Cały świat krzyczy, a Ty mówisz szeptem.

Rozdział 13

Spłacony dług

Muzyka

                Kap. Kap. Kap.

                Gdy tylko otwieram oczy, bolesne pulsowanie uderza w moją głowę ze zdwojoną siłą. Mrugam i wydaję z siebie cichy jęk, kiedy natarczywe światło atakuje mnie niczym swoją ofiarę. Zamykam oczy.

                Kap. Kap. Kap.

                Kiedy otwieram je po raz drugi, wlepiam spojrzenie w wysoki, zapełniony setkami wzorów sufit. Miliony barw zlewają się w jedną, kiedy rysunki przysłania złotawy kamień. Czuję zimno. Podnoszę się powoli, delikatnie rozmasowując pulsujące skronie. Coś blokuje moje ruchy.

                Zerkam na swoją brązową, poszarpaną sukienkę. Złotawy kołnierz oplata moją szyję jak uciążliwy łańcuch, a szarawa wstążka zdobiąca talię ,wije się po podłodze jak czyhający na życie wąż. Rozprostowując zdrętwiałe palce, zauważam skórzane rękawiczki.

                Stoję w niewielkim, kamiennym pomieszczeniu. Nagie ściany przepuszczają zimne powietrze, które bez wahania wywołuje na moim ciele dreszcze. W żadnym zakamarku nie ma pęknięć, niedoskonałości. W kątach nie widać śladu kurzu czy pajęczyn, a podłogi nie oszpeca najmniejsza dziura.

                Kap. Kap. Kap.

                Irytujący dźwięk wpada do moich uszu ze wzmocnioną siłą, a na lewej ścianie pojawia się klamka. Przypatruję się połyskującemu złotu, które niemal prosi się o dotknięcie. Jak zahipnotyzowana podchodzę bliżej i naciskam klamkę.

                Ściana się burzy, wszystko opada na podłogę, kurz wznosi się w powietrze, ale nie słychać żadnego dźwięku prócz kapania. Brutalnie spadające kamienie wywołują jedynie lekkie drgania, niemal przepraszająco ukazując mi kolejną salę. Biorę głęboki wdech i przez kilka dłuższych sekund zatrzymuję powietrze w płucach.

                Tuż przede mną znajduje się ogromna, zapełniona olbrzymimi resztkami metalów i dziwnych, zardzewiałych części sala. Żelastwa wystają z każdego kąta, nachodzą na siebie, walczą o odrobinę miejsca. Pociągam nosem, wyczuwając intensywny zapach benzyny.

                Stawiam pierwszy krok w przód, a moje wysokie buty zalewa nieznana substancja płynąca po podłodze. Dźwięk moich coraz to pewniejszych kroków ginie wśród głośnego kapania. Jestem coraz bliżej…

                Przepycham się przez ogromne śruby, kilka razy upadam na ostre narzędzia. Kiedy wreszcie wdrapuję się na suchy podest, wzdycham ciężko i wycieram ubrudzone śmierdzącą cieczą dłonie w materiał sukienki. Zerkam w górę. Witrażowy sufit przepuszcza żywe promienie słońca, które nadają pomieszczeniu cieplejszych barw. Światło okala moje ciało, a ja marszczę brwi. Kapanie nadal nie ustało.

                Patrzę w dół i czuję, jak moje serce zwalnia tylko po to, aby za sekundę gwałtownie przyśpieszyć. Na śnieżnobiałej, nieskażonej czarnym płynem podłodze pojawia się kałuża krwi. Nowe krople szkarłatnej cieczy powiększają morze krwi. Płuca odmawiają mi posłuszeństwa, kiedy decyduję się zerknąć przed siebie. Nie mogę krzyczeć.

                Jakieś trzy metry dalej, na splamionym haku wisi głowa Złego. Jego ciała wije się obok kałuży, którą powiększa krwawiąca głowa. Zły uśmiecha się szeroko, ale w jego oczach kryje się strach i niedowierzanie. Zęby wypadają co pięć sekund. Nagle kapanie zmienia się w tykanie zegara.

