Cały świat krzyczy, a Ty mówisz szeptem.

Rozdział 16

Jestem tobą

         Krzyk.

         Długi, boleśnie wbijający mi się w uszy krzyk obudził mnie tak gwałtownie, że niemal spadłam na podłogę. Mrugając jak opętana starałam się ogarnąć sytuację, ale gdy moje palce zacisnęły się na zimnym prześcieradle zdałam sobie sprawę, że wciąż znajdowałam się w swoim pokoju.

         Gdzieś słychać było głośne kroki – ktoś biegł. Próbując kompletnie oderwać się od snu, kilka razy przetarłam zmęczone oczy, powoli kładąc stopy na podłodze. Przez otwarte okno wdzierał się zimny wiatr, a nagłe otworzenie drzwi tylko mu w tym pomogło.

         - Jesteś potrzebna – zajęło mi chwilę, aby uświadomić sobie, że ktoś faktycznie przebywał w moim pokoju. Dopiero kolejny, bolesny krzyk przywrócił mnie do rzeczywistości tak szybko, że przez moment twarz Uchihy okazała się ciemną plamą.

         Dopiero kiedy w czarnych tęczówkach zagościła czerwień sharingana, bez zbędnych sprzeciwów wyszłam na korytarz. Prowadził mnie nieznanymi korytarzami w zabójczo szybkim tempie. Musiałam maksymalnie się skupić, żeby przypadkiem nie przepaść przez swoje nogi, bo nieszczęsny wzrok wciąż pozostawał zamazany. Która mogła być godzina?

         Kiedy po kilku minutach stanęliśmy pod brązowymi drzwiami Itachi zatrzymał się, rzucając mi intensywnie twarde spojrzenie. Poczułam, jak całe ciało zaczęło się spinać, a każdy mięsień postawił na bunt. W gardle zapanowała godna pustyni susza, a kolana zamieniły się w galaretę.

         O co mogło chodzić?

         I kiedy tylko weszliśmy do środka rozległ się kolejny, przeraźliwy krzyk. Instynktownie przyłożyłam dłonie do uszu, chcąc uchronić swoje nieszczęsne bębenki przed zniszczeniem. Po kilku sekundach było po wszystkim. Powoli opuściłam ręce.

         Kwadratowy pokój zdobiły pomalowane na odstraszającą żółć nagie ściany i małe, zaparowane okno. Z sufitu zwisała samotna, migocząca żarówka, a na drewnianej podłodze zadomowił się kurz. I wszystko to nie wyglądałoby jakoś nadzwyczajnie, gdyby nie wyraźnie zmartwieni członkowie Brzasku.

         - Dzień dobry pani doktor – przywitał się kulturalnie Kisame, opierając się o ścianę.

         - Daruj sobie te uprzejmości, Hoshigaki, mamy tutaj ważniejszą sprawę do załatwienia – warknął stojący na środku, rozjuszony Hidan, który z całych sił przytrzymywał zapłakaną Temko.

         Na pierwszy rzut oka dało się zauważyć, że miała ochotę wrzeszczeć na całe gardło, ale zaciśnięte na jej ustach ostre gałęzie skutecznie blokowały krzyk. Reszta ulistnionych łodyg ograniczała ruchy jej drżących nóg. Żadna część nie zmniejszała ucisku, słuchając swojego pana.

         - Szybciej, zaczynam się męczyć – mruknęła biała połowa Zetsu, który całą swoją uwagę skupił na biednej dziewczynie. Gdyby jego wzrok mógł pożerać, z Temko pozostałyby tylko lśniące kości.

         Wszyscy – oprócz zielonego kanibala – musieli zostać zerwani z łóżek, bo żaden z mężczyzn nie miał na sobie płaszcza czy opaski. Kisame i Hidan ubrani byli w dresowe spodnie i cienkie koszulki. Jedynie Itachi wyglądał, jakby był gotowy na każdą ewentualność. Najwyraźniej ból oczu nie dawał mu odpocząć.

         - Co się dzieje? – zapytałam cicho, nie odrywając wzroku od roztrzęsionej Temko.

         - To właśnie próbujemy ustalić – odpowiedział spokojnie Hoshigaki.

