Cały świat krzyczy, a Ty mówisz szeptem.

Rozdział 15

Błąd za błędem

                Zręczne, długie palce z niezwykłą precyzją zawijały kolejne warstwy papieru, który przybierał kształt pięknego kwiatu. Jasne płatki wyglądały na niemal żywe, oświecane przez wpadające do pokoju poranne słońce. Konan odłożyła swoje dzieło na półkę, przesuwając siedem identycznych kwiatów.

                - A więc misja?

Spojrzała na mnie, mrużąc swoje bursztynowe oczy, z wahaniem przyjmując kubek gorącej herbaty. Westchnęła ciężko, jakby nie mogła pozbyć się ciężaru spoczywającego na ramionach. Mimo to jej stan zdecydowanie się poprawił – spojrzenie nabrało ostrości, wargi odzyskały kolor, a w jej ruchach zaczęłam dostrzegać odrobinę życia i pewności. Ten niewielki pokój musiał stać się dla niej więzieniem.

- Tak – odpowiedziała cicho, szybko mrugając oczami. Ostatnio zdarzało się to aż nazbyt często. – Sama powiedziałaś, że jest ze mną lepiej i trochę świeżego powietrza mi się przyda. A ta misja powinna mi to umożliwić, prawda?

Pokręciłam głową, wygodniej rozsiadając się w fotelu. W milczeniu rozkoszowałam się orzeźwiającym powietrzem wpadającym przez okno, które najwyraźniej dawno nie spotkało się ze środkiem czyszczącym. Gdzie do cholery wywiało Nanase?

- Dlaczego rozmawiam o tym z tobą, a nie z Liderem? – Konan otworzyła usta, ale najwidoczniej moje pytanie zbiło ją z tropu. Przetarłam dłonią twarz. – To nie ja tutaj decyduję. Jasne, w sprawie twojego leczenia tak, ale to nie zmienia faktu, że nadal należysz do Akatsuki.

- Ty także, o ile się nie mylę.

Uśmiechnęłam się sztucznie, chcąc sprawić wrażenie zadowolonej. Nie mogłam jednak pozbyć się przeczucia, że jej błyszczące oczy bez problemu odkrywały całą prawdę. Poczułam się obnażona, tak jakby Konan przyciskała mnie do ściany i zmuszała do wyjawienia wszystkich brudnych tajemnic.

- Jestem jedynie medykiem. Nie interesuję się waszymi wewnętrznymi sprawami.

Kobieta przeczesała palcami swoje niebieskie włosy. Jej dłoń zadrżała.

- Lepiej dla ciebie.

Ignorując jej dziwaczne słowa, powoli podniosłam się na nogi, rezygnując z wygodnego siedzenia. Sprężyny fotela wydały dźwięk podobny do syczenia węża, tym samym wyrywając Konan z głębokich myśli.

- A więc się zgadzasz?

Wzruszyłam ramionami, przecierając zmęczone oczy. Nowy, cudowny dzień.

- Bezczynne siedzenie spowoduje więcej szkody niż pożytku – mruknęłam, kierując się w stronę drzwi. – Tylko uważaj na siebie. A jeśli cokolwiek się stanie…

- Skieruję się od razu do siedziby – dokończyła z powagą.

Przez dłuższą chwilę przypatrywałyśmy się sobie w milczeniu, a ja doszłam do wniosku, że więzi o wiele łatwiej zawiązać, niż zniszczyć.

***

                Przytłaczający dźwięk kapania idealnie współgrał z odgłosem naszych ciężkich, roznoszących się po długim korytarzu kroków. Co chwilę wyciągałam ręce, chcąc upewnić się że lodowate, kamienne ściany wciąż są obok, a podłoga nie zamierza się zapaść. Mój kompletnie nieoswojony z ciemnością wzrok próbował nadążyć za Kisame.

                - Czy naprawdę nie mogłeś zainwestować w najtańszą świeczkę? – syknęłam, niemal przepadając przez własne nogi. Hoshigaki z trudem maskował rozbawienie.

                - To dobry trening, księżniczko – zerknął na mnie przez ramię, wkładając ręce do kieszeni spodni. – Nie mów, że boisz się ciemności.

                Uśmiechnęłam się złośliwie, w ostatniej chwili omijając jedną z drewnianych kolumn.

                - Byłabym spokojniejsza, gdybym wiedziała gdzie mnie prowadzisz.

                Mężczyzna rzucił mi przepraszające spojrzenie, chociaż nie byłam do końca pewna, czy nie pomylił mnie z drobną skałą.

