Cały świat krzyczy, a Ty mówisz szeptem.

Rozdział 3

Ponowne spotkania kończą się krwawo

                Kita… Słyszę cię…

                Zachrypnięty, przesłodzony głos odbija się echem po mrożącej krew w żyłach okolicy. Wyciągam przed siebie swoje blade dłonie, nieudolnie próbując czegoś się chwycić. Niestety gęsta mgła wije się wokół mojego ciała i wszystkiego wokół, idealnie zakrywając cały krajobraz.

                Rozpoznaję swoją sukienkę, a krzyk, który chce wydobyć się z mojego gardła zamienia się w cichy jęk. Niebieski materiał poplamiony jest krwią, a do czarnych butów, przyozdobionych ostrymi ćwiekami klei się błoto. Próbuję zaczerpnąć większej ilość powietrza, ale po chwili orientuję się, że założony mam gorset. Gdzie ja jestem…?

                Jest zimno, a przez krótką chwilę wydaje mi się, że stoję na lodzie. Kilka sekund później uświadamiam sobie, że to jednak lepiąca się ziemia.

                Kita… Nie mamy tyle czasu.

                I nagle dostrzegam błysk. Rozświetla mroczną okolicę, niczym ratujące życie światełko w tunelu. Z nieopisaną ulgą ruszam w jego stronę, co chwilę potykając się o wystające z ziemi korzenie.

                Dobiegam do zardzewiałej latarni ulicznej. Mój oddech znów przyśpiesza, gdy widzę następną. I następną. Biegam w kółko jak szalona, a nieznośne śmiechy obijają się o moją czaszkę. Czuję się oblężona.

                Wreszcie przy siódmym świetle dostrzegam jakiś kształt. Przystaję kilka metrów dalej, mrużąc oczy. Nieznajoma postać ma zdecydowanie za drobne ciało. Głowa wydaje się nienaturalnie duża, a twarz wykrzywiona jest w grymasie. A tuż za dziwaczną osobą ciągnie się migoczący cień…

                Podchodzę trzy kroki bliżej i zamieram w przerażeniu. Cień okazuje się lepiącą, szkarłatną krwią. Bo dziewczynka, która wygląda nie więcej niż na siedem lat, nie ma połowy ciała.

                - Co… - mój głos brzmi jak szept, który łamie się pod wpływem niechcianych emocji. – Co ci się stało?

                Mimo obrzydzenia przyklękam obok łysego dziecka, którego oczy wyrażają czyste szaleństwo. Wyciąga w moją stronę drobną rączkę i zaciska ją na moim nadgarstku. Jest tak lodowata, że przechodzą mnie niekontrolowane dreszcze.

                - Nie ma czasu… - przy każdym wydechu dziecka słyszę, jak jego kości wydają obrzydliwe dźwięki. – Wszystko stracone… On nadchodzi…

                Nagle przewraca się na plecy i wydaje z siebie przepełniony bólem krzyk. Odskakuję jak oparzona, przyciskając dłonie do klatki piersiowej. Kiedy z oczu dziewczynki zaczyna wypływać bulgocząca, czarna ciecz czuję, jak moje wnętrzności chcą wydobyć się na zewnątrz.

                - Kto nadchodzi? – krzyczę, z wściekłością ocierając dłońmi mokre od łez policzki. – Kto ci to zrobił?!

                Ale gdy dziewczynka otwiera spierzchnięte wargi, wstrząsa nią okropny szloch, a drobne ciałko zastyga w bezruchu. Przez chwilę wydaje mi się, że widzę jej ducha, który unosi się ku ciemnemu niebu, ale okazuje się, że to tylko ta nieznośna mgła.

                I nagle wszystkie światła gasną, a powietrze robi się ciężkie. Zaczynam kaszleć.

                Duszę się. Zaciskam splamione krwią dłonie na mojej szyi, którą oplata zimny łańcuch. Wydaję z siebie ostatni, płaczliwy krzyk, a potem rzucam się na ziemię.

