Cały świat krzyczy, a Ty mówisz szeptem.

Rozdział 26

Ciała to popioły

            Tego poranka gabinet Lidera wyglądał inaczej, choć pozornie nic się nie zmieniło. Teraz jednak, gdy moja głowa przepełniona była większością czarnych myśli o nadchodzącej walce, dostrzegałam każdy najmniejszy szczegół – drobną pajęczynę w prawym rogu pomieszczenia, kawałek ułamanego biurka, niewielkie pęknięcie biegnące wzdłuż szyby. Wszystko to wyglądało zarówno znajomo jak i obco.

            - Może ci się przydać.

            Spokojny głos Paina wybudził mnie z dziwnego zamyślenia, a kiedy mężczyzna wysunął w moją stronę niewielki schowek na broń, zerknęłam na niego zaskoczona.

            - Sztylet…

            - Tak, wiem – przerwał mi. – Twój sztylet najprawdopodobniej wystarczy, ale lepiej być przygotowanym na ewentualny zwrot akcji.

            I właśnie w tym cały problem. Nie byłam przygotowana. Na nic.

            - Dziękuję – mruknęłam tylko, zaciskając palce na szorstkim materiale. W środku dostrzegłam sporo kunaiów i shurikenów, ale gdzieś w głębi wiedziałam, że dla Ikuko będą one jedynie marnymi zabawkami, które może złamać niczym plastik.

            - Martwisz się – stwierdził cicho, opierając podbródek na splecionych palcach.

            Wzruszyłam ramionami, bo nie stać mnie było na nic innego.

            - To chyba normalne.

            Zamiast odpowiedzieć zmrużył błyszczące oczy, a po chwili zaczął się podnosić. Patrząc na niego, na tego silnego, szanowanego mężczyznę, zaczęłam się zastanawiać nad jego przeszłością. W życiu Paina także musiał istnieć mur rozdzielający „przed” i „po” – pytanie brzmiało: jakie wydarzenie było wystarczająco bolesne, by go zbudować?

            - Nie bronię ci tego dopóki jestem pewien, że się nie wycofasz.

            Odwrócił się w stronę okna, splatając palce za plecami. W tamtej chwili przypominał mi niewzruszony posąg.

            - Nie ma innej drogi – zabawne, że dopiero po wypowiedzeniu tych słów zdałam sobie z tego sprawę.

            Cisza. Nieznośna.

            - Dróg jest wiele – stwierdził po prostu. – Ale wyjście tylko jedno.

            A więc gdzie się potem znajdę, chciałam zapytać, ale gdy otworzyłam usta, wypełzło z nich zupełnie inne pytanie:

            - Jesteś gotów ich stracić?

            Kiedy znów stanął do mnie przodem miałam wrażenie, że mógł usłyszeć każdą z moich wariujących myśli.

            - Pytanie brzmi: czy ty jesteś na to gotowa?

            Nie. Nie byłam.

***

            Nasze pole walki przypominało złośliwą arenę. Duży, pustynny teren może i był idealnym miejscem na obserwowanie przeciwnika, ale i tragicznym pod względem ucieczki. Poza paroma większymi skałami otaczały nas jedynie obumierające krzewy i nic poza tym. Z drugiej strony wiedziałam, że nikt z Akatsuki nie zamierzał uciekać. To musiało zostać rozegrane.

            Mimo pustynnych wzniesień słońce traktowało nad nadzwyczaj łagodnie - płynące po niebie chmury co chwila łagodziły jego promienie co utwierdziło mnie w przekonaniu, że wszystko co nas otaczało musiało być iluzją stworzoną przez Paina. Lub Ikuko, którą wraz z jej armią wyczułam parę minut po naszym przybyciu.

            Na początku nie miałam pojęcia skąd dochodziła ich chakra. W pewnym momencie stwierdziłam, że przyniosły ją do mnie lekkie podmuchy wiatru, ale gdy po jakimś czasie sto metrów przed nami ziemia zaczęła gwałtownie drgać, doskonale wiedziałam o co chodzi. Ziemia rozstąpiła się przed nimi jak przed bogami. A na samym czele, wynurzająca z otchłani, pojawiła się Ikuko.

