Cały świat krzyczy, a Ty mówisz szeptem.

Rozdział 7

Znajoma twarz

                - To jedno z moich ulubionych miejsc. Tutaj można poczuć się jak w innym świecie, wiesz? Tyle kolorów, zapachów, odgłosów… Cudownie!

                Temko zaczęła wirować wśród barwnych straganów, wprawiając swoją długą, żółtą spódnicę w ruch. Nagle straciłam ją z oczu, ale po chwili jej niebieskie włosy opadły na ladę, za którą stała koścista, ciemnoskóra kobieta.

                Dwa dni po pierwszej wizycie u Konan, otrzymałam zgodę na opuszczenie siedziby. Po dość dłuższym tłumaczeniu Liderowi, że aby uzdrowić kobietę potrzebuję specjalnych lekarstw, mężczyzna zgodził się na „wypuszczenie mnie na wolność”. Oczywiście nie ufał mi na tyle, abym wybrała się sama, więc wysłał ze mną cukierkową Temko.

                Co bym zrobiła, gdybym mogła wyruszyć sama? Spróbowałabym uciec? Pytania bezsensownie spływały na moją głowę, która domagała się spokoju. Niestety – wśród krzyczącego tłumu, migoczących światełek i obijających się o mnie dzieci, nie miałam co liczyć na krótką chwilę wytchnienia.

                - Chodźmy do niej, bo ze swoim długim jęzorem na pewno coś wypapla.

                Zerknęłam na stojącego obok mnie Rimo, który w tej chwili wypalał wzrokiem dziurę w plecach Temko. Oczywiście musiałam wziąć go ze sobą. Gdybym kazała mu zostać w siedzibie i tak by nie posłuchał, a zaczerpnięcie świeżego powietrza przydało się nam obojgu.

                Przepychając się obok grupki handlujących naszyjnikami kobiet, szybko znalazłam się u boku Temko. Uśmiechała się od ucha do ucha, z przyzwyczajenia poprawiając opadające na nadgarstki bransolety.

                - Przepraszam bardzo, nie wie pani może gdzie znajdę sklep Ran? Sprawdzałam w starej dzielnicy, ale ludzie powiedzieli, że się przeniosła.

                Kobieta za ladą przyjrzała się nam podejrzliwie, a papuga w klatce stojącej w rogu namiotu głośno zaskrzeczała. Przyjrzałam się dziwnemu zwierzęciu, które nagle zastygło w bezruchu. Sprzedawczyni obejrzała się za siebie, a po chwili wahania podała Temko obdartą, pożółkłą kartkę.

                - Nikomu nie zdradzajcie jej adresu – wychrypiała. – Ran miała ostatnio… małe problemy.

                Nazura już otwierała usta, aby zapewne zadać kolejne pytania, gdy nagle Rimo zacisnął swoje ostre zęby na jej przewiewnej spódnicy. Jednym ruchem pociągnął dziewczynę do tyłu, łagodnie sugerując, żeby się przymknęła.

                - Dziękujemy za pomoc – skinęłam głową na pożegnanie, odchodząc za moimi kłócącymi się towarzyszami.

                Oddalając się o parę metrów, do moich uszu znowu doszedł dźwięk wydawany przez papugę, któremu zawtórowały liczne przekleństwa ciemnoskórej kobiety.

***

                Sklep Ran okazał się być starym, ciemnobrązowym budynkiem ozdobionym migoczącymi światełkami i kolorowymi pentagramami. Dach wyglądał, jakby zaraz miał się rozsypać, ale ze znajdującego się na nim komina uparcie wydostawał się ciężki, ciemny dym. Całość nie wyglądała zachęcająco, ale po uradowanej minie Temko wiedziałam, że trafiłyśmy w odpowiednie miejsce.

                - Mam rozumieć, że tutaj są sprzedawane leki, których potrzebuję? – spojrzałam z powątpiewaniem na ozdobione gałęziami drzwi.

                - Były sprzedawane – Temko uśmiechnęła się dziwnie, jakby z dumą, ale i szaleństwem.