                - Wszystko w swoim czasie.

                Jak się okazało Brzask posiadał również przerażające, lodowate i głuche podziemia. Cała sieć korytarzy przypominała labirynt – nie miałam bladego pojęcia jakim cudem Kisame zdołał to wszystko zapamiętać i skręcać we właściwe przejścia. Dla mnie każda ściana wyglądała tak samo, a wszystkie kolumny – które zapewne służyły do ewentualnego podtrzymywania niepewnego sufitu – miały taki sam kształt i kolor.

                Hoshigaki wydawał się być przyzwyczajonym do tak surowych klimatów – mając na sobie cienką, eksponującą wszystkie mięśnie brzucha podkoszulkę nie odczuwał chłodu, który skupił się na atakowaniu mnie. Trzęsłam się jak osika, mocniej przytulając do siebie jeden z grubszych swetrów. Prawdziwa Królowa Lodu.

                Już myślałam, że nasza podróż będzie trwała przez kolejne męczące minuty, kiedy nagle Niebieski zatrzymał się, przypominając jedną z nieruchomych skał. Wykonując tylko jeden ruch ręki odsunął olbrzymi głaz, a mnie od samego patrzenia zrobiło się słabo. Jakim cudem miał aż tyle siły? Chwilę potem zobaczyłam ogromne, metalowe drzwi, które wydały z siebie dźwięk niczym zarzynany człowiek. Przeszły mnie dreszcze.

                - Panie przodem – uśmiech Kisame błyszczał przy otaczającej nas ciemności, kiedy opierając się o skałę czekał, aż wykonam pierwszy krok.

                Moje serce jak na zawołanie zaczęło bić jak szalone, ale na twarzy pozostał spokój. Posyłając mu krytyczny uśmieszek, przekroczyłam próg. Znów wkroczyliśmy na korytarz, ale tym razem przypominał korytarze siedziby. Był całkiem ładnie urządzony – czerwone, mięsiste dywany, zwisające z sufitu kolorowe lampy. W powietrzu unosił się dziwny zapach. Nagle zakręciło mi się w głowie.

                - Spokojnie – Hoshigaki położył olbrzymie dłonie na moich ramionach, a jego głos był zadziwiająco poważny. – Oddychaj powoli i spokojnie, a nic ci nie będzie.

                Słuchając jego rad, znów ruszyliśmy w ponowny marsz. Kiedy zawroty głowy stały się mniejsze, odetchnęłam z wyczuwalną ulgą.

                - Co to było? – mruknęłam, ukradkiem pocierając dłonie.

                Kisame wzruszył ramionami, skupiając się na mijanych przez nas drzwiach.

                - Coś, co pozwala bez zbędnego trudu okiełznać wroga.

                Gaz usypiający? Środek otumaniający? A może jakieś jutsu?

                Gdy po kolejnych kilku minutach stanęliśmy prze kolejnymi drzwiami, Hoshigaki z uwagą wpatrywał się w czerwoną klamkę. Z napięciem czekałam, aż wreszcie się odezwie.

                W ogóle nie przypominał tego roześmianego, brutalnego wojownika, którego tak wiele razy musiałam oglądać. Nie miał przy sobie Samehady ani płaszcza, zniknął też ochraniacz. Gdy się nie uśmiechał, na jego czole dostrzegałam kilka zmarszczek.

                Jest zmęczony.

                I wtedy rozległ się przeraźliwy okrzyk bólu, który wbił się w każdy zakamarek mojej głowy. Instynktownie zatkałam uszy, kuląc się jak atakowane dziecko. Kisame westchnął ciężko, jakby zrozumiał, że pora wracać do obowiązków.

                - To tutaj.

                Pchnął mosiężne drzwi, tym razem nie przepuszczając mnie pierwszej. Pewnym krokiem wparował do środka, a ja jak jego cień podążyłam za nim. Tym razem w pokoju nie znajdowało się wiele rzeczy. Białe ściany potęgowały wrażenie wielkości, a przez zasłonięte bordową kotarą okno przemykały się promyki bladego światła. Drewniana podłoga błyszczała. Pokój wyglądał jak sala, która tylko czekała na jakieś ważne wydarzenie.

                Jedynie na środku zauważyłam coś, co kompletnie niszczyło elegancki wystrój. Do niewielkiego, otoczonego kałużą krwi krzesła przywiązana była zgarbiona postać. Nie miałam pojęcia czy wciąż żyła – dopiero po dłużej chwili przypatrywania się jej ciału dostrzegłam płytkie ruchy klatki piersiowej. Z takiej odległości nie mogłam zdecydować czy więźniem była kobieta, czy może raczej mężczyzna. Wnioskując po piskliwym krzyku, stawiałam na płeć piękną.