                - A więc przyszłaś – nie mam pojęcia jakim sposobem się odzywa. Z całych sił walczę, by nie zwymiotować.

                - Co się dzieję? – pytam po chwili, a mój głos brzmi jak żałosny pisk. Chwytam się za gardło jakbym chciała się upewnić, że nadal tam jest.

                Zły z całych sił próbuje odrzucić ognistą grzywę do tyłu, ale w końcu się poddaje.

                - Ikuko się dzieje – mruczy z niezadowoleniem. – Suka wspomniała coś o kontrolowaniu twoich snów, prawda?

                Mechanicznie kiwam głową.

                - Cóż, może to nie jest twoja wymarzona nocna mara, ale patrz co ze mną zrobiłaś – rozgląda się w poszukiwaniu swojego ciała, a z otwartych ust wypadają kolejne zęby. – Jestem bezużyteczny. Pozbawiłaś mnie nawet moich macek.

                Rzuca mi oskarżycielskie spojrzenie, jak pouczający dziecko rodzic. Przełykam ślinę.

                - Niczego już nie rozumiem.

                Zły uśmiecha się kpiąco i przewraca oczami.

                - Nic nowego, kochanie.

                Nagle czuję wzbierającą się we mnie złość, która szybko zmienia się w pewność siebie. Uśmiecham się delikatnie i podchodzę bliżej.

                - Ale w tej chwili nie możesz nic zrobić, mam rację? – dla upewnienia chwytam leżący obok nóż i zwinnym ruchem rzucam go w stronę Złego. Ostrze wbija się w zielone oko potwora. Mężczyzna ryczy z bólu.

                - Odpowiesz mi teraz na moje pytania – nakazuję twardo, ignorując jego głośne jęki. – Dlaczego ostatnim razem ostrzegałeś mnie o Akatsuki?

                Zły kręci głową tak długo, aż nóż wraz z okiem wpada do kałuży. Lewe oko patrzy na mnie z nienawiścią.

                - Pożałujesz tego. Obiecuję ci, że kiedy tylko ta głupia nadzieja umrze jak wszyscy w twoim nędznym życiu, zniszczę twoją psychikę. Będziesz umierać w katuszach w nieskończoność.

                Mrużę oczy, zupełnie niewzruszona jego groźbą. Promienie słońca oświetlają jego paskudną, zakrwawioną twarz.

                - Wiem, dlaczego nie chcesz, żeby coś połączyło mnie z Akatsuki – uśmiecham się triumfalnie. – W ten sposób zdobędę więcej informacji, prawda? Będąc zaufaną osobą. Dowiem się kto miesza w mojej głowie i kto nasyła na mnie te wasze pieprzone mordy. Bo kiedy się dowiem, ty znikniesz. Będziesz tylko marnym wspomnieniem.

                Zły zaczyna krzyczeć tak głośno, że resztki jego uzębienia lądują na podłodze. Zatykam uszy i czekam.

                Kap. Kap. Kap.

                Cisza.

                Otworzyłam oczy, czując ogarniający mnie spokój. Po raz pierwszy od dłuższego czasu nie obudziłam się z przeraźliwym krzykiem. Po raz pierwszy Rimo nie musiał mnie uspokajać i przypominać, że z ciemności panujących w pokoju nie wyjdą demony, które czyhają na moje życie.

                Westchnęłam cicho, zaciskając dłonie na szorstkiej pościeli. Kot zamruczał cicho, przysuwając się bliżej. Gdy spał wyglądał o wiele młodziej – czasem przypominał kociaka, który znalazł mnie zapłakaną i bezradną pośród trupów. Jego żółte oczy wydały mi się urocze i bystre. Teraz dostrzegałam jedynie złośliwy błysk i zalążek bólu. W gorsze dni także bezradność.