                Zanim zdążyłam się zastanowić nad tym co usłyszałam, dziewczyna już ciągnęła mnie w stronę wejścia. Rimo wydał z siebie niezadowolony pomruk, ale ruszył za nami.

                Spodziewałam się, że widząc setki kolorowych, palących się świeczek poczuję słodkie, kojące zapachy, ale w moje nozdrza momentalnie uderzyła woń krwi. Minęła sekunda, a może dwie, kiedy dostrzegłam ogromne plamy i kałuże śmierdzącej cieczy.

                Wszystko - od zawalonych książkami półek, przez mięsiste dywany, po zwisające z sufitu żarówki – było ubrudzone krwią. Pomieszczenie wyglądało jak pobojowisko. Po podłodze walało się rozsypane szkło, z rozszarpanych kanap wystawał pobrudzony puch, a chwiejąca się w kącie lampa przewróciła się z trzaskiem.

                - Co do cholery… - mruknął Rimo, podchodząc do jednej z większych kałuż krwi.

                Kiedy Temko wybuchła głośnym, radosnym śmiechem, aż podskoczyłam. Spojrzałam na nią, na dziewczynę która znowu zaczęła tańczyć w tym obrzydliwym, śmierdzącym śmiercią pokoju.

                - Co ty wyprawiasz? – chwyciłam ją za ramię nagle przestraszona, że straciła rozum do reszty.

                Uśmiechnęła się szeroko, delikatnie muskając palcami jakąś zwisającą z sufitu ozdobę.

                - Cieszę się – wypaliła. – Cieszę się, że udało mi się was zaskoczyć! A wszyscy mówią, że jestem taka przewidywalna.

                Zerknęłam na kota, a nasze spojrzenia się skrzyżowały. Jego wzrok wyrażał jedno słowo: Wariatka.

                Nagle dotarły do mnie słowa Temko. Odsunęłam się w tył, natrafiając na niebezpiecznie drżącą półkę.

                - Ty to zrobiłaś?

                - No jasne, że tak! – dziewczyna przewróciła teatralnie oczami. – Myślisz, że Ran pozwoliłaby nam tutaj wejść? Dobrze wiedziała, kto należał do Akatsuki. Krążą plotki, że rzucała jakieś zaklęcia na ten sklep, żeby poszukiwani ninja nie mogli do niego wchodzić. Była sprytna, ale nie wystarczająco szybka. Starość nie radość!

                Z niewiadomych przyczyn nie mogłam uwierzyć, że Temko faktycznie kogoś zabiła. Zrozumienie przyszło parę minut później, podczas poszukiwania odpowiednich lekarstw.

                Nazura należała do Akatsuki. Akatsuki składało się z zimnych morderców, którzy nie wahali się ani trochę, podczas zażynania swoich ofiar. A więc zachowanie dziewczyny – wybuchy śmiechu, gadatliwość, całe to wesołe usposobienie – były tylko przykrywką dla zimnokrwistego ninja? Trudno mi było w to uwierzyć. Może naprawdę była pogodną dziewczyną, ale jakieś drastyczne wydarzenia zrujnowały jej psychikę?

                Kiedy ja męczyłam się z koszmarami i dręczącymi mnie głosami, Temko mogła po prostu robić wszystko, aby odwrócić swoją uwagę od przeszłości. Może i wydawała się szalona, ale kto w tej organizacji mógł uważać się za zrównoważonego człowieka?

                - Nie myśl o tym – napotykając spojrzenie żółtych ślepi Rimo, westchnęłam głośno.

                - Chciałabym to wyłączyć. Jeden ruch i wyrzuty sumienia znikają.

                W pomieszczeniu obok Temko wydała z siebie pisk, gdy piąta już butelka rozbiła się z hukiem.

                - Wiem – Rimo podał mi kolejną butelkę, którą zapakowałam do wypełnionej po brzegi torby. – A teraz nie myśl o tym.