                - Jesteście nieźle spóźnieni – podskoczyłam, kiedy  z cienia wyłoniła się kolejna postać. Zielone oczy znów przyprawiły mnie o ciarki.

                - Lider długo się zastanawiał czy ją w to wmieszać – oznajmił gładko Kisame, leniwym krokiem podchodząc do uwięzionego. Zaciskając palce na splątanych włosach, mocnym szarpnięciem uniósł jego głowę. A jednak kobieta.

                - Coś za bardzo mu zależy – mruknął ciężko Kakuzu, drapiąc się po odsłoniętym podbródku.

                Bez swojej maski i z rozpuszczonymi, długimi włosami wyglądał młodziej – wciąż wydawał się przerażający, ale i w nim dało się zobaczyć coś ludzkiego. Dało się też zauważyć dziwaczne, pozszywane kawałki skóry, przez co przypominał jedno z dzieł Akasuny. Ale nawet mimo takiego wyglądu jego oczy mówiły wszystko – oczy żywe, gwałtowne ale i rozsądne, potrafiące zrozumieć chłodną kalkulację. Zmrużyłam oczy.

                - Czego chcecie? – zerknęłam na kobietę, ale zaschnięta krew sprawiała, że jedyne co mogłam dostrzec na jej twarzy, to zaschnięta krew.

                Kisame przewrócił oczami i podszedł do okna. Przez krótką chwilę gapił się na kotarę po czym zwinnym szarpnięciem ją rozsunął. Na jego twarz powrócił szeroki, zarozumiały uśmiech.

                - No wreszcie trochę światła – odetchnął, podchodząc do Kakuzu. Wyglądali jak starzy partnerzy zbrodni. – Słuchaj, musisz uleczyć tą kobietę. Szwendała się za Kakuzu, kiedy był na misji, bez przerwy powtarzając jakieś słowa. Musimy się dowiedzieć o co chodzi, wyciągnąć wszystkie informacje, ale niestety jak widzisz jest… - skrzywił się lekko, szukając odpowiedniego słowa. – nieużyteczna. Lider się zgodził. To będzie twoja pierwsza i ostatnia pomoc naszej organizacji w sprawach wewnętrznych. Czy jakoś tak. Brzmiało oficjalnie?

                Przełknęłam ślinę, nie spuszczając wzroku z jeńca. Cholera, myślałam że nie będę musiała rozwiązywać tego w taki sposób. Miałam jedynie uleczyć Konan, a sprawy potoczyły się dalej, zatrzymując się na czymś takim. Podeszłam bliżej.

                - Pierwszy i ostatni raz, co? – mruknęłam bardziej do siebie niż do nich.

                - Dokładnie – odpowiedział Hoshigaki.

                Drżącymi rękoma dotknęłam policzków nieprzytomnej kobiety. Zimno jej skóry niemal natychmiastowo przedostało się do mojej, a ja nie mogłam pozbyć się wrażenia, że już ją kiedyś widziałam. Czując wwiercające się w moje plecy spojrzenia członków Akatsuki wzięłam głęboki wdech i rozprostowałam palce. Parę sekund później pojawiła się zwykła, ciemnoczerwona chakra.

                Po czterech minutach ciało ciemnoskórej nieznajomej drgnęło. Zacisnęłam zęby. Jeszcze trochę… Otworzyła oczy. I wtedy się zaczęło.

                Wspomnienia.

                Barwne stragany.

                Spódnica Temko.

                „Nikomu nie zdradzajcie jej adresu”

                Papuga.

                Mój wzrok w jednej sekundzie znalazł się na parapecie za oknem. Parapecie, na którym siedziała znajoma papuga, skrzecząca przedziwnym głosem i wpatrująca się we mnie z taką intensywnością, że aż bolało.

                - Naito, habaartay ilmaha – wychrypiała z trudem kobieta. Wyciągnęła rękę, chcąc chwycić moją rękę. Jej drżąca dłoń została wykrzywiona przez silniejszą, większą.

                - Idź już – polecił pilnie Kisame, wpatrując się we mnie. Nie silił się na spokój.