            W czarnym stroju bojowym, z zadowolonym uśmiechem na ustach i wielką armią za plecami naprawdę przypominała boginię. Zerknęłam na stojącego tuż obok Itachiego, ale jego spojrzenie całkowicie skupiło się na przeciwniku. Tak samo jak i reszty członków Brzasku, ustawionych na odpowiednich pozycjach. Deidara stał z tyłu, tuż obok Akasuny i chociaż nie rzucił mi jednego ze swoich zaczepnych uśmieszków, jego spojrzenie dodało mi siły. Ale wszystko wokół przypominało zapowiedź krwawej rzezi.

            Ona wisiała w powietrzu. Śmierć.

            - Nie odzywa się – zauważył czuwający po mojej drugiej stronie kot, z uwagą przypatrując się pewnej siebie demonicy.

            I faktycznie. Kobieta i jej sługusy zamarli w przerażającym bezruchu, a moje walące w piersi serce na moment przystanęło. Tak jakby ich spokój był czymś o wiele, wiele gorszym od ataku.

            Na co czekasz, chciałam wrzasnąć, ale jedyne na co się odważyłam to zaciśnięcie palców na rękojeści sztyletu. Jego chłód działał na mnie kojąco.

            - Muszę przyznać, że się postarałeś – rozpostarła ramiona z szerokim uśmiechem, jakby wszystko wokół było jej własnością. – Nagie tereny podobno sprzyjają prawdziwym walkom. Przeciwnik nie może się schować, więc pozostaje mu jedynie odwaga. Albo i tchórzostwo.

            Lider nawet nie mrugnął.

            - W tym momencie rozmowy są bezsensowne. Nie przedłużajmy tego, co ma nadejść.

            Zerknęłam na stojącą ramię w ramię z Painem Konan i nie mogłam nie pomyśleć o wielkiej zmianie, jaka w niej zaszła. Jeszcze przed kilkoma miesiącami przypominała trupa – teraz wyglądała jak prawdziwa wojowniczka.

            Jedno mrugnięcie okiem.

Niepełny oddech.

Trzask.

Pain w ostatniej chwili zablokował cios Ikuko. Mężczyzna wcale nie wyglądał na zaskoczonego, nawet w chwili, gdy wokół ręki demonicy zaczął pojawiać się smolisty dym.

- Na pewno jesteś gotowy? – jej głos zabrzmiał całkiem inaczej. Demonicznie.

Zamiast odpowiedzieć, Lider z całej siły odepchnął przeciwniczkę i w tamtym momencie napięcie pękło – armia ruszyła do ataku.

- Nie spuszczamy się z oka! – warknął Rimo tylko po to, by chwilę później rozerwać pierwszemu mężczyźnie tętnicę.

Zielone i niebieskie peleryny mieszały się ze sobą, tworząc jednego wielkiego wojownika. Zauważyłam, że niebieskich łatwiej się jest pozbyć – wystarczyło jedynie krótkie odwrócenie uwagi i pewne trafienie w serce. Najwyraźniej zieloni byli dłużej szkoleni, ale nie chodziło tylko o to – słabsze marionetki Ikuko przypominały roboty; w oczach zielonych jaśniała determinacja i nienawiść.

Głuchy trzask. Wyczuwając idealny moment odwróciłam się na pięcie, zderzając sztylet z mieczem zielonego. Ciemnoskóry mężczyzna zmrużył oczy i spróbował jeszcze raz, tym razem z większą siłą. Musiał skierować do swojego miecza chakrę, bo zachwiałam się niebezpiecznie. Przeciwnik uniósł broń i…

Jego głowa przetoczyła się kilka metrów ode mnie, a ciało momentalnie opadło w kałużę krwi. Zerknęłam w górę, napotykając poważne spojrzenie krwistych oczu.

- Wstawaj – Uchiha pewnym szarpnięciem postawił mnie na nogi, po chwili znów znikając w wirze mordu.

Wykorzystałam krótką chwilę na obserwację – członkowie Brzasku byli brudni, ale wciąż w jednym kawałku. Niestety mimo dziesiątek ciał wojowników jakby ciągle przybywało, pojawiali się tak naprawdę… znikąd.

- Co do cholery – rzuciłam pod nosem, zaciskając palce na rękojeści sztyletu.

Lider wytrwale walczył z Ikuko, która co chwilę wybuchała przerażającym śmiechem. Wzdrygnęłam się na ten widok i z walącym sercem wróciłam do walki.