                - Kita! Kita! – zacisnęłam dłonie na szorstkim prześcieradle, gwałtownie siadając na łóżku.

                Mój oddech szalał jak po przebiegnięciu maratonu, a kosmyki włosów lepiły się do mokrego od potu czoła.

Uspokój się, uspokój się…

                Zamknęłam oczy, z radością czując, jak moje serce wraca do pierwotnych rytmów. Gdy uchyliłam powieki, napotkałam spojrzenie zatroskanego Rimo. Był brudny, a jego futro odstawało w każdą możliwą stronę. Przypatrywał się mi z taką intensywnością, aż mimowolnie zadrżałam.

                - Wiem, wiem – kot zaczął uspokajająco odgarniać włosy z mojej twarzy. – Ale musimy iść, słyszysz? Weź kilka głębokich wdechów i wstawaj.

                Rimo zeskoczył z łóżka, a podłoga wydała niezadowolone skrzypnięcie pod jego ciężarem. Od trzech lat zaczął gwałtownie rosnąć, a teraz sięgał już do moich łokci. Wciąż jednak pamiętam go jako małego, nieporadnego kotka z szaleństwem w żółtych ślepiach.

                - Cholera – schowałam twarz w zimnych dłoniach, próbując w pełni wrócić do rzeczywistości. – Co się dzieje?

                Kot spojrzał na mnie ukradkiem, pakując do zniszczonego plecaka zapasową ilość broni. Zauważyłam kolejny bandaż na jego łapie. Czyżby sam się opatrzył?

                - Mamy spory problem… - zamruczał rozdrażniony, kiedy kilka noży rozsypało się po podłodze. – W zasadzie jesteśmy jedynymi żywymi duszami w okolicy.

                Oddech uwiązł mi w gardle, kiedy wymówił słowa „jedynymi żywymi duszami”. Metaliczny posmak w ustach sprawił, że zachciało mi się wymiotować, ale wiedziałam, że nie było czasu.

                Błyskawicznie podniosłam się z łóżka i zaczęłam wkładać na siebie czyste ubrania. Szybkim ruchem pomogłam spakować resztę rzeczy, a gdy Rimo wymawiał słowa zacierające nasze ślady, szybko przemyłam twarz.

                W lustrze dostrzegłam bladą jak kreda, zmęczoną twarz i jaskrawo zielone oczy. Wyglądałam okropnie, co było zasługą mojej cholernej psychiki i powracających koszmarów. Co umierająca dziewczynka miała na myśli? Dlaczego do cholery każdy sen kończył się w taki sam sposób? Lodowate macki, boleśnie zaciskające się na mojej szyi…

                Ponaglające chrząknięcie Rimo przywróciło mnie do rzeczywistości. Bez zbędnego ociągania ruszyłam w jego stronę i nie zaszczycając wnętrza domu spojrzeniem, zaczęłam podążać za biegnącym w stronę śpiącego lasu kotem.

***

                - Nie mam pojęcia ilu ich było. Musiałem załatwić pewną sprawę w wiosce i…

                - Pewną sprawę? – przerwałam towarzyszowi, poprawiając opadające ramię plecaka.

                Nie miałam pojęcia która była godzina, ale górujący na niebie księżyc wskazywał na to, że do poranka dzieliło nas jeszcze kilka godzin.

Przemierzaliśmy właśnie las, który oddzielał naszą małą mieścinę od Kirigakure. Zimny wiatr poruszał gałęziami drzew, które ocierały się o moje ciało. Gdyby nie nasze przyzwyczajenie do surowych warunków, zapewne zgubilibyśmy się w tych gąszczach już dawno temu.