         Itachi podszedł bliżej, stając obok mnie. Zdenerwowany Hidan wypuścił z sykiem powietrze, wyglądając, jakby zaraz miał wybuchnąć.

         - Przybiegła do mnie o drugiej w nocy z płaczem i krzykiem, zaczęła wyrywać sobie włosy i targać sukienkę, zachowuje się jak opętana – wyrecytował na jednym wdechu, a w jego fioletowych tęczówkach błysnęła iskra. – Cały czas powtarzała: Nie chodzi o mnie, chodzi o nią, to koniec, czuję śmierć.

         Zetsu uśmiechnął się obleśnie.

         - Tragiczne.

         Nagle Nazura otworzyła oczy, a jej wzrok zatrzasnął się na mojej osobie. Zamarła jak kamienny posąg, a jej zaciśnięta na ramieniu siwowłosego ręka wyraźnie osłabła. Wpatrywała się we mnie jak w ducha.

         Hidan niepewnie poluzował uścisk, a zielone łodygi wróciły do Zetsu. Przez otwarte drzwi wślizgnęło się nieprzyjemne napięcie, które idealnie współgrało z ciężkim oddechem Temko. Niezgrabnym ruchem odgarnęła mokre kosmyki włosów.

         - Chodzi o ciebie – wydyszała, zbliżając się do mnie na wiotkich nogach. – Tu zawsze chodziło o ciebie.

         W ostatniej sekundzie złapałam jej sukienkę, chroniąc dziewczynę przed upadkiem. Nieporadnie zarzuciła rękę na moje ramię.

         - Widziałaś tą kobietę, prawda? – w jej oczach zobaczyłam czyste szaleństwo. – Byłam taka głupia… Powinnam przejrzeć tą kościstą sukę i jej papużkę, powinnam domyślić się, że ten sklep to była zasadzka…

         Jej ciało drgnęło tak niespodziewanie, że resztkami sił przytrzymałam ją w talii. Po bladych policzkach spłynęły łzy.

         - Ale teraz już nic nie mogę zrobić – uśmiechnęła się słabo, jakby kąciki jej ust ważyły tonę. Delikatnie odsunęła od siebie moje ręce, ponownie władając nad swoimi nogami. Odwróciła się w stronę zdezorientowanych mężczyzn. – To ją musicie bronić.

         Każdy był w tak wielkim szoku, że nie mógł z siebie wydusić ani słowa. Wszystkie dręczące mnie pytania utknęły mi w gardle. Pierwszy odezwał się Itachi. W jego głosie usłyszałam nutę zdziwienia.

         - Bronić przed czym? – zapytał, zbliżając się do Temko jak do rannego zwierzęcia.

         Ta uśmiechnęła się tak smutno, że moje serce wykonało gwałtowny skok i opadło do brzucha. Wyglądała na bezsilną i zmęczoną, tak bardzo zmęczoną…

         - Nie przed czym. Przed kim – po tych słowach zemdlała, osuwając się na zimną podłogę. Hidan rzucił się pierwszy, delikatnie podnosząc ją na ręce. Wciąż zastanawiałam się, dlaczego ten impulsywny, szalony człowiek odnosił się z nią jak z kruchą laleczką.

         Spojrzał na mnie z niemym pytaniem. Otępiale pokręciłam głową.

         - Nic jej nie będzie, jest zmęczona – wydukałam, a chwilę później Jashinista opuścił pomieszczenie. Kątem oka zauważyłam, że Zetsu też się ulatnia.

         Zapanowała ciężka cisza. Wciąż wydawało mi się, że słyszę krzyk Temko, przerywany jej cichymi słowami.

         „Powinnam wiedzieć”, „To ją musicie bronić”, „Tu zawsze chodziło o ciebie”. Wpatrywałam się w ścianę, mają wrażenie, że otaczająca rzeczywistość zaraz mnie pochłonie i zacznę tonąć. Jakby ten oddech miał być ostatnim. Przymknęłam powieki.

         - Powinniśmy odwiedzić Lidera – zadecydował Kisame, wpatrując się we mnie niepokojącym wzrokiem. Itachi kiwnął głową, delikatnie kładąc dłoń na moim ramieniu.

         - Chodź – mruknął dziwnie kojąco, a ja bez słowa udałam się za nim.