Po jakimś czasie straciłam rachubę. Ciała opadały na ziemię coraz szybciej i głośniej, a ja, cała zakrwawiona od krwi wrogów powtarzałam te same manewry, w głowie modląc się o szybki koniec tej rzezi. Najbardziej irytował mnie fakt, że żołnierze Ikuko najwyraźniej mieli za zadnie po prostu mnie ogłuszyć – tak jakbym była malutką dziewczynką z nożem, którą łatwo unieszkodliwić.

- Nie kończą się! – wrzasnął Hidan, mistrzowsko nabijając na swoją kosę przeciwników. Ku mojemu przerażeniu jego skóra nabrała czarno-białego odcienia. – Tych skurwieli przybywa!

I faktycznie tak było. Nie chodziło o to, że ożywali – trupy wciąż leżały na swoich miejscach, patrząc na mnie pustymi oczami. Przeskakując na nimi, próbowałam dostrzec skąd bierze się reszta. Cholera, nie mogli przecież wyrastać z ziemi jak Zetsu, który w tym samym momencie pożerał resztki niebieskiej peleryny.

Odwróciłam się, by poszukać wzrokiem Rimo, kiedy nagle mocny kopniak w plecy pozbawił mnie oddechu. Upadłam na jedno z martwych ciał i zanim zdążyłam się odwrócić, ktoś już wlekł mnie za nogę w stronę jednego z głazów. Z rykiem przetoczyłam się na plecy i bez myślenia odcięłam niebieskiemu rękę. Wydał z siebie okrzyk bólu, a z kikuta trysnęła krew. Poczułam w ustach jej metaliczny smak i od razu zebrało mnie na wymioty.

Na krótką chwilę straciłam orientację. Kaleka przygwoździł mnie do ziemi, swoim cielskiem skutecznie miażdżąc mi płuca. Zakrywając zdrową dłonią moje usta, zaczął wbijać moją głowę w ziemię. Przed oczami zaczęły pojawiać się ciemne mroczki…

Nagle ciężar zniknął, a gdy otworzyłam oczy zdołałam dostrzec, jak czarne sznury miażdżą jego ciało z okrutną wprawą. Przypominało mi to atak anakondy na swoją ofiarę – cichy, doskonale zaplanowany mord. Twarz mężczyzny nabrała fioletowo-niebieskiego koloru, oczy niemal wypłynęły z oczodołów. Odwróciłam wzrok.

- Podnoś się, dziewczyno – Kakuzu poprawił maskę. – Nie ma czasu na odpoczywanie.

- Dlaczego jest ich aż tylu?

Mężczyzna wzruszył ramionami, ale w jego oczach błysnął niepokój. Coś było zdecydowanie nie tak.

- Dobrze wiesz, że ich nie pokonamy, jeśli ciągle przybywają nowi!

- Nie zajmuj się teraz myśleniem. Ogarnij się i wracaj do walki.

I oczywiście posłuchałam. Bo co innego miałam zrobić?

***

Gdzieś wgłębi wiedziałam, że jeśli nie znajdę wytłumaczenia tego dziwnego zjawiska, to nasza walka jest już przegrana. Ale ten dołujący strach skutecznie przyćmiła złość, dzięki której mogłam już bez żadnych zahamowań rozcinać, przecinać i dobijać zakrwawionych wrogów. W szale nie zauważyłam, że jakimś sposobem zostałam okrążona – zieloni pojawili się znikąd, całkowicie zdrowi, silni i gotowi do wykonywania rozkazów Ikuko. Miałam ochotę zawyć z beznadziei – zamiast tego, nie widząc dla siebie żadnego ratunku niczym zwierzę przecisnęłam się między czyimiś nogami. Uśmiechnęłam się z satysfakcją. Dałam radę!

Potężny cios w szczękę odrzucił mnie dobre sześć metrów w tył. Jęcząc z bólu, uniosłam się na drżących łokciach. Cały świat zaczął wirować, hasał stracił na intensywności, zagłuszony przez huk w mojej głowie. Przejechałam językiem sprawdzając, czy wszystkie zęby były na swoim miejscu. Po krótkiej chwili splunęłam krwią i w ostatnim momencie zdążyłam przeturlać się w bok. Łapska niebieskiego złapały powietrze.

- Sasori! – wrzasnęłam, widząc walczącego nieopodal Akasunę.

Lalkarz jednym ruchem pozbył się swoich przeciwników, w tym samym czasie posyłając swoje marionetki do walki. Lalki stanęły przede mną niczym broniące mnie psy.