***

                Skończyliśmy „opróżnianie” sklepu około siedemnastej, a moja torba zaczęła być uciążliwie ciężka. Zabraliśmy ponad połowę leków, ziół i syropów – wszystko mogło się przydać. Gdy wychodziliśmy zaczęłam się upierać, żeby przynajmniej trochę ogarnąć sklep. Temko odparła tylko, że i tak nikt nie ośmieliłby się wejść do Ran. Była uważana za „szaloną psychopatkę” więc ludzie zapewne pomyślą, że popełniła samobójstwo. Smutne, że nawet po śmierci inni będą uważali tę kobietę za chorą psychicznie.

                Po dwóch godzinach marszu narzekania Nazury stały się tak irytujące, że Rimo odpuścił i zatrzymaliśmy się w jakimś małym, opustoszałym barze. Panował tam syf jakich mało, a naszymi jedynymi kompanami byli stojący za ladą barman, przechadzająca się w stanowczo za krótkiej spódniczce kelnerka i jakiś skacowany, śpiący na stole facet.

                Milutko.

                - A więc Pain postanowił wynająć cię jako medyka – oznajmiła Temko, gdy piętnaście minut później zajadała jakąś nieapetycznie wyglądającą sałatką.

                Lider musiał nazywać się Pain. Temko była pierwszą osobą, która nazwała go po imieniu. Nigdy nie słyszałam, aby Kisame czy Itachi zwracali się do niego inaczej niż „Liderze”.

                - Na to wygląda – odpowiedziałam wymijająco, przeżuwając stwardniały ryż.

                Zerknęłam na siedzącego obok mnie Rimo, który w tamtej chwili przyglądał się dziewczynie nieodgadnionym wzrokiem. Dopiero wtedy zauważyłam, że wyglądał odrobinę lepiej – przybrał na wadze, dzięki czemu jego kości już tak strasznie nie wystawały, rany zaczęły się goić, a spojrzenie wydawało się bardziej trzeźwe. Zadziwiające, jak szybko potrafił się pozbierać. Minęły zaledwie trzy dni od naszego pojawienia się w Akatsuki.

                - To całkiem niesamowite, nie sądzisz? – kontynuowała. – Jesteś całkiem młoda, założę się, że jesteśmy w podobnym wieku, ale ty już tyle osiągnęłaś… Sławna Kita z klanu Naito, utalentowanych medyków i świetnych ninja. Cała wasza historia jest tak tajemnicza i mroczna, że czasami myślę, że to tylko dobra książka. Bo wiesz, siedmioletnia dziewczynka morduje cały klan, zostaje poszukiwanym ninja, a na swoim koncie ma tyle ofiar, że trudno zliczyć… Dlaczego tak na mnie patrzysz, Rimo?

                Zerknęłam na kota, który wyglądał, jakby miał zamiar skoczyć Temko do gardła. Delikatnie musnęłam jego futro, próbując go uspokoić. Zawsze się denerwował, gdy ktoś zaczynał streszczać „historię mojego życia”. O ile ja przyzwyczaiłam się do lęku, ale i dziwnej fascynacji ze strony innych, on za każdym razem dostawał białej gorączki.

                - Bez powodu – syknął z takim jadem, że aż się wzdrygnęłam. Chwilę potem zeskoczył z niewygodnego krzesła. – Zbierajmy się. Zaczyna się ściemniać, a słyszałem, że w okolicy czają się zwierzęta, które uwielbiają pożerać dziewczynki z niebieskimi włosami.

                Temko spojrzała na niego z nieukrywanym zdziwieniem, ale po chwili na jej ustach wykwitł znajomy, śnieżnobiały uśmiech.

                - A więc wracajmy do domu!

***

                Gdy dotarliśmy do znajomego głazu, Temko zaczęła składać dłonie w te same pieczęcie, które widziałam wcześniej. Pomyślałam, że może kiedyś poproszę ją o to, aby mnie ich nauczyła. No, chyba że Pain wydał całkowity zakaz rozmawiania ze mną na takie tematy. Szczerze mówiąc nie zdziwiłabym się, gdyby faktycznie tak było – ten facet nie chciał wypuścić mnie nawet na drobne zakupy.

                Zastanów się, jaki finał miały te „drobne zakupy” – usłyszałam w swojej głowie drażniący głos.