Rimo, którego głównym atutem był doskonały węch przewodził, bez większego problemu omijając nory i zagłębienia w porośniętej chwastami ziemi. Zaczęłam zastanawiać się co miał na myśli i co tak naprawdę stało się w wiosce. Dawno nie widziałam go w takim stanie – brudnego, z olbrzymią ilością ran i zadrapań. Czy nadal był na mnie zły?

Gdy cztery dni temu wróciłam nad ranem, zastałam go zbierającego resztki szkła z podłogi. Nie wiedziałam czy sam rozbił szybę, ale nie odzywał się do mnie do tego wieczoru. Omijaliśmy się szerokim łukiem, ten miażdżący dystans dało się wyczuć na odległość, a to mnie cholernie bolało…  I jeszcze te powracające koszmary.

- Gówniana robota, nie warte do opowiedzenia – odpowiedział z niesmakiem, ale po chwili dodał cicho: - Wiesz, że gdyby było to coś poważnego, powiedziałbym ci. Nawet jeśli byliśmy tymczasowo w złych stosunkach.

Odetchnęłam ciężko, pod nosem dziękując Rimo. Miałam nadzieję, że tego nie usłyszał, ale zadowolone machnięcie jego ogonem przypomniało mi o jego doskonałym słuchu. Pieprzony kocur…

Po dobrych trzydziestu minutach marszu, moim oczom ukazała się brama wioski… a raczej jej brak. Wszystko było w ruinach, a na ledwo stojącym murze dostrzegłam zaschniętą krew. W powietrzu unosił się jej zapach, a nad wioską zauważyłam dziwny dym.

Ale najbardziej przerażająca była panująca tutaj cisza. Nic. Tylko ciche świsty wiatru i moje łomoczące serce. Gdzie podziali się ludzie?

- Jasna cholera…

Spojrzałam na kota, który wydawał się co najmniej wstrząśnięty. Ściągnęłam brwi w geście dezorientacji, ale on tylko potrząsnął głową i pociągnął nosem. Zrobił kilka kroków w tył, jakby nie chciał uwierzyć w to, czego właśnie się dowiedział. Mogłabym przysiąc, że żółte tęczówki Rimo pociemniały.

- Co się dzieje? Kogo wyczułeś? – przyklękłam przed kotem, ciągnąc go za przekłute ucho.

Wydawał się nieobecny, zatracony w czarnych myślach, więc brutalnie nim potrząsnęłam. Wydał z siebie rozpaczliwy syk, a potem spojrzał na mnie z przejęciem.

- Akatsuki.

***

- Proszę, proszę, a jednak wyciągnęliśmy cię z twojej norki – beztroski śmiech rozniósł się echem po okolicy, a mnie od razu dopadła myśl, jak bardzo ten dźwięk kontrastuje się z otoczeniem.

Jeszcze nigdy nie widziałam tak makabrycznego widoku jak ten, chociaż w swoim krótkim życiu widziałam naprawdę wiele. Ilość ciał leżących na ziemi była tak duża, jakby właśnie w tym miejscu rozegrała się bitwa.

Mężczyźni, kobiety, dzieci… Każdy z trupów wyglądał okropnie – szeroko otwarte oczy z przemijającym w nich przerażeniem, mnóstwo ran na ciele, poszarpane ubrania…

 Poczułam się jak na cmentarzysku. Śmierć otaczała mnie z każdej strony, a osoby które stały przede mną sprawiały, że wyglądałam jak w centrum jej uwagi. Czy wybili całą wioskę…?

- Czego chcecie? – głos Rimo brzmiał pewnie, ale pod powłoką pewności siebie zauważyłam strach. Przebywaliśmy razem przez tyle lat, że mogłam bez problemu go rozszyfrować.

- Czy to nie oczywiste? Chcemy twojej małej towarzyszki… To znaczy, ty też będziesz potrzebny, bo łazisz za nią jak prześladowca – Kisame uśmiechnął się szeroko, zrzucając z Samehady ciało jakiejś rudowłosej kobiety, a raczej jego resztki. – Będziesz takim bonusem, w końcu jesteście jak jedno, prawda?