Sama jakimś sposobem doczłapałam do zakopanego w piachu sztyletu, a jego chłód znów uspokoił moje zszarpane nerwy. Wstawaj, Kita. Każda sekunda leżenia mogła mnie kosztować życie.

Podniosłam się na nogi, ostatni raz spluwając krwią. W tym samym momencie dostrzegłam kolejne oddziały niebieskich i zielonych.

- To przecież niemożliwe – szepnęłam, a po okolicy rozniósł się krzyk Ikuko:

- Jeszcze nie rozumiecie?! Nie uda się wam mnie pokonać!

Nagle cała ta bitwa wydała mi się skazana na porażkę. Miałam ochotę dobrowolnie oddać się w ręce demonicy, byleby tylko nie musieć słyszeć już ostatnich oddechów, krzyków, śmiechu i odgłosu wyrywanych narządów…

I nagle to poczułam. Śmierć.

Najpierw czuje się to w kręgosłupie. Uczucie zbliżającego się końca pełznie w górę jak wąż, oplata wszystkie twoje nerwy i dociera do mózgu. Trzy uderzenia serca. Tyle mi zajęło by się odwrócić i dostrzec przebijający pierś Kisame miecz.

- Kisame! – wrzasnęłam jak opętana, tak jakby mogło to cofnąć czas. Tak jakby dzięki temu jednemu, żałosnemu okrzykowi walka mogła by się skończyć.

Dla mnie czas zwolnił. Doskonale wiedziałam, że dla innych wszystko toczyło się dalej, ale z mojej perspektywy wszystkie ruchy straciły na szybkości. Zielony, wyrywający broń z serca Hoshigakiego robił to powoli, tak jakby z premedytacją zadając ból. Ostatki mojego rozsądku podpowiadały mi, że to była zaledwie sekunda, ale dla mnie trwało to wieczność.

Z walącym sercem doskoczyłam do Kisame, z szałem pozbywając się trzech zielonych. Ich ciała upadły na ziemię w tym samym czasie, co ciało Hoshigakiego.

- Kisame!

Uklękłam przy mężczyźnie, który z zadziwiającym spokojem obserwował swoje zakrwawione palce. Rana była rozległa, a ja wiedziałam, że nie ma nawet najmniejszej szansy.

- Kisame…

Łzy rozmyły cały obraz, a kilka z nich spłynęło na jego płaszcz. Nie, nie, nie, to się tak nie może skończyć.

- Uciekaj stąd księżniczko – wycharczał cicho, patrząc mi prosto w oczy. Kiedy z wielkim trudem zdołał do mnie mrugnąć, z mojej piersi wyrwał się potężny szloch. – Nie zatruwaj się.

- Przestań! – trzepnęłam go w ramię; przez jego twarz przeszedł grymas bólu. – Nie pierdol głupot i nie zamykaj oczu, słyszysz mnie?! Wyleczę cię, tylko się zamknij.

            Kisame tylko pokręcił głową, a ja z żałosną determinacją zaczęłam go uleczać. Jednak ciemnoczerwona chakra zaczęła rozpraszać się w powietrzu, nie mogąc wniknąć w ranę.

            - Cholera, to się na nic nie przydaje! – wrzasnęłam, tak jakby to była jego wina. – Dlaczego to nie działa?!

            Hoshigaki wlepił ciemne oczy w niebo, a kiedy rozchylił wargi, z prawego kącika pociekła ciemnoczerwona strużka krwi. Poczułam się, jakby ktoś powoli rozszarpywał mi serce.

            - Ponieważ – zamilkł, jakby mówienie sprawiało mu ból. – Tylko pieprzeni szczęściarze otrzymują drugą szansę.

            Jakimś cudem zdołał się jeszcze uśmiechnąć. Mimo krwi, jego ostry uśmiech wyglądał zwycięsko. Coś się łamało. Chyba ja.

            - I tak właśnie umrzesz? – warknęłam, dławiąc się własnymi łzami. Katar już spływał mi do gardła, a całe ciało trzęsło się jak po wrzuceniu do lodowatej wody. – Tak właśnie umrzesz, Hoshigaki?! Walcz, tchórzu!

            Ale przecież nie mógł. Walczył przez całe życie.

Wrzeszczałam na niego nawet, kiedy jego mózg przestał już pracować. Wrzeszczałam, kiedy z tyłu bronił mnie Uchiha. Wrzeszczałam, kiedy nie mogłam się zmusić do zamknięcia mu oczu. Wrzeszczałam, bo wiedziałam, że to moja wina. I po prostu krzyczałam.