                Jak oparzona odwróciłam się, by szybko dotrzeć do zbawiennych drzwi. Wyszłam w akompaniamencie wściekłych krzyków kobiety. Dopiero w ciemnościach dostrzegłam, że prowadził mnie Kakuzu. Gdy wreszcie trafiłam do zwykłych, bezpiecznych korytarzy popędziłam w stronę mojego pokoju tylko po to, aby zamknąć się w nim na kilka następnych godzin.

                Habaartay ilmaha.

                Habaartay ilmaha.

               

***

                Uniosłam pięść w kierunku znanych mi już drzwi, ale rytmiczne stukanie miało miejsce tylko w mojej wyobraźni. Zanim moja dłoń dotknęła starego drewna, w progu pojawił się pacjent, wyjątkowo wyposażony w płaszcz i niewielką torbę. Patrzyliśmy na siebie w irytującym milczeniu, ale to ja jak zwykle nie mogłam wytrzymać pod naciskiem jego spojrzenia. Przeklęty, czerwony sharingan.

                - Nie wiedziałam, że się gdzieś wybierasz – skrzyżowałam ręce na wysokości klatki piersiowej, chcąc dodać sobie otuchy. – Co z leczeniem?

                Itachi zamknął za sobą drzwi, a jego cień ciągnął się do końca korytarza. Poczułam się jeszcze mniejsza.

                - Dzisiaj musimy to odwołać. To bardzo ważna misja.

                Wzruszyłam bezradnie ramionami, chociaż wkurzało mnie, że nie miałam w tej sprawie niczego do powiedzenia. Przecież też byłam ważna, do cholery!

                - A kiedy wrócisz? – nie zabrzmiało to tak pewnie, jak chciałam. Tym razem to Uchiha wzruszył ramionami, a w jego torbie coś zaszeleściło.

                - Góra pięć dni.

                Osłupiałam. Pięć dni?!

                - Pięć dni?! – powtórzyłam na głos, nie zawracając sobie głowy jego techniką. – Itachi, dobrze wiesz, że nieregularne leczenie nie przyniesie dobrych efektów. Rozumiem powagę misji, w końcu to Akatsuki, ale nie możemy wciąż tego przekładać.

                Zmarszczył brwi, a ja pierwszy raz dostrzegłam w jego oczach jakieś emocje. Niespodziewanie czerwień zniknęła, a na jej miejscu pojawiła się hipnotyzująca czerń.

                - Myślisz, że nie wiem? To nie zależy ode mnie, Kita. Uwierz mi, że także chciałbym mieć to za sobą – kiedy okazywał jakieś emocje dostrzegałam, że tak naprawdę był ode mnie kilka lat starszy. – Dobrze wiem, że też czekasz na jakieś informacje. Właśnie dlatego moje misje są dłuższe. Muszę jakoś zebrać najistotniejsze informacje.

                Poczułam się jak idiotka. Świadomość, że Itachi ryzykował na misjach tylko po to, aby dowiedzieć się czegoś o psychozach mojego klanu przypomniała mi, że układ działał w dwie strony. Nie tylko ja męczyłam się z jego chorobą.

                - Racja. Wybacz.

                Uchiha skinął głową, a na jego twarz powróciła maska obojętności. Jednak zamiast odejść nie ruszył się z miejsca – wpatrywał się w moje oczy z dziwną intensywnością, ale miałam wrażenie, że myślami błądził gdzieś daleko.

                - Muszę wiedzieć – zaczął, ostrożnie dobierając słowa. – Czy w ostatnim czasie miewasz koszmary.

                Koszmary.

                Jak na zawołanie tysiące bezczelnych szeptów wdarło się do mojej głowy, przypominając mi wszystkie słowa, potwory, setki moich śmierci i bólu. Ale na pierwszy plan wysunęła się moja matka. Matka krztusząca się popiołem swojego dziecka, z oczami wwiercającymi się w głąb czaszki i próbą brania oddechów, ostatni raz ratując zwęglone płuca.

                - Kita?

                Moje oczy mimowolnie zaszły łzami, a przełknięte rano śniadanie zagroziło powrotem. Przymknęłam oczy. Uspokój się, uspokój…

                „Pożałujesz tego. Obiecuję ci, że kiedy tylko ta głupia nadzieja umrze jak wszyscy w twoim nędznym życiu, zniszczę twoją psychikę. Będziesz umierać w katuszach w nieskończoność.”

                Powoli, Kita. Oddychaj. To tylko wspomnienia.

                - Kita – pilniejsze wołanie Uchihy jest dalekie, odgrodzone niewidzialną barierą.

                Odlicz, policz oddechy.