Wpatrywałam się w niego z niedowierzaniem. Kiedy widziałam go trzy lata temu nie wydawał się taki przerażający, chociaż wtedy nie był otoczony górą martwych ludzi. Ludzi, których zabił wraz ze swoim partnerem.

Po Itachim nie było widać ani śladu zmęczenia, które było widoczne ostatnim razem. Wnioskując po aktywnym sharinganie, Uchiha musiał nabrać sporo siły. Czyżby leki miały w tym jakąś rolę?

Nastała cisza, a moje spojrzenie mimowolnie powędrowało w stronę siedziby Mizukage. Nawet jeśli byłam jednym z kryminalistów Kirigakure, to nie mogłam pogodzić się z myślą, że Akatsuki mogli zabić tak ważną osobę jak Kage tylko po to, żeby zwrócić moją uwagę.

- Nie martw się księżniczko, nasza wspaniała władczyni ewakuowała się z najważniejszymi shinobi – na ustach Kisame pojawił się przepełniony szyderstwem uśmiech. – Kto by pomyślał, że głowa wioski ucieknie pozostawiając lud na pastwę takich złoczyńców jak my? Cóż, może odezwał się jej instynkt samozachowawczy? Co o tym sądzisz, Itachi?

Czarnowłosy rzucił mu obojętne spojrzenie i mruknął pod nosem co niezrozumiałego. Zaczęłam się zastanawiać, jak osoby z tak różnymi osobowościami mogły się dogadywać. Czyli prawdą było, że przeciwieństwa się przyciągają?

- Nieważne. – Kisame podszedł bliżej, kopniakiem przesuwając stojące mu na drodze ciała. – Naszą misją jest przyprowadzenie cię żywej do organizacji, więc uprzejmie proszę, nie rób nam problemów, księżniczko. Jestem odrobinę zmęczony po tej rzezi.

Zacisnęłam dłonie w pięści, z całych sił próbując nie patrzeć na krwawe trupy. Nagle poczułam się jak w jednym ze swoich koszmarów, a jednak wiedziałam, że nie mogę się obudzić.

- I dlatego właśnie wymordowaliście całą wioskę? Żeby zwrócić moją uwagę?

- Nie wymordowaliśmy całej wioski – Hoshigaki przewrócił oczami, najwyraźniej zmęczony moim „histeryzowaniem”. – Garstka osób uciekła. Wyglądali całkiem zabawnie, mam nadzieję że się nie poturbowali. Dziwne, że ludzie uciekają na nasz widok, nawet jeśli nie pokażę mojej Samehady.

Znowu nastała cisza. Zerkałam to na Kisame, to na Rimo. W tej chwili mierzyli się morderczymi spojrzeniami, chociaż olbrzym sprawiał wrażenie, jakby wszystko wokół go bawiło. Skąd czerpał takie poczucie humoru, skoro był poszukiwanym ninja, którego zadanie polegało na odbieraniu innym życia często jeszcze przed śniadaniem?

- Jeżeli nie będziesz chciała pójść dobrowolnie, będziemy musieli użyć siły – niski głos Uchihy sprawił, że wszyscy spojrzeli na niego z zaciekawieniem.

Wpatrywał się we mnie uporczywie, a ja z dziwną ulgą dostrzegłam, że jego sharingan zniknął. Od wieków krążyły plotki o mocy tego spojrzenia, a ja niespecjalnie miałam ochotę znaleźć się pod jego kontrolą.

- No więc jak będzie? Załatwimy to przyjaźnie, czy może brutalnie? – ziemia zadrżała gwałtownie, kiedy Kisame postawił swój zakrwawiony miecz tuż przed sobą.

Rimo stanął przede mną, cały spięty, ale najwyraźniej gotowy do walki. Pokręciłam głową.