- Zostaw mnie, zostaw mnie, proszę – ktoś odciągnął mnie od niebieskiego trupa. Zamknęłam oczy, modląc się, by było to zwykłe przywidzenie. Kolejny koszmar.

- Kita, Kita, proszę cię, chodź ze mną – głos Rimo. Cichy, ale stanowczy.

Otworzyłam oczy. Ciało Kisame nadal leżało na swoim miejscu, a podchodzący do niego Itachi zdołał przeciągnąć je za skałę.

Czemu to tak bolało?

Kot zmusił mnie, bym na niego spojrzała. Był brudny, ranny, ale żył. Boże, żył.

- Musisz mi pomóc, dobrze? – coś się stało. – Pośpiesz się.

W drodze do skały musieliśmy zarżnąć jeszcze kilku niebieskich. Gdy biegliśmy, miałam wrażenie, że płynęłam w morzu krwi.

- Jeszcze trochę, chodź… - Rimo musiał ciągnąć mnie za płaszcz, bo miałam wrażenie, że zaraz odpłynę.

To wrażenie natychmiast zniknęło, gdy dostrzegłam kucającego za skałą Akasunę. Marionetki utworzyły wokół niego doskonały mur, ale Sasori nie był sam. Czymś się zajmował. Kimś.

- Co się stało? – wydukałam, opadając tuż obok ciała Deidary.

Blondyn miał zamknięte oczy i ciężko oddychał. Rozszarpany płaszcz przypominał pocięty rysunek.

Czemu to tak bolało?

- Coś mu wstrzyknęli – odparł Sasori, niezwykle delikatnym ruchem odgarniając grzywkę chłopaka. Wzdrygnęłam się na widok rozchodzących się po jego czole ciemnofioletowych żyłek. Jak pajęczyna.

            - Co to jest? – wyszeptałam drżącym głosem. Adrenalina buzowała w moim ciele, ale tym razem czas przyśpieszył.

            - Rozgryzłem to – oświadczył Akasuna, przez cały czas kontrolując otaczające nas marionetki. W jego czekoladowych, starych jak świat oczach zabłysło zrozumienie. – Ikuko jest połączona ze swoją armią. Są jej rękami, nogami i oczami. Łączy ich jeden znak.

            - Pentagram z zielonym „x” – dopowiedział zjeżony Rimo, przypatrując się cierpiącemu Deidarze. Miałam ochotę zwymiotować.

            - Więc co mamy zrobić?!

            Sasori podniósł się i patrząc na mnie z góry, odpowiedział:

            - Jak najszybciej zabić Ikuko.

***

            Zabiję ją, zabiję ją, zabiję ją…

            Razem z Rimo schowaliśmy się za jednym z głazów, nienawistnym wzrokiem wwiercając dziurę w plecach walczącej demonicy. Lider był już ranny, walcząca przy jego boku Konan również, ale sama ciemnowłosa nie wyglądała lepiej – mimo tego wydawać by się mogło, że ma najwięcej siły z całej trójki.

            - Pentagram musi znajdować się na piersi – wymruczał kot. – Jest mózgiem, bez którego reszta ciała staje się bezużyteczna.

            Na słowo „ciało” do oczu znów naszły mi łzy, przypominając sobie martwego Kisame. Leżał gdzieś nieopodal, ale miałam nadzieję, że jakimś sposobem był już daleko stąd. Serce ścisnęło mi się na tę myśl, ale zaraz po niej napadła mnie kolejna.

            Deidara umierał. I reszta też umrze, jeśli tego szybko nie skończę.

            - Kita, nie rób nic głupiego – powiedział jeszcze Rimo, a jego ciepłe spojrzenie przypomniało mi o tych wszystkich latach, które razem przeżyliśmy.

            - Jeśli coś zrobimy, to razem.

            Przeciskanie się do demonicy przypominało nadepnięcie na mrowisko  - żołnierze otoczyli nas jak mrówki, ale przecież to tylko mrówki. Mogły ugryźć, ale mogły być też szybko zmiażdżone. Z ogarniającą mnie nienawiścią zabijałam każdego po kolei, starając się to zrobić szybko i wyjątkowo boleśnie. Wiedziałam jednak, że te niepotrzebne śmierci nie były wystarczającą zemstą za śmierć Rekina.