         Idąc między dwoma przestępcami czułam się jak w drodze na egzekucję. Ale z drugiej strony, jaką miałam pewność, że właśnie tam nie zmierzam?

***

         - Rozumiem – skomentował w końcu Lider, kiedy Kisame zakończył swoje pięciominutowe sprawozdanie.

         Staliśmy przed zagraconym papierami biurkiem, które niemal uginało się pod ich ciężarem. Słabe światło lampki oświetlało jedynie zamyśloną twarz Paina, kiedy w milczeniu rozmyślał nad niezrozumiałą sytuacją. W tej duchocie i ciemności czułam się jak nieporadna dziewczynka, która znalazła się w złym miejscu o złym czasie. Kiedy rudowłosy podniósł wzrok, przełknęłam ślinę.

         - A więc spotkałyście tą kobietę wcześniej? – moje serce zaczęło nerwowo galopować, kiedy skupił się tylko i wyłącznie na mnie. Pokiwałam głową. – Nie zauważyłaś niczego niepokojącego w jej zachowaniu?

         Zamyśliłam się na chwilę, w myślach przypominając sobie tamto popołudnie – kolorowe stragany, mnóstwo ludzi i wariująca spódnica Temko. To było tak dawno, przeszło mi przez myśl.

         - Raczej nie. Wyglądała na zwykłą handlarkę.

         Westchnął cicho, wyciągając z szuflady gruby zeszyt. Płynnym ruchem przewracał pożółkłe kartki, a ja zaczęłam się zastanawiać, czy ten człowiek kiedykolwiek odpoczywał.

Sekundy ciągnęły się w nieskończoność – zauważyłam, że nawet Kisame zaczął nerwowo podrygiwać, co chwila zmieniając pozycję. Itachi bez mrugnięcia okiem wpatrywał się w ułożone na półkach książki, ale nie wyglądał na tak obojętnego jak zwykle. Zdradzały go napięte ramiona i przymglony wzrok.

         Kiedy Lider odłożył zeszyt i odchylił się do tyłu, zamarłam. Czekałam na jakikolwiek wyrok, ale jedyne co dostałam okazało się morderczą ciszą. Mężczyzna przymknął oczy i odetchnął ciężko. Pierwszy raz dostrzegłam na jego twarzy jakieś oznaki zmęczenia.

         Pół minuty później rozległo się głośne pukanie, a wnet do pomieszczenia wparował Hidan. Tuż za nim sunął się Kakuzu. Obaj mieli na sobie płaszcze – Hidanowi towarzyszyła ostra kosa, a na twarzy ciemnoskórego znów zawitała maska.

         - Wzywałeś nas – odezwał się starszy z dwójki partnerów, krzyżując pozszywane ręce na piersi. Hidan nie odezwał się ani słowem, stojąc obok Kakuzu ze zrezygnowaną miną.

         Pain podniósł się na nogi, opierając dłonie na papierach. Jego oczy pojaśniały.

         - Idąc na misję, weźmiecie ze sobą Kitę – westchnął cicho, wbijając wzrok w zakurzoną lampkę. – Dopóki nie wyciągniemy z więźnia wszystkich informacji i się go nie pozbędziemy, nie jest tutaj bezpieczna.

         W mojej głowie od razu pojawiło się czerwone światełko.

         - Ale Konan…

         - Konan pójdzie z wami – przerwał mi, znów zaskakując wszystkich obecnych w gabinecie.

         Lider pierwszy raz „wypuszczał” swoją partnerkę na misję z innymi członkami Brzasku. Sama nie uznawałam tego za dobry pomysł – może i wróciła cała i zdrowa po podróży z Painem, ale co innego wyruszać na następną w tak krótkim odstępie czasu!

         - Chyba sobie Lider żartuje – wydukał Hidan i już chciał coś dodać, ale stalowy wzrok rudowłosego skutecznie zamknął jego usta.

         - Bez obrazy, Liderze, ale nie sądzę, że to dobry pomysł – Kakuzu podszedł bliżej, stając po drugiej stronie biurka. Tył jego płaszcza był poszarpany i brudny. – To ciężka misja i nie będziemy w stanie zapewnić bezpieczeństwa dwóm kobietom. Sam Lider wie, że to ryzykowna akcja i sami nie jesteśmy pewni powrotu…

         - Jeśli masz takie podejście, może sam powinienem oderwać ci głowę – odpowiedział spokojnie Pain, a moje wnętrze zadrżało od zamaskowanej groźby. – Każda misja jest niebezpieczna, znajdujemy się w Akatsuki. Poza tym, panie wcale nie są bezużyteczne i bezbronne – jestem pewien, że będą w stanie się obronić.