                Przechylając głowę w bok, zerknęłam w stronę okna. Za szybą malowało się czyste, granatowe niebo. Nie miałam pojęcia, ile minęło od naszego powrotu do siedziby. Podczas cichej wędrówki moje ciało zaczęło się buntować – powróciło uciążliwe uczucie duszności, nogi odmówiły posłuszeństwa, a wszystko wokół kręciło się jak po zejściu z karuzeli. W pewnym momencie nie mogłam liczyć na własne siły – odpłynęłam, słysząc wyraźne przekleństwa Kisame i Rimo. Hoshigaki wspomniał coś o wściekłym Liderze, a chwilę później zawładnęły mną ciemności.

                Rimo przewrócił się na brzuch, zakopując się w zmiętym kocu. Nie chciałam go budzić. Zapewne siedział przy mnie przez cały czas i dopiero teraz zdecydował się na sen. Ile dni mogłam być nieprzytomna? Czy trawiła mnie gorączka? Majaczyłam? Krzyczałam? A może po prostu leżałam jak trup, a Lidera zaczęły nawiedzać wątpliwości?

                Przecież nie mogłam stracić takiej szansy. Ikuko uświadomiła mi, że rozwiązanie jest na wyciągnięcie ręki, muszę tylko się rozejrzeć i zrozumieć wskazówki. A przecież przesiadując w organizacji całymi dniami niczego nie zrozumiem. Będę więc musiała namówić Paina na kolejne wyjście. Tylko jak?

                Myśl, że pozwoli mi na kolejną misję wywołała żałosny wybuch śmiechu. Musiałam zostać uznana za nieobliczalną wariatkę – w końcu porzuciłam moich „towarzyszy” na polu walki, pędząc za uciekającym kotem. Gdy w końcu ktoś mnie znajduje, stoję jak słup soli cała mokra, rozhisteryzowana i gotowa rozerwać czyjeś gardło. A raczej gardło Deidary.

                Deidara. Czy wspomniał już Painowi o moim wybuchu? A może nastawił wszystkich członków Brzasków przeciwko mnie? Pokręciłam głową. Przecież sama tego chciałam, prawda? Nie mogłam mieć nic wspólnego z tymi ludźmi – żadnych więzi, których rozerwanie groziło niewyobrażalnym bólem. Ale teraz, gdy wszystko zaczęło składać się w jedną całość…

                Być może o to właśnie chodziło? Być może moją pomocą miała być więź z organizacją, możliwość zrozumienia ich celu tylko po to, aby osiągnąć swój własny?

                „Jeśli się zgodzisz, będę ci ogromnie wdzięczny. Ponadto, będę miał do spłacenia już dwa długi.” Obraz stanowczego spojrzenia Paina i beznamiętnego wzroku Akasuny przypomniał mi, że być może miałam jeszcze jakieś szanse.

***

                - Nie wyglądasz za dobrze.

                Przerywając tworzenie nowego lekarstwa, zerknęłam na stojącą przy oknie Konan. Kobieta oderwała wzrok od tańczących na wietrze liści, które opadały na zewnętrzny parapet. Jesień zbliżała się wielkimi krokami, a mnie wciąż trudno było sprecyzować jaki mieliśmy miesiąc. Wszystko zlewało się w jedno.

                - Jest w porządku – odparłam, przelewając zielonkawy napój do kubka. – Podróż okazała się… męcząca.

                Konan skinęła głową, siadając na idealnie zaścielonym łóżku. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że wszystko z nią w porządku – w jej oczach paliło się zdrowe światło, mogła przemieszczać się po pokoju i odpowiadać na zadane jej pytania. Ale będąc szkoloną na medyka bez większego problemu dostrzegałam, że przed nami jeszcze wiele pracy.

                - Proszę – podałam jej szklany kubek. – Trochę gorzkie.

                Kobieta bez sprzeciwu wchłonęła lekarstwo. Oddając mi naczynie, skrzywiła się lekko. Uśmiechnęłam się delikatnie.