            Lider znał plan. Jakimś sposobem Sasori zdołał się z nim połączyć i zdradzić wszystkie szczegóły. Być może to przez moc pierścienia, być może nie. To się nie liczyło. Liczyło się tylko to, by szybko i sprawnie zamordować Ikuko. Właśnie dlatego, gdy tylko Pain i Konan mnie zauważyli, jak na komendę odskoczyli od sapiącej z wysiłku kobiety. Zamarła w bezruchu, najwyraźniej kompletnie zdezorientowana;  w tamtej chwili Konan ze skupieniem stworzyła wokół nas papierowe więzienie.

            Tylko ja, Rimo i Ikuko.

            Serce zaczęło galopować z nieopisaną szybkością, ale chwyt wciąż pozostał pewny. Sztylet aż rwał się do działania.

            - Poddaję się.

            Moje słowa zawisły w powietrzu, skrępowane jutsu partnerki Lidera. Napięcie niemal rozsadzało mnie od środka, kiedy demonica odsłoniła śnieżnobiałe zęby w przerażającym uśmiechu.

            - Trochę ci to zajęło – zaczęła zbliżać się do mnie wolnym krokiem, kompletnie nie zwracając uwagi na krążącego wokół nas Rimo.

            Doskonale.

            - Zorientowałaś się, że nie macie przeciwko mnie szans? Przykre, że musiała ci to uświadomić śmierć jednego z tych śmiesznych żołnierzyków.

            Kot bezszelestnie stanął za kobietą.

            Proszę, niech skupi się całkowicie na mnie…

            - Muszę jednak przyznać, że walczyłaś dzielnie. Mamusia byłaby dumna.

            Jeszcze kilka kroków…

            - No to jak, Kita – jej cuchnący oddech owiał moją twarz niczym toksyczny dym. – Gotowa na krótki sen?

            Zamachnęła się, by mnie ogłuszyć, ale Rimo wystarczyła zaledwie chwila. Rzucił się na nią, wbijając pazury w wystające łopatki. Z siłą godną lwa zerwał jej górne ubranie, a ja wyjęłam sztylet…

           

***

Błysk metalu.

            Ale nie mojego.

            Stłumiony odgłos podrzynania gardła.

            Krzyk.

            Stłumiony odgłos wbijania sztyletu w pierś.

            Charkot.

            Upadek ciał.

            Ciał.

***

            - Nie, nie, nie, nie, nie, nie…

            Słowa padały niczym mantra. Powtarzając je, przytulałam do piersi zakrwawione futro. Jeszcze ciepłe.

            - Nie, nie, nie…

            Papier zaczął delikatnie odfruwać. Przede mną rozciągało się morze trupów. Wszyscy rozsypywali się w popiół, tak jak leżący nieopodal mnie demon. Ale dla mnie liczyło się tylko jedno ciało. Wydawało się, jakby nic nie ważyło, wciąż ciepłe.

            - Proszę – wyszeptałam niczym obłąkana, patrząc w ciemnoczerwony sharingan. – Błagam, zabijcie mnie. Błagam.

            Czarne łezki zaczęły się kręcić. Przytuliłam się mocniej do bezwładnego kota, pozwalając, by jutsu Itachiego na krótką chwilę oderwało mnie od rozpaczy.

            Tylko na chwilkę.

            Krótką.

***

Muzyka

            Ogień sięgał dobrych trzech metrów, a przy zachodzącym słońcu jego płomienie co chwilę zmieniały kolor. Chciałam sobie wmówić, że to tylko zwykły ogień stworzony przez Uchihę, ale przerażający smród spalonych ciał z każdym podmuchem wiatru przywracał mnie do rzeczywistości. Stojąc pomiędzy milczącym Liderem, a zamyślonym Itachim, byłam jedyną osobą, która bez skrępowania wylewała z siebie łzy.

            Lider stwierdził, że musimy spalić ciała, gdyż istniało zbyt duże prawdopodobieństwo, że ktoś je znajdzie i wykorzysta do badań. Zbyt duże ryzyko dla Brzasku. Na myśl, że ktoś mógł obmacywać ich ciała nachodziły mnie jednocześnie smutek jak i nieopisana wściekłość. I bezsilność.