                Na schodach nadal panowała ciemność, ale byłam już bardziej zorientowana w terenie. A może tylko mi się tak wydawało, bo tak naprawdę podążałam na gwiżdżącą jakąś melodyjkę Temko.

                Gdy znaleźliśmy się w korytarzu, dziewczyna momentalnie stanęła. Zatrzymałam się kilka centymetrów za nią, w ostatniej chwili nie wpadając na jej plecy. Już otwierałam usta, aby zapytać, kiedy usłyszałam głośny, przepełniony bólem krzyk.

                Temko wyprostowała się jak struna, a jej ramiona zaczęły dziwnie drżeć. Rzuciłam spojrzenie w stronę Rimo, który z konsternacją wpatrywał się w drzwi gabinetu Lidera. Czy tylko ja nie miałam bladego pojęcia o stanie sytuacji?

                - Co się dzieje? – ku mojemu zdziwieniu mój głos zabrzmiał tak, jakbym nie odzywała się tygodniami.

                Nazura odwróciła się tak szybko, że z zaskoczenia cofnęłam się do tyłu. Wpatrywała się we mnie z taką powagą, jakiej jeszcze nigdy u niej nie widziałam. Chwilę później stała tuż przede mną, a jej dłonie lekko ściskały moje ramiona.

                - Idźcie do pokoju. Poinformuję Lidera o naszym powrocie – oznajmiła cicho, uparcie się we mnie wpatrując.

                Czułam, że nie spuściła ze mnie wzroku dopóki nie znalazłam się na piętrze. Rimo człapał tuż obok, bez przerwy się odwracając.

                Nie miałam pojęcia co mogłam zrobić w tak beznadziejnej sytuacji, więc udałam się prosto do swojego pokoju. Mój brzuch domagał się o uwagę, ale czułam, że jeśli cokolwiek zjem i tak zaraz to zwrócę. Stres robi swoje.

                - O co chodziło? – mruknęłam, rzucając się na łóżko.

                Kot wytargał spod łóżka jakieś jedzenie, które znalazł w lodówce. Chociaż dzielnie je przeżuwał, po jego minie można się było domyślić, że nie była to wyborna uczta.

                - Tak prawdę mówiąc nie mam pojęcia – odparł. – Wiem tylko, że ktokolwiek był za tymi drzwiami, musiał nieźle dostawać w kość.

                Tak właśnie musiało być. Przecież to Akatsuki. Nikt nie je wspólnych obiadów i nie spędza rodzinnych niedziel. Tutaj tortury są na porządku dziennym.

                - Biedaczysko.

***

                Obudziło mnie głośne walenie w drzwi. Z resztkami snu wymalowanego na twarzy ruszyłam w kierunku drzwi, starając się ignorować drażniące stukanie. Zanim nacisnęłam klamkę, szybkim ruchem przetarłam oczy i twarz.

                Za drzwiami stał Tobi.

                - Pani Kito, Tobi musi zaprowadzić panią do Lidera! – chłopak z trudem łapał oddech. – I to bardzo szybko, bo przecież sprawa jest taka ważna! Och, biedny, biedny Senpai!

                - Senp… - zanim zdążyłam dokończyć, Tobi zacisnął dłoń na moim nadgarstku i bez uprzedzenia wyciągnął mnie na korytarz.

                Zaczął ciągnąć mnie w kierunku schodów, kompletnie ignorując moje okrzyki niezadowolenia, a gdy w końcu mnie puścił, rzucił się biegiem w kierunku gabinetu Lidera niczym dzikie zwierzę.

                Przez krótką chwilę stałam kompletnie zdezorientowana, rozmasowując boleśnie pulsujący przegub. Wszystko to trwało może z dziesięć sekund więc nie byłam do końca pewna, czy to nie jeden z moich dziwacznych snów.

                Zrezygnowana podeszłam do drzwi i weszłam do środka. W pomieszczeniu unosił się zapach kadzidełek, świeżego potu, mięty i krwi. Moje oczy musiały przyzwyczaić się do ciemności, bo jedyne źródło światła stanowiła maleńka, stojąca na biurku Lidera świeczka. Przy okazji rozświetlała jego zmęczoną, pobladłą twarz.