                - Podobno kiedy byłam na misji, znów dostałaś gorączki – przysiadłam na fotelu, z uwagą wpatrując się Konan. Westchnęła ciężko, a ja dostrzegłam jak bardzo doskwierała jej bezsilność.

                - Tak. Pierwsza w tym miesiącu. Nie była tak paskudna jak poprzednie. Mimo, że byłam nieprzytomna, po prostu czułam jak moje ciało trawi ogień.

                Pokiwałam głową, czując rosnący niepokój. A co jeśli moje przypuszczenia okażą się prawdą?

                - Coś nie tak? – bursztynowe oczy wlepiały we mnie swoje zdezorientowane spojrzenie. – Ty coś wiesz, prawda? Słuchaj, chcę wiedzieć. Nawet jeśli powiesz mi, że został mi miesiąc życia i śmierć w męczarniach.

                Przetarłam zmęczone oczy, które domagały się chwili odpoczynku.

                - Nie zamierzałam nic przed tobą ukrywać – serce podeszło mi do gardła, kiedy zmuszałam się do wypowiedzenia kolejnych słów. – Potrafię sprawić, że będziesz czuła się lepiej. Potrafię sprawić, że gorączka minie i będziesz mogła znów wyruszać na misje. Ale nawet jeśli jestem do tego zdolna, to wciąż będzie powracać. Problem nie tkwi w twoim organizmie. Osłabienie organizmu jest tylko skutkiem, zapewne ubocznym.

                Konan zmarszczyła brwi, nieświadomie zaciskając dłonie na śnieżnobiałej pościeli.

                - A więc o co chodzi?

                Powietrze zmierzające do moich płuc wydało się tak napięte, że w moim gardle zapanowała susza. Z trudem przełknęłam ślinę.

                - Chodzi o twoją chakrę – odpowiedziałam spokojnie. – Ktoś umieścił to coś w twojej chakrze. To dlatego może kontrolować gorączkę. Przecież pojawia się w tych samych dniach, prawda?

                Partnerka Lidera skinęła głową, wlepiając swoje puste spojrzenie w podłogę.

                - Czwartego i szesnastego.

                - Właśnie. Nie mam pojęcia dlaczego wróg wybiera właśnie te dni. Wiem tylko, że jest jeden sposób, żebyś odzyskała pełnię zdrowia i samokontroli.

                Konan odchyliła głowę, powoli zamykając oczy. Nie mogłam pozbyć się wrażenia, że zaraz zemdleje.

                - Jaki? Co to za sposób?

                Zerknęłam w stronę okna, za którym wiatr szarpał wszystkim co możliwe.

                - Musimy zabić człowieka, który ci to zrobił.

***

                Ostatnimi czasy zaczęłam się zastanawiać, dlaczego gabinet Lidera był tak naprawdę niewielkim, zaduszonym pomieszczeniem w piwnicach siedziby. Czy jako przywódca groźnej organizacji nie powinien pławić się w luksusach? Nie powinien całymi dniami przesiadywać w wygodnym, drogim fotelu popijając wykwintny alkohol i cieszyć się sukcesami? Biuro powinno znajdować się na szczycie –  reprezentować sobą władzę i potęgę, a także wzbudzać respekt. A jednak Pain posiadał go bez tych wszystkich drogich rzeczy. Jego ludzie szanowali go, gdy siedział pochylony nad papierami, popijając jakiś napój ze zwykłego kubka. Szanowali go, kiedy wyglądał na zmęczonego i niechętnego, zapewne marzącego o ucieczce ze swojego zakurzonego pałacu. Nigdy nie odważyli się podnieść głosu; nawet Hidan powstrzymywał się od przekleństw i narzekań.