                Pięć, cztery, trzy, dwa…

                Otworzyłam oczy. Korytarz. Światło. Przerażająco długi cień.

                - W porządku? – przyjrzałam się Itachiemu, wmawiając sobie, że przejęcie na jego twarzy to tylko rezultaty mojego zmęczenia i bezsenności.

                Przecież nie może się martwić. Nikt nie może. To moja sprawa.

                Ale siedzicie w tym razem, prawda?  przypomina szept w głowie, To układ.

                - Tak – odpowiedziałam cicho, skupiając wzrok na widocznym naszyjniku bruneta. – Miewam koszmary.

                A potem spojrzałam prosto w jego oczy, dając mu do zrozumienia, że powinien już ruszać. Słowa nie były potrzebne – przecież był geniuszem. Skinął głową tak, jakby sam był zmęczony, a chwilę później zostałam sama.

                Siadając na podłodze i przegrywając ze znienawidzonymi łzami pomyślałam, że bez długiego cienia dopadła mnie jeszcze większa samotność. Medyk organizacji Akatsuki, zdolna kunoichi, która przeżyła tyle lat walcząc z polującymi na nią ninja w tamtej chwili siedziała na brudnej, zimnej podłodze, poszukiwana przez dziwaczną kobietę i łkając jak małe dziecko potrzebujące matki.

                Ale matka krztusiła się prochami drugiej córeczki.

                „…zniszczę twoją psychikę”.

               

***

                W pokoju panował dramatyczny bałagan. Podłogę zajmowały porozrzucane ubrania, ubrudzone bandaże i kilka porozrywanych zwojów. Na komodzie walały się resztki oderwanej gliny i rozlany napój, a parapet mienił się wszystkimi kolorami farb. Czując ogarniającą mnie niepewność i wahanie usiadłam na łóżku, które było tak miękkie jak ostatnio.

                Deidara musiał siedzieć w łazience, bo za zniszczonymi drzwiami rozległ się huk i głośne przekleństwo blondyna. Zacisnęłam palce na końcach swojej koszuli. Chyba nie powinnam wchodzić do pokoju bez pozwolenia, prawda?

                Zerkając na tradycyjnie otworzone okno próbowałam utworzyć w myślach jakiekolwiek słowa, które mogłabym wypowiedzieć po wejściu chłopaka. Jak na złość w głowie panowała przerażająca pustka, czułam się bezsilna, a opuchnięte od płaczu oczy i wciąż wilgotne policzki brutalnie mi o tym przypominały.

                Drzwi łazienki zaczęły się otwierać.

                Przygryzłam dolną wargę, czując nieprzyjemne pieczenie. Może powinnam była wrócić prosto do swojego pokoju?

                Deidara wszedł co pokoju wciąż przeklinając pod nosem, i wycierając swoje wilgotne włosy, odrzucił koszulkę na zagracone krzesło. Mogłam dokładnie przyjrzeć się jego pozawijanej bandażami klatce piersiowej – opatrunki były brudne i niechlujnie założone, a ja nawet bez przyjrzenia się rozległości ran stwierdziłam, że musiało boleć. I to cholernie. Pięć sekund później chłopak zauważył moją obecność.

                - Kita? – zaskoczony zmarszczył brwi, zatrzymując się w jednym miejscu. Siląc się na nieprzekonywujący uśmiech, podniosłam się na nogi.

                - No cześć.

                Kierowana przez dziwaczne siły i swoje własne zmęczenie, podeszłam bliżej. Machinalnie dotknęłam lodowatych policzków, przypominając sobie o swoim stanie. Przecież nie chciałam tego. Nie chciałam, żeby ktoś zobaczył moje łzy.

                Więc po co tu przyszłaś?

                - Płakałaś – stwierdził Deidara niebezpiecznie spokojnym głosem, a ja zdałam sobie sprawę, że był zdecydowanie za blisko. – Co się stało?

                Wzruszyłam ramionami czując, że moje nogi odmawiają posłuszeństwa i zaczynają zamieniać się w galaretę.

                - W sumie to całkiem sporo – wydukałam, patrząc prosto w błękitne oczy. – Coś ostatnio nie mogę spać, wiesz, trochę koszmarów i bezsenności. Ostatnio dosyć dużo pracy, może po prostu się nie nadaję – wstrzymałam płytki oddech, czując wzbierające się w oczach łzy. – Jeszcze przyszła jakaś wariatka, coś wie o moim klanie i nie wydaje się miła, być może chce mnie zabić. No i jeszcze Rimo mnie zostawił, odszedł i nie wiem gdzie się podziewa, nie wiem jak pomóc Konan i Itachiemu, no i jeszcze Zły zmusza mnie do oglądania mojej matki, a ona się dławi i… i… Chyba już nie mogę…

                Zaciskając drżące powieki, z całych sił próbowałam opanować wzbierający się we mnie płacz. Niestety ku mojej złości poskutkowało to tylko głośnym, żałosnym piskiem.