            Po jakimś czasie zostałam sama. Beznadzieja przytłoczyła mnie jeszcze bardziej, kiedy ogień dogasł. Usiadłam na rozmiękłej ziemi, znów zanosząc się płaczem, potem znów się uspokajając, po chwili znów wrzeszcząc z bólu. Po jakimś czasie zaczęłam kołysać się jak na bujanym krześle, w przód i w tył, w przód i w tył… Te powtarzające się czynności pozwoliły mi  na krótką chwilę odpłynąć, tak jakby to wszystko było złudzeniem, bo, Boże, tak bardzo tego potrzebowałam…

            Świat musiał sobie ze mnie żartować. Odbierając dwoje z najbliższych mi ludzi po prostu pokazał, że ma mnie gdzieś. Ale skoro moja egzystencja była zaledwie ziarnkiem piasku w otaczającym mnie wszechświecie, to dlaczego przerwała życie innych?

            To musiał być jakiś pieprzony krąg. Ktoś umiera, ktoś się rodzi. Taki cholerny, niesprawiedliwy, żałosny krąg. Gdzie była moja rola?

            Nie mam pojęcia ile czasu minęło, kiedy usłyszałam czyjeś kroki. Już bez odwracania głowy wiedziałam, kim była ta osoba. 

            Temko przysiadła obok. Bez słowa. Ja po prostu wpatrywałam się w resztki ciał, które jeszcze niedawno wydawały się żywe. Poczułam się jednocześnie pusta jak i wypełniona żrącym bólem.

            - Chciałabym – zaczęła niepewnie. – Chciałabym, żeby było takie miejsce, gdzie byliby szczęśliwi.

            Szczęście. Słowo, którego już prawdopodobnie nigdy nie dosięgnę. Po moich policzkach znów zaczęły płynąć łzy, za to Temko zaniosła się histerycznym płaczem. Zamiast ją pocieszyć, uniosłam głow, przypatrując się nocnemu niebu. Nieskończenie wiele gwiazd górowało nad nami, przez co poczułam się jeszcze bardziej nic niewarta. Czując, że tracę kontrolę nad pracą swoich mięśni, powoli się położyłam. Temko skuliła się do pozycji embrionalnej, wydając z siebie dźwięki jak rozcinane zwierzę. Zamknęłam oczy.

            - Powinnaś stąd iść – zachrypnięty od płaczu głos. Mój? – Tylko się męczysz.

            Temko gwałtownie pokręciła głową. Urzekło mnie, że mimo niemal całkowitego braku włosów nadal była piękna.

            - To nie to – zapewniła cicho. – Nadal nie potrafię poczuć twoich emocji. Czuję jedynie lekki smutek, a przecież wiem, że rozrywa cię rozpacz.

            Zmrużyłam oczy, nie przestając się jej intensywnie przyglądać. Temko zamrugała jak wybudzona z letargu.

            - Co?

            - Kisame nie miał racji – stwierdziłam. – To nie ja się tutaj zatruwam. To ty.

            Podniosłam się do siadu.

            - Jesteś na granicy szaleństwa, Temko. Jeśli tutaj zostaniesz i ty i ja dobrze wiemy, że długo nie pociągniesz.

            Dziewczyna spojrzała na mnie z tak wielkim smutkiem, jakiego jeszcze w życiu nie widziałam.

            - Stąd nie ma wyjścia.

            Mówiła o Akatsuki, czy może o swoim stanie emocjonalnym? Tego nie wiedziałam. Ale wiedziałam jedno – musiałyśmy się stąd wydostać.

            - Musi być jakieś wyjście – stwierdziłam z nędznym cieniem uśmiechu. – A dróg jest przecież wiele.

________________________________________

Kita

Biczujcie. Maltretujcie. Obdzierajcie ze skóry.

Tak, doskonale wiem ile czasu minęło od ostatniej publikacji, zawaliłam poważnie. W dodatku ostatni rozdział. Było ciężko, ale już jest! I mam nadzieję, że nie oberwiecie mnie ze skóry podwójnie. 

Te ostatnie miesiące były mega intensywne, sama nie wiem, kiedy minęły. Ale to nieważne. Do końca opowiadania - stwierdziłam, że drugiej części nie będzie, bo to zepsułoby cały "klimat" tego czegoś, co przez te niemal dwa lata tworzyłam - pozostał jedynie epilog. Króciutki. Sami zobaczycie!

Oficjalne pożegnanie nastąpi więc w następnym poście.

Buziaki kochani, dziękuję <3