                Więc w czym tkwił sekret? Czy chodziło o potężne oczy Lidera, o rinnegana? A może chodziło o to, że nawet ze swoim stoickim spokojem, ale i domieszką chłodu nigdy nie groził swoim podwładnym. Traktował ich jak potężnych shinobi, jak kogoś w kogo wierzył. Wiele razy dochodziły do mnie plotki o przywódcy Akatsuki – jedni mówili, że bywał wyjątkowo okrutny, inni wspominali o jego impulsywności, a następni bez wahania stwierdzali, że ten człowiek był zły w każdym calu. A najgorsze w tym wszystkim było to, że dla mnie się taki nie wydawał.

                - Rozumiem – odpowiedział, kiedy po dziesięciu minutach skończyłam tłumaczyć mu sytuację dotyczącą Konan. W tamtym momencie zobaczyłam zmęczonego mężczyznę, który za wszelką cenę chciał uratować swoją towarzyszkę.

                Westchnął ciężko, opierając czoło o splecione palce. Zignorował nawet rozlaną na papiery herbatę, która z każdą sekundą zalewała więcej dokumentów. W ciszy czekałam, aż Pain pozbiera myśli.

                - Liderze? – odezwałam się niepewnie. – Być może będę mogła pomóc.

                Mężczyzna podniósł wzrok, a jego oczy pociemniały do granic możliwości. Poczułam ciągnący się wzdłuż kręgosłupa dreszcz.

                - Jak? – jego głos pozostał beznamiętny. Dało się jednak usłyszeć wrodzoną w niego stanowczość.

                Zabębniłam palcami o ramię, czując wydobywający się ze mnie niepokój. Teraz albo nigdy, Kita.

                - Chakra klanu Naito nie służy jedynie do leczenia, choć jest to główny cel. Posiada jednak bardzo przydatną zdolność, a mianowicie potrafi wytropić chakrę innych ninja.

                Pain zmarszczył brwi, najwyraźniej zaskoczony tą informacją.

                - Czyli jesteś także sensorem?

                Pokiwałam głową.

                - W pewnym sensie. Jestem sensorem, ale potrafię wykryć obecność tylko innych medyków. A osoba, która zafundowała Konan to piekło z pewnością jest jednym z nich. Tylko shinobi używający medycznych technik potrafi wszczepić zarazę w chakrę.

                Lider nawet nie mrugnął, wpatrując się we mnie swoimi świecącymi oczami. Nie miałam bladego pojęcia co wyprawiał – próbował przekonać się, że nie kłamię? A może sądził, że tak naprawdę chciałam go przechytrzyć? Gdybym faktycznie miała takie zamiary, a on jakimś dziwnym sposobem by się dowiedział… Cóż, finał zapewne okazałby się krwawy.

                - Chyba zdajesz sobie sprawę, że ilość medyków na tym świecie jest spora. Jakim sposobem wykryłabyś akurat tego jednego? Może być już na drugim końcu kraju, a może i przekroczył granicę.

                Wzięłam głęboki oddech, czując ogarniające mnie zdenerwowanie. Krew płynąca w żyłach zaczęła niebezpiecznie drżeć, gdy serce pulsowało ze zdwojoną szybkością.

                - Cóż, mogłabym wychodzić na misje i przy okazji szukać medyków. Gdy tylko spotkam medycznego ninja - sprawdzę jego umiejętności lub wypytam o jakieś informacje. W końcu ktoś musi coś wiedzieć, prawda?

                - Wychodzić na misje? – Pain odchylił głowę, nie spuszczając ze mnie swojego podejrzliwego wzroku. – Z członkami Akatsuki?

                Skinęłam głową, nieświadomie zaciskając dłonie na kolanach.

                - To nie byłoby dla nich podejrzane gdybym… została medykiem organizacji.

***

                Rozłożeni na kanapach i fotelach, czy stojący w kątach mężczyźni nie przypominali morderców. Większość wyglądała na zmęczoną, z innych wypływała niecierpliwość, a jeszcze inni zachowywali się jakby całe to zebranie było zwykłym spotkaniem towarzyskim.