                W pokoju było duszno jak w saunie. Kiedy wchodziłam tu po raz pierwszy, prawie zamarzłam. Tym razem marzyłam o lodowatym prysznicu, nawet jeśli minęło tylko kilka sekund.

                - Podejdź bliżej – Lider skinął palcem.

                Posłusznie stanęłam przed biurkiem, a wtedy dostrzegłam dwie zarysy postaci stojących pod ścianą. O ile pierwszą z nich był nerwowo podskakujący Tobi, który wyglądał jakby tym razem naprawdę przedawkował cukier, nie miałam bladego pojęcia kim była druga osoba.

                Dosyć niski mężczyzna, wyglądający jednak jak nastolatek z potarganymi, czerwonymi włosami i beznamiętnym spojrzeniem wyglądał jak lalka. Nie poruszył się nawet o milimetr, nie mrugał, nie zauważyłam nawet, żeby oddychał.

                - Oto Akasuna no Sasori – oznajmił Pain. – Jeden z członków Akatsuki.

                Cóż, domyśliłam się po jego płaszczu, który wyglądał identycznie jak płaszcze Kisame i Itachiego. Na głowę miał jednak założony kaptur, który wyglądał na stanowczo za duży. Wszystko, począwszy od obojętnej postawy, zimnych, ciemnobrązowych oczu po sam wygląd lalki, stwarzało wokół niego dziwną aurę.

                Nie byłam do końca pewna co zrobić. O ile z Itachim, Kisame, a nawet i Hidanem przyszło mi to łatwiej, nie miałam bladego pojęcia jak zareagować na postać Sasoriego. Miałam wrażenie, że to nie człowiek, ale gdy zmrużył oczy przekonałam się, że jednak musi oddychać. Skinęłam lekko głową, a gdy nie dostrzegłam z jego strony żadnej reakcji, znów spojrzałam na Paina.

                - Podobno miałeś do mnie ważną sprawę – przypomniałam cicho. Przecież nie mógł mnie tu ściągnąć tylko po to, abym poznała Akasunę.

                Lider zamknął oczy, najwyraźniej nad czymś rozmyślając. Nagle poczułam się strasznie małą, stojącą w otoczeniu trzech przerażająco niebezpiecznych ninja świata dziewczynką. Cisza jeszcze bardziej potęgowała to uczucie.

                - Nigdy nie spodziewałem się, że będę musiał cię prosić o coś takiego, zwłaszcza że przebywasz tutaj od niedawna – wciąż nie otwierał oczu, ale czułam się obserwowana. – Niestety nie mam innego wyboru. Rozumiem, że możesz się nie zgodzić. Wyjaśniliśmy sobie naszą umowę, a ta prośba nie nawiązuje do niej w najmniejszym stopniu. Jednak nie zaszkodzi spróbować.

                Poczułam jak serce podchodzi mi do gardła.

                - Nie rozumiem…

                - Dzisiejszego popołudnia Sasori i jego partner wrócili z misji. Niestety, podczas wykonywania zadania wystąpiły pewne komplikacje. Na początku sądziłem, że damy sobie z nimi radę, ale najwyraźniej jest to trudniejsze, niż przypuszczałem.

                Mężczyzną rzucił Sasoriemu wymowne spojrzenie, po czym znów zamknął oczy. Wyglądał, jakby nie spał od kilku dni. Może faktycznie tak było.

                - To się stało, gdy odebraliśmy zwój – po pomieszczeniu rozniósł się ciężki głos Akasuny. – Byliśmy już dosyć blisko siedziby, kiedy nagle zaatakowała nas grupa ninja. Nie mieli ochraniaczy i nie sądzę, aby należeli do którejś z Ukrytych Wiosek. Wyglądali raczej jak jakaś grupa, stowarzyszenie… No cóż, na twarzach mieli założone szare maski zwierząt, coś podobnego do masek ANBU, ale na zielonych pelerynach namalowany był duży znak, coś jakby pentagram. Zaatakowali nas tak niespodziewanie, że ledwie zdążyłem się obronić. Cholernie szybcy i bezszelestni. Bachor nie miał tyle szczęścia, jak zwykle błądził gdzieś myślami i go trafili. Sam nie wiem, wbili mu w przedramię jakiś łuk, z pewnością nasączony trucizną, a potem… zniknęli – przerwał na chwilę, nadal mrużący oczy. – Nie próbowali nas zabić, myślę, że ich celem było otrucie któregokolwiek z nas.

