagały.

            Nagle wyczuwanie materiału stało się drażniące, więc niechętnie odrywając się od ciepłych warg artysty, zaczęłam podciągać jego koszulkę. Zrozumiał w jednej sekundzie, a po chwili uciążliwa koszulka leżała już na podłodze. Sapnęłam cicho, czując jak Deidara bez wysiłku mnie podnosi. W tym samym momencie, kiedy moje plecy zderzyły się ze ścianą, oplotłam go drżącymi nogami w pasie.

            Podczas gorących pocałunków, całe moje ciało reagowało na jego bliskość przerażającym uczuciem gorąca, a mnie powoli zaczynało brakować oddechu. Wplotłam palce w jego włosy, niszcząc przy tym niedbałego kucyka. Kiedy poczułam opuchnięte wargi na szyi, z całych sił broniłam się przez omdleniem.

            - Deidara – westchnęłam niekontrolowanie, czując jak lodowate dłonie artysty wsuwają się pod moją koszulkę. Musnął palcami mój brzuch, a później plecy.

            Zanim się zorientowałam już byliśmy w ruchu, po czym opadłam na miękki materac, nadal czując na sobie ciężar ciała chłopaka. Nieśpiesznie dotykałam jego ramion, szyi, pleców, zachwycając się bliskim biciem jego serca i postrzępionym oddechem. Moja skóra płonęła pod jego zmysłowym dotykiem. Kiedy dotknął mojego nagiego uda, poczułam kolejny dreszcz i jęknęłam wprost do jego ucha.

            Znieruchomiał, delikatnie odsuwając swoje ręce i pozostawiając moją skórę bez swojego dotyku. Poczułam, jakby ktoś oblał mnie kubłem zimnej wody. W łagodnym świetle lampki jego oczy lazurowe oczy wydawały się jeszcze większe.

            - Dlaczego przestałeś? – mój niski głos był marnym aktorem, zdradzając gotujące się we mnie pożądanie. W wargach wciąż czułam mrowienie.

            - Bo nie powinniśmy – odparł, muskając wargami moje usta. Westchnęłam po raz setny tego wieczoru. – Nie w ten sposób.

            Nie miałam pojęcia o co mu chodziło. Nie myślałam o niczym innym tylko o cieple jego ciała i przyjemnym uczuciu budującym się w moim podbrzuszu. Zadrżałam, gdy znów się pochylił.

            - Deidara – jęknęłam, gdy obdarowywał moją szyję i podbródek boleśnie wolnymi pocałunkami. Moje serce jeszcze nigdy nie galopowało z taką prędkością.

            - Nie jesteś do końca świadoma, Kita – musiałam naprawdę się wysilić, żeby zrozumieć jego słowa. Zmarszczyłam brwi. – A chciałbym, żebyś była.

            Położył głowę tuż obok mojej, nadal jednak nie schodząc z mojego rozbudzonego ciała. Skupiając się na jego szybkim oddechu, który powoli zaczynał się uspokajać, mimowolnie zamknęłam oczy. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę z jego słów, ale zanim zdążyłam zaprotestować lub przytulić się do niego mocniej, odpłynęłam w głęboki sen.

***

            Deidara z uwagą obserwował spokojną twarz Kity, cierpliwie czekając, aż jej sen stanie się głębszy. Podobało mu się ciepło jej ciała; przez chwilę rozmyślał, jakby byłoby budzić się przy niej każdego ranka, ale szybko wyśmiał się za ten pomysł.

            Nie był dobrym chłopakiem. Nie traktował ludzi z szacunkiem. Więc dlaczego z nią było inaczej?

            Mieszała mu w głowie i już sam nie wiedział co zrobić. Nie chciał jej wykorzystać – była już wystarczająco skrzywdzona, a on sam doskonale wiedział jakie to uczucie cierpieć od najmłodszych lat. W głowie miał pustkę i nie mógł się sobie nadziwić, skąd wytrzasnął zdrowy rozsądek, który kazał mu ją zostawić. Chciałby, naprawdę. Ale nie mógł ignorować jej nieprzytomnego spojrzenia i zwolnionych ruchów. Pozwolił sobie na kolejne kilka minut przyjemnego leniuchowania, po czym powoli zaczął się podnosić.

            Niepewnym ruchem przykrył ją jednym z koców i wyłączając migoczącą lampkę, bezszelestnie ulotnił się z pokoju. Był wyczerpany i śpiący, ale zdawał sobie sprawę, że nie zaśnie. Właśnie dlatego ruszył prosto do salonu.

            Skierował się w stronę stołu, ale kątem oka zauważył leżących na kanapie Hidana z Temko. Dziewczyna wtuliła się w niego z całych sił, jakby miało jej to w jakiś sposób pomóc. Deidara nie miał pojęcia, jaki Hidan miał w tym interes, ale postanowił się nie mieszać. Jak już wspominał, nie był dobrym chłopakiem.

            Rozsiadł się na niebezpiecznie skrzypiącym krześle, nerwowo szukając papierosa. Znalazł go w wyciągniętej ku niemu dłoni Kisame, który wpatrywał się w niego rozbawionym wzrokiem. Blondyn podziękował niemal niezauważalnym skinieniem głowy.

            - Długo ci zeszło – Rekin zaśmiał się chrapliwie.

            - Była mocno pijana.

            - Lubisz ją, prawda?

            Artysta zaciągnął się kojącą nikotyną, a kiedy spojrzał na Hoshigakiego, w jego oczach zabłyszczała czysta kpina.

            - Co? Skąd ci to przyszło do głowy?

            Kisame nie odpowiedział, a jego spojrzenie powędrowało na splecionych w ciasnym uścisku Hidana i Temko. Deidara w rozrywającym go zniecierpliwieniu starał się przetrwać ciszę.

            - Lepiej się do niej nie zbliżać –  Niebieski pierwszy raz wyglądał jak stary, zmęczony człowiek. – Już i tak za bardzo ją zbrudziliśmy.

            - Tobie też na niej zależy – dopiero kiedy to powiedział, Deidara uświadomił sobie, jak dziecinnie to zabrzmiało. Tak jakby starał się zrzucić na kogoś winę.

            - Nie przeczę, że nie. Chociaż nie powinno mi zależeć w najmniejszym stopniu – Rekin podrapał się po karku, tłumiąc ogromne ziewnięcie. – Jeszcze da się ją uratować. Nie jest dla niej za późno.

            Chłopak odszedł od stołu, opuszczając zamyślonego Kisame z dziwną irytacją. Był zły. Na nią, na siebie, na całą tą cholerną organizację. Bo gdzieś w głębi wiedział, że gdy ktoś raz wkroczył w szeregi Brzasku, nie mógł się od niego uwolnić. Nigdy.

_____________________________________

Temko

Uhh, udało się! Już myślałam, że się nie wyrobię, ale jednak - dziwię się sama sobie i oddycham z ulgą. Rozdział troszeczkę dłuższy i mam nadzieję, że nikt nie zasnął c:

Jutro wyjeżdżam na dwa tygodnie i nie mam pojęcia, czy będę miała dostęp do internetu, więc zależało mi aby dodać ten rozdział jeszcze dziś.

Dziękuję za wszystkie komentarze i wyświetlenia, jesteście wielcy! :3

Pozdrawiam cieplutko!