                W salonie znaleźli się wszyscy członkowie, których już poznałam. Żaden z nich nie miał na sobie płaszcza – jedynie Sasori, który zapewne dopiero co wrócił z misji. Przyglądał się stojącemu przede mną Liderowi ze znudzeniem, a raczej wpisaną w ciemnobrązowe oczy beznamiętnością. Wpatrując się w plecy Paina, mogłam tylko się zastanawiać w jaki sposób spoglądał na swoich poddanych.

                - Zetsu – rudowłosy wymówił nieznane mi imię, a dosłownie sekundę później z podłogi zaczęło wyłaniać się… coś.

                Dziwaczny stwór spojrzał na Lidera swoimi żółtymi, przypominającymi tęczówki Rimo oczami. Czarna połowa kolejnego członka Akatsuki westchnęła ciężko, za to biała część uśmiechnęła się przerażająco. Wystająca z szyi muchołówka otworzyła się w pełni, ukazując zielone włosy Zetsu. Z pewnością nie chciałam zobaczyć swojej miny.

                - Wzywał mnie pan – chropowaty głos, wydobywający się z ust czarnej połowy odbił się o moją czaszkę, rozsyłając nieprzyjemny dźwięk do każdego zakątka mojej głowy.

                - Znajdź Temko i przekaż jej, że jest wzywana. Ach, gdy ją znajdziesz, wróć tutaj.

                Zetsu skinął głową, a w oku białej części stwora pojawił się niebezpieczny błysk.

                - Zrozumiano – wystarczyła kolejna sekunda, by roślina zniknęła, a jej obecność wydała mi się halucynacją.

                Po piętnastu sekundach ciszy, pierścień Lidera zamigotał jasnym światłem, a obok opierającego się o ścianę Hidana pojawiła się Temko… a raczej jej hologram. Jej żywe, zielone oczy błyszczały jeszcze intensywniej.

                - Przepraszam za spóźnienie, Liderze – odezwała się swoimi zniekształconym głosem, spoglądając w stronę powracającego Zetsu.

                - Skoro już wszyscy jesteśmy, pora zaczynać – oznajmił Pain, a wszyscy zebrani skupili na nim swoją uwagę. – Chyba wszyscy zdajecie sobie sprawę, że misje często kończą się kontuzjami - tymi mniej i bardziej poważnymi. Niestety teraz zaczyna się okres, w którym będziecie zmuszeni do pracy na większych obrotach. Misje będą dłuższe i trudniejsze, a niepożądane efekty trudniejsze do ukrycia.

                Lider zignorował przeciągłe westchnienie Hidana, którego mina świadczyła o zdecydowanym niezadowoleniu.

                - Kakuzu nie zawsze będzie mógł być obecny, a sam nie jest wyszkolonym medykiem. Akatsuki potrzebuje zdolnego ninja, który poradzi sobie z likwidacją większości chorób. Tak więc przedstawiam wam Naito Kitę, nowego medyka, a tym samym członka Akatsuki.

                Gdy większość oczu skierowała się w moją stronę, poczułam się jak zamknięte w klatce zwierzę, wystawione na pokaz klientom. Poczułam jak mój żołądek momentalnie zbuntował się przeciwko pochłoniętemu przed godziną obiadowi. Nie byłam przyzwyczajona do takiej uwagi, a szczególnie jeśli chodziło o uwagę kryminalistów.

                Jednak ku mojemu zdziwieniu nikt się nie odezwał. Uparcie wpatrywałam się w plecy Lidera, starając się uspokoić szalejące serce. W wiecznym stresie moje serce czekał szybki zgon.

                - Kita będzie wysyłana z wami na misje lub w kryzysowych sytuacjach pojawi się tam jako hologram. Mimo to, że będzie członkiem organizacji, nie będzie członkiem naszych specjalnych zebrań. Ponadto, szykują się misję, na których waszym głównym zadaniem będzie ochrona naszego medyka – Lider przechylił głowę, a ton jego głosu stał się przerażająco lodowaty. – Jeśli dowiem się, że skrzywdziliście nowego członka upewnię się, że kara będzie wyjątkowo surowa. To wszystko. Możecie się oddalić.