Nawet we dwójkę nie mieliśmy szans przeciwko Kisame, któremu zapewne pomógłby jeszcze Itachi. Co mogłam zrobić?

Nie miałam bladego pojęcia dlaczego Lider organizacji żądał, abym się tam pojawiła. Tak naprawdę niezbyt uśmiechała mi się rozmowa z mężczyzną odpowiedzialnym za śmierć tylu osób. Z drugiej strony jak mogłam go oceniać? Sama miałam na swoim koncie kilka ofiar, co jednak nie było powodem, abym w podskokach udała się za rozbawionym Rekinem i tajemniczym posiadaczem sharingana.

- Czego on chce? – zrobiłam kilka kroków do przodu, starając się opanować drżenie nóg, kiedy niechcący nadepnęłam na martwą dłoń czy twarz. – Czego chce ten wasz Lider? Żebym wstąpiła do Akatsuki?

Kisame przypatrywał mi się przez dłuższą chwilę milcząc, co było do niego zupełnie niepodobne. Itachi utkwił wzrok w sierpie księżyca, który rozświetlał ponure cmentarzysko.

- Będę szczery. Kiedy byliśmy wysyłani po to, aby osoba dołączyła do Akatsuki, zwykle naszym obowiązkiem było zadanie jej pytania, czy się zgadza. No cóż, kiedy odmawiała, musieliśmy ją zabić. – Przerażało mnie to, z jaką swobodą Itachi wymówił słowo „zabić”. – Lider chce cię żywą, więc nie mamy pojęcia jakie ma wobec ciebie plany. To nie nasz interes, chodzi nam tylko o dobrze wykonaną pracę.

Kisame odetchnął głęboko, najwyraźniej znudzony tą konwersacją.

- Słuchaj, księżniczko. Nie mamy dużo czasu na rozmowy, bo przed południem musimy dotrzeć do siedziby. Jakby to powiedział Kakuzu: czas to pieniądz.

Po raz kolejny Hoshigaki wspomniał o Kakuzu, a ja znów nie miałam pojęcia kim była ta osoba. Wymieniliśmy z Rimo porozumiewawcze spojrzenia. Kot spuścił głowę, a potem stanął tuż obok mnie, nadal wydając z siebie nieprzyjazne dźwięki.

- Chodźmy – oznajmiłam cicho, wkładając zimne dłonie do kieszeni płaszcza.

Muskularny mężczyzna uśmiechnął się szeroko, najwyraźniej zadowolony z takiego obrotu spraw. Skinął w milczeniu głową, a chwilę później ruszyliśmy na północ.

Rimo nie odchodził ode mnie na dłuższą odległość niż pół metra, co jak najbardziej mi odpowiadało. Nie miałam zielonego pojęcia co czekało mnie w Akatsuki, ale jeżeli ta dwójka była tak przerażająca, i w ciągu kilku godzin wymordowała większość Kirigakure, z kim będę mieć do czynienia później?

Milcząca wioska oddalała się coraz bardziej, a ja nagle poczułam się senna. Oprzytomniałam powtarzając sobie, że otaczają mnie mordercy. Potem jednak naszła mnie myśl, że sama jestem jednym z nim. Poruszyło mnie to tak bardzo, że nawet Rimo wyczuł zmianę w moim zachowaniu.

Rzuciłam mu krótkie spojrzenie, ale do końca naszej wędrówki nikt nie odezwał się ani słowem.

________________________

Rozdział trzeci za nami. Jak widzicie mamy tutaj ponowne spotkanie Ryby i Łasicy z Kitą i jej towarzyszem. Chyba wszyscy wiemy, że Kisame bywa brutalny? c:

W następnym rozdziale dowiemy się, dlaczego Lider potrzebuje naszej bohaterki i co takiego zmieniło się w Akatsuki.

Zachęcam do komentowania, przydadzą się opinie - uwagi też są bardzo potrzebne. Dzięki za uwagę. :3