                Czując jak Deidara delikatnie mnie obejmuje i przyciąga do siebie, z zadziwiającą ulgą poddałam się pocieszającemu dotykowi. Po krótkiej chwili przytuliłam się jeszcze mocniej, wylewając ostatnie łzy i przysięgając sobie, że będą one ostatnimi jakie ktokolwiek widział. Płakałam i płakałam, a on wciąż mnie obejmował, a jego usta tak przyjemnie muskały moją prawą skroń. Był ciepły i bezpieczny, cierpliwie czekając aż się uspokoję. I tak trwaliśmy, pierwsze sekundy i minuty, a potem tracąc poczucie czasu i otaczającej nas rzeczywistości. Kiedy wreszcie zaczęłam się odsuwać, żałośnie pociągając nosem wydawało mi się, że moja głowa zaraz eksploduje.

                - Gdzie jest Rimo? – Deidara delikatnie odgarnął niesforny kosmyk moich włosów, a mnie ogarnęło przyjemne ciepło.

                - Nie wiem – odpowiedziałam, zdając sobie sprawę z mojej sytuacji. Niczego nie mogłam być pewna.

                Z niesmakiem do samej siebie otarłam piekące oczy. Wspomnienia nie przestawały mnie zalewać, a ostre szepty przyczepiły się do mojego umysłu jak macki.

                - Pomóż mi o tym zapomnieć – szepnęłam, wpatrując się w jego lazurowe oczy. – Sama nie dam rady.

                Nagle powietrze stało się cięższe, a każda część mojego ciała wołała o jego dotyk. Westchnęłam cicho, kiedy jego usta musnęły moje. Przez krótką chwilę przyglądał się mojej twarzy, szukając jakichkolwiek oznak sprzeciwu. Przełknęłam ślinę i zamykając oczy, przyciągnęłam go bliżej.

               Usta Deidary okazały się niezwykle miękkie i ciepłe, zupełnie niepodobne do warg bezdusznego mordercy. Nieśpiesznie położył dłonie na moich plecach, przyciągając mnie jeszcze bliżej, a ja zacisnęłam palce na jego napiętych ramionach. Serce wykonało gwałtowny obrót, kiedy pocałował mnie mocniej i pewniej, wprawiając moje ciało w drżenie. I chociaż resztki trzeźwego myślenia wystawały zza obłoku kojącej przyjemności, krzycząc o natychmiastowe oderwanie się od blondyna moje ciało nie chciało słuchać. Żyło własnym życiem, z wdzięcznością przyjmując chwilę ukojenia.

                W pewnym momencie poczułam, jak moje plecy spotykają się ze ścianą. Pisnęłam cicho, przenosząc palce w wilgotne włosy chłopaka i delikatnie zaciskając je na złotych kosmykach. Kiedy wreszcie ogień w płucach się wzmógł i nie zostało mi ani odrobinę zbawiennego tlenu, odsunęłam się z cichym jękiem zawodu. Nieznośny gorąc na policzkach uświadomił mi, że właśnie się rumieniłam. Próbując odzyskać swój płynny oddech, na drżących nogach powlekłam się w stronę drzwi.

                - Muszę iść – oznajmiłam, na oślep szukając klamki. Przez cały czas wpatrywałam się w zdezorientowanego blondyna, który również oddychał z niemałym trudem. – Muszę. Dobranoc.

                Oszołomiona i wykończona wybiegłam na korytarz, po raz kolejny niemal potykając się o własne nogi. Wróciłam do swojego pokoju jak zawodowa pijaczka, z ulgą rzucając się na twarde łóżko. Moje serce wciąż galopowało jak szalone, kiedy trzęsącymi się palcami dotknęłam ust.

                O mój Boże.

                Co ja znowu narobiłam?

____________________________

Nie wiem jak skomentować ten rozdział, więc pozostaje mi czekać na Wasze odczucia.

No, w przyszłym tygodniu szykują się testy, będzie ciekawie. No i wesołych świąt życzę, a głównie tego, żebyście się najedli :3

Pozdrawiam!