         - Dlaczego nie wyśle ich Lider razem z Deidarą i Sasorim? – wstrzymałam oddech, słysząc imię blondwłosego artysty. Jak na zawołanie przypomniał mi się wieczór i poczułam jak wypełnia mnie ciepło.

         Nie czas na te sprawy, Kita – upomniałam się stanowczo, starając się skupić na dalszej rozmowie.

         - Już wyruszyli. Poza tym, Suna nie jest wystarczająco daleko, a nie chcę mieć najmniejszych wątpliwości – fioletowe tęczówki złapały moje spojrzenie, kiedy wymawiał kolejne słowa. – Obrona medyka jest teraz naszym priorytetem, zrozumiano?

         - Zrozumiano – odparli wszyscy cichym mruknięciem, a Lider kiwnął głową.

         - Wyruszacie dziś o dwunastej – poinformował niewyraźnie, znów siadając w fotelu. Z ulgą zamknął oczy.

         Jak pod wpływem zaklęcia członkowie zaczęli opuszczać pomieszczenie, ale ja nie mogłam się ruszyć. Dopiero kiedy Itachi po raz kolejny położył dłoń na moim ramieniu, odzyskałam władzę nad swoim ciałem.

         Spojrzałam na niego zmęczonym wzrokiem, a on wydawał się wszystko dokładnie rozumieć.

         - Chodź – powtórzył już po raz kolejny, a ja znowu ruszyłam za nim bez żadnych sprzeciwów.

***

         Otwieram oczy i wciągam powietrze tak mocno, aż czuję że moje płuca mogłyby pęknąć. Dopiero po chwili uświadamiam sobie, że to wszystko jest kolejną iluzją i nawet powietrze nie jest prawdziwe. Zaciskam wargi i uspokajam szalejące serce, które tak naprawdę nie istnieje. Nie tutaj.

         Tym razem niebo jest inne – nie krwistoczerwone, oszpecone ciemnymi chmurami. W tej chwili dominują odcienie granatu, ciemnego błękitu i nieśmiałej szarości. Bezowocnie poszukuję gwiazd. W końcu spoglądam w dół, ale mgła jest tak gęsta, że nie mogę dostrzec nawet spiczastych gór.

         Nieśpiesznie odwracam się i pewnym krokiem zmierzam przed siebie. Podłoga jest zimna, bo tym razem jestem boso. Prosta, czarna sukienka jest lekka i komfortowa, a nadgarstków nie obciążają niepotrzebne ozdoby. Wydaje mi się, że tym razem stół jest dalej, bo nie mogę do niego dotrzeć. Widzę jedynie zarys stołu – tak bardzo nie pasuje to nieprzeniknionego nieba.

         Już z daleka czuję różnicę. Z jednej strony nachodzi mnie niepewność. Nie czuję niepokoju, a raczej przypływ odwagi. Moje nogi prowadzą mnie pewnie, nawet jeśli nie jestem gotowa na bitwę. Bitwę…?

         Jest. Nachodzę i widzę wszystko wyraźnie. Staję za swoim krzesłem, a moje oczy się rozszerzają. Czuję, jak gęsia skórka sunie się po mojej skórze niczym fala.

         - Witam na finalnym przedstawieniu – zieleń tęczówek spotyka się z zielenią, gdy spoglądamy sobie w oczy. Zły nie wygląda dobrze.

         Jego macki są poodcinane, a ubranie podarte. Czerwone włosy zamieniły się w niechlujne siano, a w brodzie zauważam resztki jedzenia. Ale największy szok dopada mnie, kiedy się uśmiecha.

         Nie ma zębów.

         Bezsilnie opadam na krzesło, a pusty stół wcale mi nie pomaga. Coś jest nie tak, nie tak…

         - To jakaś sztuczka? – mamroczę, zaciskając dłonie na materiale sukienki. Jest szorstki i nieprzyjemny, zupełnie jakby Zły sobie odpuścił.

         Mężczyzna kręci głową, a z jego zielonych oczu ciekną łzy. Ogromne, krwiste krople suną po jego policzkach, a każda pozostawia za sobą intensywny znak.

         - To koniec – przechyla głowę, nie odrywając ode mnie wzroku. – Próbowałem, naprawdę próbowałem. Z całych sił, kochanie, chociaż te sposoby nie były miłe… próbowałem.

         Kochanie. To słowo wstrząsa mną tak bardzo, że odwracam wzrok. Moje spojrzenie natrafia na nieruchomą Su. Jaszczurza twarz się kruszy. Wstrzymuję oddech.

         - Co się dzieje?! – wrzeszczę, widząc jak z ciała kobiety zostaje jedynie zielony popiół. Szybko odwracam głowę, spoglądając na ciało Kaori. Śmieje się wesoło, patrząc na granatowe niebo. Coś ściska mnie w sercu, kiedy widzę, jak jej nogi kruszą się i zostaje z nich złoty pył.

         - Koniec, moja droga, koniec – odpowiada mi mężczyzna, a w tych zielonych oczach widzę coś znajomego. – Widzisz, przegrałem swoją walkę. Bardzo się starałem, tyle długich lat, ale ona wygrała. Oni wygrali.

         Kręcę głową, zupełnie niczego nie rozumiejąc. Chcę stąd uciec.

         - Bo widzisz, od zawsze chodziło o ciebie – te słowa dudnią w mojej głowie, ale on nie przerywa. – Chciałem cię chronić. Najlepiej uchronić osobę, kiedy jest bezsilna i nie może o sobie decydować, mam rację?

         Mechanicznie kiwam głową, ignorując pojawiającą się w gardle gulę.

         - Otóż to, dziecino. Gdy człowiek się boi, jest najbardziej posłuszny. A więc przez te wszystkie lata zastraszałem cię, zabijałem cię i upokarzałem tylko po to, abyś nie popełniła tego błędu – zamilkł, jakby dalsze słowa sprawiały mu trudność. – Ale popełniłaś.

         Otwieram usta, ale on znów mi przerywa. Mówi niewyraźnie, bo przecież jak inaczej może bez swoich zębów?

         - Widzisz, przyczyna rodzi skutek. Tworzą się kółka, labirynty z których nie ma wyjścia. I to się właśnie stało. Zawiodłem ją, twoją matkę…

         - Moją matkę? – szepczę jak kretynka, zgrzytając zębami. Nie chcę tego snu, Boże, nie chcę.

         - Teraz jesteś skończona. Znaleźli cię – nagle zanosi się śmiechem tak paskudnym, że zamykam oczy. – Ostatni koszmar był tak okropny, bo się nabrałaś. To była kara, dziecino. Uwierzyłaś tej głupiej Ikuko, uwierzyłaś obietnicom Akatsuki, a Im właśnie oto chodziło.

         Czuję zawroty głowy. Mam ochotę rozszarpać własną skórę.

         - Im? Kim Oni są? – pytam półprzytomnie, kołysząc się na krześle.

         - Ludźmi, którzy cię potrzebują. Prawdziwym demonom. Chodziło tylko o to, żebyś pozostała anonimowa. Żeby cię nie znaleźli, drogie dziecko. A teraz, będąc medykiem w tej waszej organizacji… wszystko stracone. Jesteś stracona.

         Zatykam uszy, kręcąc głową jak zawodowa wariatka. Krew w moich żyłach wariuje.

         - Nie rozumiem, nie rozumiem…

         - Rozejrzyj się – odpowiada Zły ciężkim, zachrypniętym głosem, a ja powoli lustruję otoczenie.

         Siedzimy w klatce, a metalowe pręty są pod napięciem. Z ciał Su i Kaoru pozostaje jedynie pył i wystarcza zaledwie jeden podmuch wiatru, aby zniknął. Faktycznie czuję się jak przegrana. Czuję się bezsilna, jakby to był koniec.

         Patrzę na mężczyznę, ale zamiast niego na krześle siedzi niewysoka, blada dziewczyna. Ubrana jest w zwykłą, czarną sukienkę, a jej czarne włosy opadają na szczupłe ramiona. W tej dziewczynie pozostały jedynie jego zielone oczy. Moje oczy.

         - Kim jesteś? – pytam w końcu, a moje krzesło się oddala.

         Dziewczyna płacze.

         - Jestem tobą. Zawsze byłem tobą.

         A potem spadam, spadam tak szybko i głęboko, ale dna nie widać. Wcale nie boli, kiedy skały rozszarpują moje ciało. Jestem lekka. Jestem pyłem.

         Jestem końcem.

***

         Punkt dziesiąta stanęłam pod wysokimi drzwiami, wpatrując się w nie pustym wzrokiem. Wątpliwości przez cały czas zakażały moją głowę, ale głośne zrozumienie powagi sytuacji odpychało je na drugi plan. Mimo wszystkiego co się wydarzyło, nie mogłam stracić umiejętności trzeźwego myślenia.

         Bo tak naprawdę nie było innego sposobu na przeżycie. Nie w tym świecie.

         Nie musiałam czekać długo, aż się pojawi. Odrobinę rozespany i nieogolony, wciąż w swoich dresowych spodniach. Stłumił ogromne ziewnięcie, ale gdy mnie zobaczył, wydawał się już bardziej otrzeźwiony. Marszcząc brwi, zaprosił mnie do środka.

         Jego pokój nie różnił się bardzo od mojego. Łóżko, szafa, biurko i drzwi do łazienki. Wszystko było utrzymane w ciemnych kolorach, którym życia dodawało jedynie żywe światło, wpadające przez niewielkie okno.

         Podeszłam do drewnianego parapetu, przesuwając po nim palcem. Czułam na sobie wzrok mężczyzny.

         - Mam do ciebie prośbę – powiedziałam w końcu, odwracając się do niego przodem. Schowany za paskiem nóż nieźle mnie uwierał, ale w tamtym momencie nie zwracałam na to uwagi.

         - Słucham – odpowiedział Kisame, przysiadając na skraju biurka.

         Nie był rozbawiony, w zasadzie kto byłby skłonny do żartów po tak ciężkiej nocy? Wszyscy pragnęliśmy odrobiny snu i świętego spokoju, ale ta przebiegła organizacja skutecznie odizolowywała nas od pragnień.

         - Rimo opuścił organizację tydzień temu, a ja chcę, żebyś przekonywał Lidera, że kot rzeczywiście źle się czuje i zostaje w siedzibie – słowa, które ze mnie wypływały były tak suche, że niemal raniły moje gardło.

         To był jeden z moich głównych problemów – misja bez Rimo. Wszędzie chodziliśmy razem, był moim stróżem i kompanem. Jak inaczej miałam wyjaśnić Liderowi, że nie wybiera się razem ze mną? Dostałby szału, gdyby dowiedział się, że zwierzak wyszedł bez pozwolenia i krzątał się nie wiadomo gdzie. Nie chciałam o tym myśleć. Martwiłam się o niego jak cholera, a to z pewnością nie pomogłoby zamaskować moich emocji.

         Hoshigaki wcale nie wyglądał na zdziwionego. Uśmiechnął się kpiąco, a ja rzuciłam mu pytające spojrzenie. Wiedział…?

         - Nie trudno było zauważyć – odpowiedział, zanim zdążyłam zapytać.

         Uniosłam brwi.

         - Ale…

         - Nikt nie chce dramatów, Kita – wzruszył ramionami, jakby to było coś oczywistego. – Chcemy tylko świętego spokoju.

         Ja również, Hoshigaki.

         - A więc mogę na ciebie liczyć?

         - Czemu nie? W młodości byłem wyśmienitym kłamcą, zobaczymy, czy ten talent się utrzymał.

         Posłałam mu wdzięczny uśmiech, kierując się w stronę drzwi.

         - Dzięki, Kisame – ulga była naprawdę przyjemnym uczuciem.

         Gdy jedną nogą byłam już na korytarzu, usłyszałam głos Niebieskiego.

         - Wróci? – zapytał cicho, przyglądając się swoim splecionym dłoniom. Pochylał się jak stary, wyprany z emocji człowiek.

         - Wróci – odparłam krótko, zamykając za sobą drzwi.

         Przecież musi, powtarzałam w myślach, musi dotrzeć na finał.