                I znowu zapanowała cisza. Wszyscy trawiliśmy słowa Sasoriego w milczeniu, a ja zaczęłam zastanawiać się nad tym „stowarzyszeniem”. Po co mieliby zaatakować tylko jednego członka Akatsuki, a po chwili uciec? I co miał na myśli Sasori mówiąc „bachora”?

                - Nie mamy pojęcia jaki plan mieli ci ninja – Lider oparł podbródek na splecionych dłoniach. –Jednak czas leci. Z początku myślałem, że poradzimy sobie sami. Sasori zna się na truciznach, ale niestety w tym przypadku jest bezradny. I dlatego właśnie cię wezwałem. Jesteś świetnym medykiem, Kita, a twoja unikatowa chakra mogłaby uzdrowić chłopaka. Rozumiem, możesz się nie zgodzić, nie jesteś lekarzem Brzasku. Jeśli jednak tego nie zrobisz, chłopak umrze w potwornych męczarniach, a jego śmierć będzie poważnym ciosem dla naszej organizacji.

                Usłyszałam, jak ktoś nieudolnie próbuje stłumić szloch. Tobi stał w kącie, kulił się jak małe dziecko i obcierał maskę rękawami płaszcza. Czy on naprawdę należał do Akatsuki?

                - Kita – Pain podniósł się z krzesła, patrząc na mnie z wrodzonym spokojem. – Jeśli się zgodzisz, będę ci ogromnie wdzięczny. Ponadto, będę miał do spłacenia już dwa długi. Więc jeśli w przyszłości Brzask osiągnie swój cel, na pewno o tobie nie zapomnimy. Decyzja należy do ciebie.

                I znów wszystkie trzy pary oczu skierowały się na mnie. Fioletowy Rinnegan Paina, czekoladowe spojrzenie Skorpiona, zasłonięty maską wzrok Tobiego.

                Zrobisz to? Pomożesz mordercom?

                Sama jestem mordercą.

                Ale nie jednym z nich. Zastanów się. Chcesz być związana z Akatsuki do końca swoich dni?

                Skazałam się na to, kiedy zgodziłam się na leczenie Konan.

                Westchnąwszy ciężko, spojrzałam w oczy Lidera.

                - Zrobię to.

***

                Pokój mojego następnego „pacjenta” znajdował się piętro niżej od mojego. Samotnie przemierzałam oświetlony korytarz, z trudem utrzymując w rękach wszelakie bandaże, maści, tabletki i lecznice zioła. Coś mi się jednak wydawało, że w tym przypadku napar nie wystarczy.

                Gdy zapytałam Sasoriego o pokój, ten tylko rzucił mi obojętne spojrzenie.

                - Usłyszysz– odpowiedział, a chwilę potem zniknął za drzwiami jakiegoś pomieszczenia.

                Tak więc przemierzałam korytarz w ciszy, wyostrzając słuch do granic możliwości, chociaż wydawało mi się, że dudnienie mojego serca zagłuszy najgłośniejszy krzyk.

                Gdy przechodziłam obok jedenastych drzwi, w pomieszczeniu rozbrzmiał głuchy jęk bólu. Wzdrygnęłam się na samą myśl, jakie męki musi przeżywać ten chłopak. Zostali zostać zaatakowani wczesnym popołudniem, a teraz dochodziła dwudziesta pierwsza. Przynajmniej siedem godzin morderczego bólu.

                Delikatnie uchyliłam drzwi. Gdy tylko przekroczyłam próg poczułam zapach krwi, którą bezskutecznie próbowało zamaskować zimne powietrze wpadające przed otwarte okno. Odłożyłam swoje zaopatrzenie na drewniany stolik. Przez chwilę męczyłam się z fruwającymi zasłonami, które utrudniały mi zadanie. Kiedy okno zamknęło się z trzaskiem odetchnęłam i zerknęłam w stronę siedzącego na podłodze członka Akatsuki.