                Deidara zerwał się z kanapy jak oparzony, pewnym krokiem zmierzając w stronę drzwi. Miałam wrażenie, że za sekundę wybuchnie. Hidan zmarszczył brwi, zerkając w stronę wyjścia. Rzucił Temko pytające spojrzenie, ale ona tylko wzruszyła migotającymi ramionami, a chwilę później zniknęła. Brakowało również Zetsu.

                Spokojnie czekałam, aż wszyscy wyjdą. Gdy Kakuzu zamknął za sobą drzwi, a w salonie nie został nikt poza mną i Painem, westchnęłam ciężko. Mężczyzna odwrócił się w moją stronę.

                - W razie problemów zgłoś się do mnie – powtórzył swoje słowa, które usłyszałam jeszcze w gabinecie. – Na razie odpocznij. Musisz pozbyć się pozostałości efektów choroby.

                Pokiwałam głową, uważnie przypatrując się jak Lider opuszczał pomieszczenie. Zostając kompletnie samą, opadłam na zaśmiecony suchą ziemią parapet, przyciskając zimne dłonie do policzków. Medyk Akatsuki. W co ja się wpakowałam?

***

                Siedząc na niewygodnym krześle, zadowolona z otaczających mnie ciemności, westchnęłam cicho. Najwidoczniej druga w nocy była godziną, kiedy organizacja zapadała w głęboki sen i wcale nie myślała o spacerze do kuchni. Na szczęście.

                Unosząc chłodną w dotyku szklankę, zwilżyłam popękane wargi. Całe moje ciało niemal krzyczało o kilka minut zbawiennego odpoczynku, ale jak na złość sen nie przychodził. Opuszczając chrapiącego Rimo, z którym dzisiejszego dnia nie zamieniłam żadnego słowa, na drżących nogach powlekłam się do kuchni. Jak zwykle powitał mnie kojący mrok i cisza, której przerywała tylko warcząca lodówka.

                Wiatr wyraźnie się uspokoił, ale za to z ciemnych, przytłaczających chmur zerwał się gwałtowny deszcz. Ulewa trwała od kilku dobrych godzin, zalewając pobliskie pustkowia. Ale to wszystko musiało być iluzją, prawda? Przecież byliśmy pod ziemią…

                - Jak chcesz dbać o nasze zdrowie, jeżeli nie potrafisz uszanować swojego? – zaczepny ton przywrócił mnie do rzeczywistości. Odkładając opróżnioną szklankę, rzuciłam stojącemu w progu Kisame złośliwy uśmieszek.

                - A kto ci powiedział, że zamierzam o was dbać? Myślałam, że jesteś na tyle inteligentny, aby domyślić się, że po prostu chce was wykończyć w najokrutniejszy z możliwych sposobów.

                - Uważaj, księżniczko. Ktoś kiedyś może uciąć ci ten długi język.

                Przewróciłam oczami, kiedy szczerzący się mężczyzna opadł na krzesło po drugiej stronie stołu. Jego zwykle ułożone włosy odstawały w każdą możliwą stronę, a cienka koszulka eksponowała jego umięśnione ciało. Morderca idealny.

                Przypatrywaliśmy się sobie w ciszy. Kisame nie spuszczał ze mnie swojego wzroku – przypatrywał się mojej twarzy, jakby próbował coś odkryć, zrozumieć. Zmęczona tym przytłaczającym milczeniem odchrząknęłam.

                - Dlaczego tak na mnie patrzysz? – zapytałam niemal oskarżycielsko, jakby Hoshigaki kiedykolwiek był moim przyjacielem i nagle mnie zdradził.