***

         Już nie pamiętał, kiedy ostatnim razem był taki zmęczony. Czuł ból w każdej części swojego ciała. W uszach brzęczały nieprzyjemne dźwięki, zmrużone oczy odbierały światło jako największego wroga, a ochota wyczyszczenia futra była tak wielka, że chciało mu się krzyczeć.

         Ale wracał. Po ciągnącym się wieczność tygodniu wracał prosto do niej. Był niemal pewny, że na samym początku poczęstuje go miażdżącym spojrzeniem i wściekłym krzykiem, ale po swoich typowych wybuchach przykucnie obok, pogłaszcze go i ukrywając swoje zaniepokojenie opatrzy jego rany i zadba przyzwoity wygląd.

         To nie tak, że martwił się tylko o siebie. Przez całą wizytę rozmyślał jak sobie radzi – czy miała już kolejne koszmary, czy ktoś zorientował się o jego nieobecności, czy ciągle jest bezpieczna. Po krótkiej chwili miał ochotę wybuchnąć kpiącym śmiechem – w Akatsuki bezpieczeństwo było pojęciem względnym. Nikt nie mógł pozwolić sobie na rozluźnienie, mieszkając pod jednym dachem z wyrachowanymi mordercami.

         Opuszczając jaskinię zamieszkiwaną przez innych strażników, nie mógł zapomnieć o przeszywającym spojrzeniu Starego i dwugodzinnym przesłuchaniu. W ciągu tych stu dwudziestu minut naopowiadał więcej kłamstw niż przez całe życie. Ale najwidoczniej słowa musiały zrobić na Władcy wrażenie – w końcu wypuścił go żywym, a nawet życzył powodzenia w realizowaniu genialnego planu.

         Jaka szkoda, że ten plan nie istniał naprawdę i brzmiał tak absurdalnie, że Rimo miał ochotę sam urwać sobie głowę. Ale gdyby nie zmyślił kilku bajeczek zostałby od niej odsunięty. A jak Kita dałaby sobie radę sama? Przez ostatnie tygodnie staczała się w niebezpiecznym tempie, a dno nie było już tak daleko jak kiedyś. Co zrobi, jeśli dziewczyna osiągnie swój limit wytrzymałości? A co jeśli to już się stało?

         Z tą myślą Rimo poczuł, jak jego ciało zaczyna się spinać, a powolny dotychczas krok przeobraża się w nerwowy bieg. Próbował odsuwać od siebie czarne scenariusze, które z zaciętością atakowały jego myśli. Przecież obiecał jej, że wróci góra za pięć dni. Minął już tydzień.

         Kamyki boleśnie wbijały się w jego łapy, kiedy wszedł na znaną mu dróżkę. Las wyglądał jak olbrzymia klatka, z której chciał jak najszybciej się wydostać. Drzewa mistrzowsko odgrywały rolę metalowych prętów, a ich rozrośnięte gałęzie z tysiącami liści odsuwały od zimnej ziemi ciepło słońca. Jeśli dobrze wszystko obliczył, podróż powinna zająć mu mniej niż trzy godziny. W takim tempie dotrze do siedziby przed zachodem słońca. Będzie musiał obmyśleć plan, jak skutecznie wślizgnąć się do środka bez niepotrzebnych podejrzeń, bo jeśli-

         Trzask!

         Dźwięk łamanej gałęzi dotarł do uszu kota ze zdwojoną siłą, ale kiedy się odwrócił było już za późno. Czując ciężką, spoconą rękę na swojej głowie zdążył jedynie dostrzec zgniłozielone oczy wroga i jego zadowolony uśmiech.

         - Mam cię, kotku – odezwał się mężczyzna, a zadowolenie niemal śpiewało w jego nieprzyjemnym głosie.

         I zanim Rimo stracił przytomność, jego bystry wzrok wyłapał długą, zieloną pelerynę. 

_______________________

Nie wierzę, że to już szesnasty rozdział, coś szybko to minęło. Ogólnie nie zamierzam zrobić z tego opowiadania jakiegoś tasiemca, więc nie będzie ono miało więcej niż 25 rozdziałów. Tak tylko informuję c:

Więc! Troszkę się namieszało, teraz planuję trochę krwawych rzeczy, ale zobaczymy co wyjdzie. 

Pozdrawiam i do następnego :3