                Po raz pierwszy od pamiętnego zamordowania klanu przeżyłam taki wstrząs. Drażniące mrowienie ogarnęło każdą część mojego ciała, serce pominęło kilka uderzeń, a oczy na krótką chwilę straciły ostrość. To muszą być chyba jakieś żarty.

                Zaledwie metr ode mnie, plecami oparty o brzeg łóżka, siedział znajomy mi artysta. Wyglądał jednak zupełnie inaczej niż gadatliwy chłopak z baru. Wciągał powietrze do płuc tak zachłannie, jakby każdy wdech miał być jego ostatnim. Kilka brudnych blond kosmyków wymknęło się z jego kucyka, opadając na drżące, nagie ramiona. Mocno zaciskał powieki, mamrocząc pod nosem coś niezrozumiałego, a jego lewa ręka zaciśnięta była na krwawym, oplatającym prawe przedramię bandażu.

                Jego cierpienie było niemal namacalne. Coś dziwnego ścisnęło mnie za serce, ale w głowie panowała pustka. Jedyna myśl, która przyszła kilka sekund później pulsowała w całym moim ciele, pomagając funkcjonować.

                Pomóż mu, pomóż mu, pomóż mu, pomóż mu.

                Powoli, tak, aby go nie przestraszyć, podeszłam bliżej. Przykucnęłam w niewielkiej odległości, delikatnie kładąc dłoń na jego mokrym od potu ramieniu.

                - Deidara? – wyszeptałam cicho, ale wystarczająco głośno, żeby mnie usłyszał.

                Deidara z oporem otworzył oczy. Blask wpadającego do pomieszczenia światła księżyca sprawił, że dokładnie widziałam jego twarz. Dawny łobuzerski uśmieszek zastąpił grymas bólu, a intensywne spojrzenie błękitnych oczu nieprzytomny wzrok.

                - Pomogę ci, dobrze? – dotknęłam jego zaciśniętej w pięść dłoni, próbując ją odsunąć od rany.

                Chłopak szarpnął się nerwowo, najwyraźniej zaalarmowany kontaktem fizycznym. Uniosłam ręce w górę, próbując go jakoś uspokoić. Cokolwiek było w tej truciźnie, zdążyło to dotrzeć do głowy, przekształcając wszystko w koszmar.

                Nagle zgiął się jeszcze bardziej, wydając z siebie przeraźliwy jęk bólu. Zacisnęłam zęby. Musiałam coś szybko wymyślić.

                Kiedy byłam mała dowiedziałam się, jakie trudne było życie w moim klanie. Wyjątkowa chakra niosła za sobą wiele negatywnym obciążeń, takich jak niespodziewane bóle, koszmary, halucynacje. Z moim wrodzonym szczęściem doznałam wszystkiego.

                Pewnego dnia, kiedy doświadczyłam najpotworniejszego bólu i halucynacji w życiu, moja mama próbowała mi pomóc. Zachowywałam się jednak jak spłoszone zwierzę – krzyczałam, biłam, gryzłam przekonana, że każdy chce mnie skrzywdzić.

                I wtedy poczułam kojące ciepło. Nie stłumiło ono mojego bólu, ale chwilowo odwróciło uwagę. W tym czasie mama zdążyła mnie uspokoić, a gdy otworzyłam oczy zobaczyłam jak jej zimna, blada dłoń oświetlona przez niebieskie światło, delikatnie dotyka mojego policzka. Mama nazwała tą sztuczkę „ukojeniem”.

                Biorąc głęboki wdech, spojrzałam na swoją drobną dłoń, która zamigotała błękitnym światłem. Odczekałam chwilę, aż Deidara się wyprostuje, a kiedy to zrobił, ostrożnie przyłożyłam dłoń do jego policzka.