                Rekin wzruszył ramionami, opierając się o oparcie krzesła. Przez cały czas się szczerzył, a jednak w tym momencie uśmiech wyglądał na niemal wymuszony.

                - Po prostu nie potrafię cię rozgryźć – odpowiedział cicho.

                Zmarszczyłam brwi, bawiąc się kawałkiem materiału mojej koszulki. Rozgryźć? Zanim jednak zdążyłam o cokolwiek zapytać, Kisame kontynuował.

                - Pewnego dnia spotykam przestraszoną, uciekającą przed tropicielami dziewczynę. Pomaga nam bez większych sprzeciwów, ba, okazuje się, że gdy była dzieciakiem zamordowała swój klan. Trzy lata później dowiaduję się, że jest potrzebna Liderowi. Pojawia się, zdenerwowana, ale zdecydowanie pewniejsza siebie. Niechętnie się poddaje i zmierza z nami do siedziby. Później jest już lepiej, rozmawiamy, śmiejemy się, całkiem zabawna i pyskata z niej dziewczyna. Na jednej z misji ucieka, a gdy Deidara z nią wraca wydaje się niechętna, nie chce mieć z nami nic wspólnego. Nie odzywa się przez kilka następnym dni, wydaje mi się, że jest nieprzytomna. Kiedy pojawia się w salonie, Pain oznajmia, że będzie nowym medykiem organizacji. Będzie pomagać, chociaż niedawno nami gardziła – Hoshigaki przechylił głowę, unosząc jedną z brwi. – Przypomina ci kogoś?

                Pokręciłam głową, czując rosnącą w gardle gulę. Chce mi się śmiać, ale raczej histerycznie.

                - Nie osądzam cię. Chyba nie mam prawa, w końcu też nie jestem siejącym dobro aniołkiem – uśmiechnęłam się blado, nawet w tak kiepskiej sytuacji Kisame potrafi mnie rozśmieszyć. – Po prostu nie rozumiem. Jesteś skomplikowaną osobą. Może nawet psychiczną, bez obrazy. Ale chyba wiesz co robisz. Jesteś sprytną dziewczyną. Dawałaś sobie radę sama, przez tyle lat. Mam nadzieję, że masz jakiś plan.

                Chyba pierwszy raz od dziesięciu lat miałam ochotę kogoś wyściskać. Zamiast tego pokiwałam głową, tym samym dziękując mężczyźnie. Dziękując członkowi Akatsuki. I kto tu jest skomplikowany, Hoshigaki?

                Kisame podniósł się ciężko, bez słowa ruszając w stronę drzwi.

                - A, i chyba nie powinnaś dziwić się reakcji Deidary – uśmiechnął się przebiegle, jakby złapał mnie na gorącym uczynku. – Jemu chyba najbardziej namieszałaś w głowie.

                Rozchyliłam usta, niekontrolowanie marszcząc brwi. Z tymi grymasami na twarzy, zmarszczki miałam gwarantowane w przeciągu roku.

                - Ale o co chodzi? – wybełkotałam, nie będąc w stanie ułożyć sensowniejszego zdania.

                Niebieski pokręcił głową, najwyraźniej z trudem tłumiąc śmiech. Mruknął pod nosem coś niezrozumiałego, a jedynie co potrafiłam zrozumieć to „dobranoc”. Wpatrując się tępo w zamknięte już drzwi zdałam sobie sprawę, że chyba rzeczywiście staję się skomplikowaną osobą.

___________________

Cześć i czołem.

Tak, powinnam się uczyć, powinnam szykować się do powrotu do szkoły, no ale... pech. Jakoś przyjemniejsze było kończenie tego rozdziału. Kita tak bardzo medyk, tak bardzo głupiutka. Chyba nie zdaje sobie sprawy z tego w co się wpakowała. Nie mam pojęcia, kiedy pojawi się następny rozdział - teraz muszę się brać ostro do pracy (zaczną mordować, oczywiście :c). 

No więc pozdrawiam wszystkich cieplutko, do napisania!