Cały świat krzyczy, a Ty mówisz szeptem.

Rozdział 17

Początek żniw

Muzyka

              Pierwsze co czuję, to zimno.

                  Przenika do moich kości, atakuje drżące mięśnie, niszczy moją samoobronę. Uświadamiam sobie, że zaciskam pięści. Paznokcie wbijają się w skórę. W dłoniach czuję coś ciepłego i lepkiego – krew?

                  Z trudem rozprostowuję palce, poruszając nimi jakbym chciała przetestować ich sprawność. Niepewnie, ale poprawnie łapią i ściskają powietrze. Jest świeże i pocieszające – starannie nagradza moje płuca przy każdym kolejnym oddechu. Nasłuchuję, chcąc wyłapać jakiś istotny dźwięk, który mógłby wskazać na to gdzie jestem. Kiedy nie słyszę niczego prócz mojego nieśmiałego oddechu, wreszcie otwieram oczy.

                  Znajduję się w śnieżnobiałym pomieszczeniu – zarówno sufit, jak i ściany wraz z podłogą wyłożone są białymi kafelkami. Są idealnie wypolerowane, błyszczą. I chociaż nigdzie nie dostrzegam lampy ani okna, pokój skąpany jest w łagodnym świetle.     

                  Kątem oka zauważam coś dziwnego. Z walącym sercem zerkam w dół, a kiedy mój wzrok natrafia na świeżą kałużę krwi, zaczyna kręcić mi się w głowie. Krople śmierdzącej cieczy coraz szybciej spadają z moich poranionych dłoni. Mimo to nie czuję bólu.

                  Kiedy się odwracam, na pobliskiej ścianie zauważam wąskie lustro. Mrużę oczy, chcąc dostrzec w nim jakiś kształt. Nie widzę niczego, prócz pokoju w którym się znajduję. Zaniepokojona robię kilka kroków w przód, ale wciąż się nie zbliżam. Zaczynam przyśpieszać. Zaciskam zęby. Biegnę.

                  Gdy w końcu w szklanym odbiciu dostrzegam czarny punkt, biegnę jak szalona. Potykam się o własne nogi i wydaje mi się, że mija wieczność, nim staję tuż przed złośliwym lustrem. Rozchylam zaczerwienione usta, obserwując jak długa, biała sukienka podkreśla równie białe kosmyki. Jak zahipnotyzowana przeczesuję palcami śnieżnobiałe włosy, tworząc kilka krwawych pasemek. Z dziwnym spokojem uświadamiam sobie, że z moich oczu spływa krew. Brudzi blade policzki, pozostawiając za sobą wyraźne ślady.

                  - Starzejemy się, Kito – słysząc znajomy głos, powoli zamykam oczy.

                   Jakaś niewidzialna siła zmusza mnie do obrotu i zmierzenia się z moim… no właśnie, czym? Czy mogę teraz nazwać Złego największym koszmarem?

                  - My? – pytam, patrząc w zielone oczy stojącej nieopodal dziewczyny. Mnie.

                  Mimo, iż jest moją kopią nie ma białych włosów ani zakrwawionej skóry. Szczupłą dłonią odgarnia czarne kosmyki, mrużąc powieki. Wygląda na zmęczoną. Zmęczoną, czy zmęczonego?

                  - Nie chcesz dostrzec tego, co się dzieje – zauważa, i w tej samej chwili tuż obok niej pojawia się uśmiechnięta Kaori wraz z nieruchomą Su. Z ich ciał wciąż sypie się pył.

                  Prycham niczym rozjuszona kotka, wbijając gniewne spojrzenie w fałszywą wersję mnie. Patrzy na mnie ostro, ale i z nadzieją, że wreszcie coś zrozumiem. Jakby ten wzrok i chore oddziaływanie na moją psychikę miały w czymkolwiek pomóc.

                  - Miałeś zostawić mnie w spokoju – szepczę, spuszczając wzrok. Bezsilność powoli zaczyna mnie przygniatać, a ja jej na to pozwalam. Jestem pewna, że słyszę jej śmiech.

                  - Myślałem, że dasz sobie radę – przewraca oczami, ignorując nagły wybuch śmiechu Kaori. – Twoja matka nie przestaje mnie lękać. Kiedyś byłem jej Stróżem, a po śmierci zmusiła mnie do pomocy tobie.

                  Marszczę siwe brwi.

                  - Pomocy…?

                  Dziewczyna zaciska zęby, a ja przez chwilę zastanawiam się, czy tak wygląda moja irytacja.

                  - Jeszcze tego nie rozgryzłaś? – warczy. – Klan Naito był wyjątkowy nie tylko pod względem medycznym, dziecko. Aby przetrwać, musieli mieć także coś, co wynagrodziłoby im brak potężnych, pomocnych do walk technik. A więc posiadali swoich Masuulka. Opiekunów. Nocnych opiekunów. Dzięki ich najgorszym koszmarom, które tworzyli Opiekunowie wasz klan przewidywał większe i mniejsze zagrożenia czy katastrofy. Człowiek musiał być bystry, aby rozszyfrować nocną marę – zamyśla się na chwilę, po czym niepewnie dodaje: - Twoja matka właśnie taka była.

                  Wypuszczam ze świstem powietrze, starając się nie zwracać uwagi na przerażającą Su. Wpatruję się w swoje dłonie, układając w głowie kolejne pytanie.

                  - Dlaczego więc nie wybraliście innych sposobów? Łagodniejszych sugestii? Czy to musiały być koszmary?

                  Zły – czy może już nie – śmieje się, jakbym opowiadała wyśmienity kawał.

                  - Dziecino, które sny zapamiętasz najlepiej? Te straszne, z powyrywanymi rękami i krzykiem w tle, czy te w których świeci słoneczko? – uśmiecha się dziwnie, jakby jej usta nie były do tego przyzwyczajone. – Masuulka musi przekazać coś, co zapamiętasz na długi, długi czas. Zauważysz każdy detal.

                  Patrzę na nią i próbuję zrozumieć. Próbuję rozszyfrować wiadomość.

                  - Widzisz ten pył, dziecko? – niedbale wskazuje na złoty i zielony popiół. – Wszystko się kończy. Przemija. To samo dzieje się z twoim czasem.

                  Wstrzymuję oddech, gdy podchodzi bliżej. Jesteśmy tej samej wysokości, mrużymy oczy w ten sam sposób, a nasz głos brzmi identycznie.

                  - Pomyśl. Coś się zbliża. Wspominałem o jakiejś kobiecie, prawda? – nachyla się, brzmi coraz bardziej natarczywie. – O kim? Kogo przeklinałem? Pamiętasz? Przecież wiesz doskonale o kogo mi chodzi, wiesz doskonale…

                  Wracam do wszystkich snów, do każdej rozmowy, każdego krzyku. Przez cały czas wpatruję się w swoje oczy, szukam ledwo dostrzegalnych, piwnych plamek na tęczówkach. I kiedy wymawiam to imię, wbijam sobie nóż w serce. Zimna stal przeszywa moje ciało, przedłużając jedno, jadowite słowo. Imię.

                  - Ikuko.

***

                  - …mimowolnie odrzucał wcześniejszą odtrutkę. Minęły dwa dni, odkąd stworzyłem nową, ale jak na razie postępy są niemal niezauważalne.

                  - To nieważne. Cieszę się jednak, że nowy napar działa. Powoli, ale mam nadzieję, skutecznie.

                  - Tak jest.

                  Kiedy drzwi się zamknęły poczułam, jakby ktoś wbijał nożyczki do moich uszu. Zacisnęłam zęby, a dziwny, metaliczny posmak w ustach sprawił, że zachciało mi się wymiotować. Moje ciało wydawało się być zrobione z kamienia, gdyż ciężko było mi nawet unieść drżące powieki.

                  Jasny sufit obserwował mnie tak uważnie, jak ja jego. Wzięłam głęboki wdech, wyczuwając znajomy zapach drewna. Pokój Akasuny…? Ślamazarnie uniosłam się na łokciach, zerkając na wypraną, granatową koszulę w którą byłam ubrana. Materiał gryzł mnie niczym stado rozzłoszczonych komarów, ale cała moja uwaga skierowana została na pracującego przy stoliku Skorpiona.

                  Tym razem nie majsterkował przy swoich lalkach – stolik zapełniony był różnorakimi buteleczkami i miskami, zauważyłam też nieznane mi składniki. Zmarszczyłam brwi, starając się nie zagłuszać idealnej ciszy. W mojej głowie wciąż rozgrywało się irytujące kołatanie, jakby coś ciężkiego zderzyło się z moją kruchą czaszką. Oparłam się o chłodną ścianę, naciągając na siebie szary koc.

                  - Umieram? – zapytałam głucho, wpatrując się w czerwone chmury na jego płaszczu. Nawet z takiej odległości nie dało się przeoczyć, że bywał wielokrotnie zszywany.

                  - W tej chwili nie – nawet się nie odwrócił. Zamknęłam oczy, chcąc przypomnieć sobie jakieś istotne wydarzenia.

                  Obrazy migały przed moimi oczami i rozmazywały się w tej samej sekundzie.

                  Misja. Deszcz. Wiatr. Dużo wrogów. Walka. Krzyk Hidana. I w końcu przeszywający, zawzięty ból.

                  - Rana w brzuchu? – mruknęłam, wyczuwając oplatający mnie bandaż.

                  - Rana w brzuchu, plus mocne uderzenie w głowę – podniósł się na nogi ciężkim, ociężałym ruchem, jakby przebywał w ciele staruszka. Odgarnął opadające na oczy czerwone kosmyki, po czym leniwym krokiem podszedł bliżej. – Wypij.

                  Niepewnie zacisnęłam palce na cienkiej fiolce. Granatowy kolor płynu nie wyglądał zachęcająco.

                  - Mocny uśmierzacz bólu. Pij, jeśli nie masz ochoty przeżywać tego od nowa.

                  Gorzki smak ukarał moje suche gardło w wyjątkowo nieprzyjemny sposób. Odetchnęłam cicho, oddając fiolkę w ręce Akasuny. Odszedł bez słowa.

                  - Twój organizm odrzucał wcześniejsze antidotum. Na szczęście, nie był także skłonny do całkowitego przyjęcia trucizny.

                  Trucizna. Wyobraźnia szybko podsunęła mi obraz niszczącej mnie substancji. Nerwowo podrapałam się po ramieniu, jakby pod skórą nadal płynęła śmierć.

                  - Kunai, który wbito ci w brzuch był zatruty – Sasori bezbłędnie odpowiadał na pytania, które zaczynały formować się w mojej głowie. – Ponadto trucizna ta nie miała na celu zadania ci powolnej, męczącej śmierci.

                  Zamilkł, podchodząc do potężnej szafy. Dopiero teraz zauważyłam, że pod niedomkniętymi drzwiami wbudowana została szuflada. Akasuna wygrzebał ze środka jakąś grubą książkę, której pożółkłe kartki zaczynały wypadać.

                  - Więc jaki miała… - zaczęłam, nie będąc w stanie poskromić swojej ciekawości.

                  Mężczyzna rzucił mi długie, przeszywające spojrzenie. Nagle poczułam jak po moim ciele zaczęła wspinać się gęsia skórka. Każda komórka przeczuwała najgorsze.

                  - Miała zagwarantować, byś zapadła w śpiączkę.

                  Śpiączka. Tym razem fakty łączą się z przerażającą szybkością. Zamknęłam oczy, obserwując jak cała układanka nabierała kształtu. Kiedy ponownie je otworzyłam, wiedziałam, że Skorpion domyślił się wcześniej niż ja.

                  - Zaatakowała nas ta sama organizacja, którą spotkali Lider i Konan – oznajmiłam nadzwyczaj spokojnie. Mój głos nie brzmiał znajomo.

                  - W przeciwieństwie do partnerki Lidera nie poddałaś się tej dziwnej technice. Zemdlałaś, ale spowodowane było to zapewne silnym bólem.

                  Pokiwałam głową i w tej samej chwili odezwał się wewnętrzny alarm.

                  - Konan – szepnęłam, wbijając wzrok w Akasunę. Odpowiedział mi pustym, obojętnym spojrzeniem. – Co z nią? Czy…

                  - Cała i zdrowa – uspokoił mnie cicho. – Z niewiadomych przyczyn, tym razem zaatakowali jedynie ciebie.

                  Nie całkiem świadomie odetchnęłam z czymś w rodzaju ulgi. Niby od kiedy zaczęłam martwić się tą kobietą?

                  - A więc wszyscy cali i zdrowi – mruknęłam, przykładając dłoń do brzucha. Bandaż był dopasowany niczym druga skóra.

                  Kiedy znów zapadła cisza, zaczęłam zastanawiać się nad rozwojem sytuacji. Misja wydawała się być przysłonięta mgłą, bo kojarzyłam jedynie płaszcze przeciwników. Długie, zielone płaszcze przypominające peleryny. Jęknęłam cicho, czując jak moją głowę przeszywa ból. Zamknęłam oczy, ale nawet przyjemna ciemność nie była w stanie wynagrodzić mi takich tortur.

                  - Nie wysilaj się. Nic sobie nie przypomnisz – obojętność w głosie Sasoriego wypełniała całe pomieszczenie, mieszając się z powietrzem. Po dłuższej chwili stwierdziłam, że dałabym radę się tym udusić. – W truciźnie znalazłem dziwne substancje powodujące częściową amnezję. Zapewne miały one na celu całkowite usunięcie twoich wspomnień, ale znów się oparłaś – odwrócił się w moją stronę. Jego twarz nie zdradzała żadnych emocji. – Zaskakujące.

                  Nie mogłam już tego słuchać, więc skupiłam się na oddychaniu. Starannie wdychałam gorące powietrze, które zapewne nie przeszkadzało Akasunie. Widząc mój zamglony wzrok, mężczyzna uchylił okno. Każda próba powrotu do tej bitwy kończyła się ponownymi mękami. Zrezygnowana postanowiłam zastanowić się nad swoim stanem.

                  - Panie Sasori – zaczęłam niepewnie, unosząc na niego przestraszony wzrok. Moje serce dramatycznie zwolniło. – Ile byłam nieprzytomna?

                  Wzruszył ramionami, wbijając wzrok w dołujący krajobraz za oknem.

                  - Coś koło dwóch tygodni.

                  Dwa tygodnie. Czternaście dni niewiedzy, przez które tyle mogło się zdarzyć. Próbowałam wyobrazić sobie moją niezdolność do poruszania się, zamknięte oczy, niezdrowo bladą twarz, ale wszystko co dostałam, okazało się ciemną plamą.

                  - Więc zdążyliście już wrócić z misji – mruknęłam bardziej do siebie niż do Skorpiona, wpatrzona w swoje drżące palce. Gdzieś z samego tyłu majaczył obraz niebieskich oczu Deidary.

                  Nie odpowiedział, a ja nagle poczułam się niesamowicie senna. Moje powieki nie słuchały dudniącego w głowie głosu, który za wszelką cenę chciał dowiedzieć się czegoś więcej. Zauważając moje niespodziewane zmęczenie, Sasori powoli skinął głową.

                  - Prześpij się. Potrzebujesz tego – podszedł do drzwi. – Ja muszę coś załatwić.

                  Dopiero gdy w pokoju zostałam ja i moja niezaspokojona ciekawość, posłuchałam tej, jak się okazało, trafnej rady Akasuny.

***

                  Gdy się obudziłam Akasuny wciąż nie było. Skupiona wsłuchiwałam się w rozgrywającą się za oknem ulewę, czerpiąc przyjemność z wpadającego do pomieszczenia świeżego powietrza. Czując zimny podmuch wiatru, szczelniej okryłam się kocem.

                  Z dziwnym niepokojem uświadomiłam sobie, że spędzanie leniwych godzin w łóżku Akasuny było przyjemnym zajęciem. Gdy uświadomiłam sobie jak dwuznacznie to brzmiało, miałam wielką ochotę by ktoś znów pozbawił mnie przytomności.

                  Oczywiście, zdawałam sobie sprawę, że prędzej czy później będę musiała zmierzyć się z rzeczywistością – organizacja odpowiedzialna za chorobę Konan zaatakowała teraz mnie, a moje nieodporne na własną chakrę ciało dziwnym sposobem odrzuciło tę silną technikę. Myśl o twardym spojrzeniu Lidera i jego wątpliwościach co do mojej osoby sprawiła, że aż jęknęłam.

                  - Czy ktoś tam umiera? – psotliwy głos dobiegający zza drzwi momentalnie mnie rozbudził. Rozchyliłam usta, kiedy drzwi zaczęły się otwierać.

                  - Uch, brak Mistrza – odetchnął Deidara, kładąc dłoń na sercu. – Co za ulga.

                  Miał na sobie czarną koszulkę, tego samego koloru spodnie i ciężkie buty. Opaska ninja zniknęła, zastąpiona przez oplatający górną część czoła bandaż. Gdy podszedł bliżej zauważyłam płytkie rozcięcie na policzku.

                  - Widzę, że ktoś mnie zastąpił – mruknęłam, wskazując na opatrunek. – Tak szybko ze mnie rezygnujecie?

                  - Nowy lekarz jest do bani. Prawie złamał mi rękę.

                  Uniosłam brwi w geście zdziwienia, na co uśmiechnął się szeroko.

                  - Każdy dba o siebie, pani doktor.

                  Uśmiechnęłam się lekko, kiedy przysiadł po drugiej stronie łóżka. Wory pod jego błyszczącymi oczami ujawniały zmęczenie, które przejawiało się też w drżących dłoniach i ramionach blondyna. Usiadłam prosto, rzucając mu zmartwione spojrzenie.

                  - Wszystko w porządku?

                  Zmarszczył brwi, jakbym wyrażała się w innym języku. Po dłużej chwili niezręcznego milczenia pokręcił głową.

                  - Naprawdę? To raczej powinna być moja kwestia – jego uśmiech nie wyglądał już tak promiennie jak wcześniej. Nagle spochmurniał. – Co się stało? Słyszałem o truciźnie.

                  Wzruszyłam ramionami, przeczesując palcami włosy. Poczułam się jak niezwykle odporny królik doświadczalny.

                  - Misja nie przebiegła… przyjemnie – zaśmiałam się bez krzty rozbawienia. – Już chyba wolałam towarzystwo Kisame.

                  Jak na złość krępująca cisza znów rozgościła się w pokoju. Skupiłam się na torturowaniu koca. Nie mogłam przestać myśleć o tamtym wieczorze, kiedy pojawiłam się w pokoju Deidary i… cóż, zachowałam się jak desperatka. To wspomnienie momentalnie przywołało ciepło na moich policzkach.

                  - Co do tego wieczoru… - zaczęłam cicho, będąc pewna, że Deidara żądał ode mnie wyjaśnień.

                  Uniósł rękę, momentalnie zamykając moją buzię. Wpatrywałam się w niego bez słowa.

                  - Nie, lepiej nie zaczynaj tego tematu – spojrzał na mnie w taki sposób, że miałam ochotę zniknąć. – Nie byłoby to dla mnie zbyt przyjemne, co?

                  Poczułam gulę w gardle.

                  - Deidara…

                  - Nie – przerwał ostro. Zbyt ostro. – Nie rozmawiajmy o tym. Nie dziś, dobra?

                  Niemrawo pokiwałam głową. Z każdym dniem budowałam sobie coraz większy labirynt problemów.

                  - Chciałem tylko sprawdzić, czy wszystko gra. Wiesz, gdy mówiłaś o tych koszmarach… Czujesz się trochę lepiej?

                  Przełknęłam ślinę, mentalnie przygotowując się do kłamstwa.

                  - Jasne – zmusiłam się nawet do uśmiechu. – Jest okej.

                  Nagle usłyszałam gwałtowny trzask pioruna. Ciemne chmury niosły ze sobą silną burzę. Przymknęłam oczy, czując dziwne uczucie niepełności. Czego mi brakowało…?

                  - Lider tak się wkurzył, że oderwał Hidanowi rękę – rzucił niespodziewanie artysta, momentalnie zwracając na siebie moją uwagę. Czy ja się przesłyszałam?

                  - Żartujesz sobie – wydukałam, nie wyobrażając sobie furii Paina.

                  Deidara wzruszył ramionami, jakby stan Hidana miał głęboko w poważaniu. Zresztą pewnie tak właśnie było.

                  - Gdy cię przynieśli wyglądałaś jak martwa – odezwał się przygnębiającym tonem, a ja poczułam jak moje serce wykonało bolesny obrót. – Wszyscy tak właśnie myśleliśmy. Pain wpadł w taki szał, pierwszy raz widziałem go tak poważnie wkurwionego. Cały czas powtarzał, że ochranianie ciebie powinno być naszym priorytetem.

                  Konan wciąż nie wróciła do pełni zdrowia. Wciąż pozostawało wiele niewiadomych i zagrożeń, więc moja śmierć byłaby ogromnym problemem. Byłam ważna. Dbał o mnie. Na razie.

                  - Wiesz, kiedy cię zobaczyłem – spojrzałam w te błękitne oczy i to był mój błąd. Nie mogłam oderwać wzroku, a Deidara wyraźnie się wahał. – Kiedy cię zobaczyłem, poczułem się jak wtedy. Jak wtedy, gdy zobaczyłem tę wielką kałużę krwi i wiedziałem, że moja rodzina nie żyje – uśmiechnął się kpiąco, niemal szaleńczo. – Nie sądziłem, że wciąż jestem do tego zdolny.

                  Nigdy nie spodziewałam się, że może nadejść taki moment, kiedy zapomnę jak oddychać. Nie potrafiłam jakkolwiek zareagować na jego słowa, więc wpatrywałam się w niego zbolałym wzrokiem.

                  Nagle pierścień na jego palcu zabłyszczał intensywnym światłem, a na twarzy blondyna wykwitła dorodna irytacja. Nie wiele myśląc, złapałam go za rękę.

                  - Porozmawiamy – powiedziałam cicho, ściskając jego przyjemnie ciepłe palce. – Obiecuję.

                  Chłopak nie odezwał się ani słowem, tylko niemal niezauważalnie skinął głową, a chwilę później znów zostałam sama. Przypatrywałam się wgnieceniu w materacu nieobecnym wzrokiem. Jestem idiotką, pomyślałam, kolejna ściana labiryntu stworzona.

***

                  Sasori wrócił późnym wieczorem, kiedy moje powieki znów zaczynały się kleić. Podał mi kolejne dawki lekarstw, które smakowały niemal tak ohydnie, jak wyglądały. Czułam się jak po całodziennym treningu, chociaż tak naprawdę spędziłam te wszystkie godziny na drzemkach, ziewaniach i rozmyślaniach. Mimo to, moje ciało było bardzo słabe.

                  Kiedy wpatrywałam się w pracującego przy lalkach Akasunę i zastanawiałam się nad sytuacją z Deidarą, rozległ się głuchy dźwięk uderzania w drewno. Ktoś pukał do drzwi.

                  - Proszę – odezwał się Skorpion, niemal natychmiastowo odrywając się od pracy. Najwidoczniej nie spodziewał się żadnej wizyty.

                  Przez drzwi niemal natychmiast wdarło się zimne powietrze, więc odruchowo zakryłam się kocem. Odetchnęłam cicho, widząc przemoczonego Kisame. Jego płaszcz był potargany, wyraźnie umazany krwią, a na twarzy zauważyłam kilka zadrapań i niezaprzeczalne napięcie. Patrzył na mnie w taki sposób, że odezwały się złe przeczucia.

                  - Tak naprawdę nigdy nie byłem dobrym kłamcą – wyrzucił z siebie te zadziwiające słowa, wyciągając przed siebie coś dziwnego. – Teraz będzie jeszcze gorzej.

                  Na początku nie mogłam zidentyfikować tego dziwnego przedmiotu. Powoli wygramoliłam się spod ciepłego koca, a każdy kolejny krok tracił na pewności. I ta nagła realizacja, która uderzyła mnie tak brutalnie sprawiła, że aż się zachwiałam. Przytrzymał mnie zadziwiająco silny ścisk Akasuny.

                  Wpatrywałam się w okaleczone zwierzę – niemal całe futro zostało wyrwane, odkrywając przerażającą, brudną, zapadniętą skórę. Na grzbiecie ciągnęły się krwawe rysy, z których ciekło coś podobnego do ropy. Kot wydawał z siebie piskliwe, bolesne jęki.

                  - Rimo – wyszeptałam, czując jak po moich policzkach suną łzy. 

_______________________________________

Witam. 

Po pierwsze przepraszam za tak długą przerwę; miałam sporo na głowie, a teraz jeszcze zaczynają się wakacje, więc rozdziały nie będą pojawiały się tak często, jak kiedyś. W sumie jestem tak średnio zadowolona z tego rozdziału, na samym początku miałam zupełnie inny pomysł, ale za nic nie mogłam przelać swoich myśli na klawiaturę. Ach i jeszcze jedna informacja: powstanie druga część opowiadania, więc tak szybko Was nie opuszczę :3

Pozdrawiam!