                Sekundę później poczułam, jak cały się spina, ale gdy wypuścił z ulgą powietrze z płuc, uniosłam kąciki ust w górę. Zaczął się odprężać, więc powoli położyłam jego rozprostowaną już rękę na podłodze, aby odwinąć bandaż.

                Rana wyglądała paskudnie. Wypływał z niej jakiś żółty płyn, coś podobnego do ropy, jednak śmierdziało jak gnijące mięso. Zaczęłam koncentrować się na wyciąganiu trucizny. Aktywowałam zwykłą, ciemnoczerwoną chakrę. Przez dziesięć dłużących się w nieskończoność minut, wyciągałam z jego ciała każdą kroplę śmiertelnej cieczy. Moja chakra gnieździła w sobie śmierdzący płyn, z trudem go niszcząc. To coś było tak silne, że poczułam zawroty głowy jednak widząc, że Deidara odzyskuje świadomość, nie przestawałam.

                Napięcie z jego ciała odeszło, a wzrok wydawał się bardziej trzeźwy. Widać było, że blondyn jest kompletnie wykończony i że za krótką chwilę zemdleje. Niestety wchłanianie trucizny całkowicie wyczerpało moją moc, więc musiałam jeszcze raz przemyć ranę i owinąć ją czystym bandażem.

                Gdy kończyłam opatrywać ramię, poczułam, że Deidara mnie obserwuje. Niepewnie podniosłam wzrok, napotykając jego przeszywające spojrzenie. Walczył z wycieńczeniem, ale najwyraźniej nie zamierzał się poddać tak łatwo.

                - Powiedz mi, czy ja ciągle mam halucynacje? – po wielu godzinach krzyków i jęków odzywał się z wyraźnym trudem. – Czy może jestem pijany?

                Dotknął mojej zaciśnięte na bandażu dłoni. Zacisnął swoje drżące palce na moich, uporczywie się im przyglądając.

                - A może mogę wreszcie odpocząć, bo już nie żyję… – wymamrotał.

                Wydawało mi się, że nie chodziło tylko o dzisiejszy dzień. Westchnęłam cicho.

                - Musisz odpocząć, Deidara – oznajmiłam stanowczo, pomagając mu się dostać do łóżka.

                Przykryłam go grubym kocem, chociaż ciągle był rozpalony. Zanim wyszłam kazałam mu wypić napar na gorączkę i czekałam, aż zaśnie. Sen zmorzył go w dwie sekundy.

                Po cichu wyszłam z pokoju, nie zawracając sobie głowy uprzątnięciem leków ze stolika czy pójściem do Paina. Jak we śnie udałam się do mojego pokoju, w którym panowała idealna cisza. Nogi się pode mną uginały, więc z ulgą upadłam na łóżko, wtulając się w miękką poduszkę.

                Poczułam się zmęczona, wyczerpana i bezsilna. Nie chciałam zasypiać, wolałam odejść z tego miejsca jak najdalej, wymazać z pamięci obraz wyjącego Deidary. Chciałam, aby moim ostatnim wspomnieniem był jego radosny uśmiech i pasja w oczach, kiedy mówił o sztuce.

                Gdy zmęczenie wygrało i sen zaczął powoli się wkradać poczułam, jak coś miękkiego odgarnia mi włosy z czoła. Zauważyłam tylko futro i zmartwione spojrzenie żółtych tęczówek.

                - Nie myśl o tym – tego dnia Rimo wypowiedział te słowa już trzeci raz, ale tym razem poczułam, że faktycznie zadziałały.

                Przynajmniej na krótką chwilę.

__________________

Cześć Wam. Aż się sobie dziwię, że tak szybko się wyrobiłam, ale cóż, lubię pisać sceny gdzie występuje nasz artysta, więc jakoś to poszło. :)

Poza tym mam małą prośbę, w sumie nigdy nie myślałam, że będę o tym pisać, no ale... Hm, liczba wyświetleń cały czas wzrasta, a jak na razie dostałam bardzo mało komentarzy. Chciałabym poznać Wasze opinie, nawet i te krótkie, ale wiadomo, że komentarze strasznie motywują, a ja jestem ciekawa, co myślicie o opowiadaniu. No więc do następnego c: